Stiefkinderen laten wennen aan baby

Wij zijn een samengesteld gezin. Mijn partner heeft 2 kids en ik 3 kids en nu 1 samen☺️. Wij laten het aan de kinderen over maar merken dat jongens er veel minder mee bezig zijn dan de meiden. Wij laten het op zijn beloop en willen ze straks helpen laten we dat op een veilige manier toe. Verder blijft het belangrijk dat de kinderen merken dat ze even belangrijk zijn als de nieuwe baby en een beetje quality time los van de nieuwe baby is ook erg belangrijk voor de kinderen. Dat er een broertje of zusje bij komt is 1 ding maar er hoeft niet veel te veranderen.

Ik volg. Mijn vriend heeft een zoontje van 8 en ik ben nu 34 weken zwanger van een zoontje. Mijn bonuskind is heeel blij en trots dat hij een broertje krijgt, we proberen hem er ook echt bij te gaan betrekken. Maar tegelijkertijd vind ik het ook heel spannend want hij heeft soms ook heel opstandig gedrag en een grote mond. En daarbij zal het ook echt nog wel een uitdaging worden. "Gelukkig" wonen wij nog niet samen. Heeft zijn nadelen maar ook voordelen dat ik mij soms ook een beetje kan terugtrekken als de prikkels mij te veel worden.. Ik ben heeel benieuwd hoe het gaat. Hoop dat het allemaal meevalt Maar ik probeer er ook een beetje de controle in los te laten. En het gewoon op mij af te laten komen.

Mijn oudste heeft een halfzus die 12 was toen zij geboren werd. Zij woonde destijds vrijwel volledig bij mij in. Wij hadden (en hebben)een goede band en heb haar vanaf het begin vd zwangerschap daar toen heel open in mee genomen. Veel gepraat (met een leeftijd van 12 is dat ook gelukkig ook fijn en gemakkelijker dan wanneer ze nog een stuk jonger zijn). Over haar verwachtingen en hoe zij het vond enz. Ik weet nog dat ze heel blij was maar ze destijds ook erg bang was dat ik haar minder aandacht zou geven en/of niet meer leuk zou vinden als ik een 'eigen' kindje had. Mede omdat we heel open erover konden hebben heeft ze zich nooit zo hoeven voelen en heb ik er extra bewust mee om kunnen gaan.. dus mijn grootste advies is om gewoon open erin te gaan en veel met ze te praten. En daarnaast wanneer de baby er is proberen ze echt te laten betrekken in positieve manier.

Wat fijn dat jullie dit zo hebben kunnen doen. Ik denk dat meisjes hierin ook net wat makkelijker praten. Ik merk aan de jongens van mijn man dat ze niet echt erover willen praten of heel kort of ongeïnteresseerd antwoord geven. Mijn man is daarin ook niet echt een prater en ik vind het lastig om als partner van (ik zie mezelf niet als stiefmoeder) dat gesprek aan te gaan. Daarin willen we inderdaad proberen de jongens zo veel mogelijk te betrekken bij hun halfbroertje als hij er straks is, ik ben alleen zo bang voor afwijzing vanuit hun kant, omdat ze nu ook niet mee bezig zijn.

Ik denk ook echt dat er een verschil zit in jongen/meisje hoe ze er mee omgaan. Ik probeer ook echt controle los te laten over hoe het straks gaat zijn, maar merk toch dat ik het spannend vind. Ik denk zeker dat tijd voor hun apart ook heel belangrijk is.

Ik heb een bonuszoon van 10 en een kleine op komst. Hier helpt het erg door hem alvast grote broer te noemen, echo's te laten zien, vaak te vertellen hoe het na controles met de zwangerschap gaat etc. En te bespreken of hij zelf zorgen/vragen had over een broertje krijgen (dat waren er veel haha). Ik was eerst de boeman (want zwanger) en ben ook in zijn boze buien wel met hem apart gaan zitten om te benoemen dat ik ons als gezin zie en hem zoveel mogelijk deel wil laten uitmaken van alles. Het heeft onze band ook versterkt. We lieten hem een knuffeltje uitzoeken en soms als de kleine heel druk is in mijn buik laat ik hem voelen trappen. In het begin moest hij er niets van weten omdat in zijn ervaring kleine kinderen alleen maar vervelend zijn maar dat is inmiddels 180graden gedraaid. Wij zijn van plan om hem zoveel mogelijk te laten helpen als hij dat wil maar bereiden hem ook mentaal voor op minder quality time met ons individueel. Belangrijkste wat we hem meegeven is dat hij nog steeds even belangrijk blijft als voorheen maar dat een baby nou eenmaal hulpeloos is dus straks wel meer aandacht gaat kosten. Maar mijn bonuszoon is enigs kind, die van jou zijn al gewend hun tijd te delen, dat maakt het wellicht makkelijker

Ik kreeg zelf mijn eerste zoontje toen mijn partners kinderen 14 en 18 waren. Is al wel een beetje ouder, maar misschien helpt het om te weten hoe het ging. Tijdens de zwangerschap vond de dochter van 18 het vreselijk, wilde niks met mij of haar toekomstige broertje te maken hebben. De jongen van 14 was vrij onverschillig al vond hij het wel leuk een broertje te krijgen. Hebben beiden weinig meegekregen van de hele zwangerschap zelf. Echter, toen hij geboren was, was de zoon direct verliefd en de dochter wilde ook meteen komen. Dat is op den duur helemaal goed gekomen. Babies kunnen natuurlijk nog niet zo veel en vreten alle aandacht op. Wij deden dan ook doelbewust momenten apart zetten zodat hun papa ook even tijd met hun had 1 op 1. Verder zo goed mogelijk blijven vragen wat er in de koppies omgaat en aangeven dat alle emoties ok zijn en dat die gevoelens veilig bij je zijn. Een nieuwe balans vinden als gezin is altijd pittig, of het nou om een kern gezin gaat of een samengesteld gezin, houd dat voor ogen. Liefde geven en gezien/gehoord worden is op die leeftijd en op elke kinder leeftijd het aller aller belangrijkste. Ik weet hoe spannend het kan zijn, you got this ♥️ vertrouw op je gevoel

Daar zit zeker verschil in. Jongens worden pas nieuwsgierig als het geboren is en ook heel erg beschermend. Meisjes willen alles weten in de zwangerschap en worden sneller jaloers doordat ze de aandacht moeten verdelen hebben ze het idee. Al is mijn zoontje wel een uitzondering😅 hij is net 11 en heel betrokken bij de zwangerschap. Daarnaast kan hij niet wachten totdat zijn half zusje geboren is want is dan niet meer de jongste 🤣🤣🤣

Ik denk dat het kan lijken op desinteresse maar gewoon eigenlijk angst is van een kind om afgewezen te worden. Ik denk dat er bij elk kind van gescheiden ouders wel de angst zit als 1 van je ouders een "nieuw gezin" maakt dat je vervangen wordt. Dat die ouder een nieuw gezin krijgt en het oude gezin minder belangrijk zal zijn. Ik denk dus dat het vooral aan je partner is om hierover te praten met zijn kids dat beide gezinnen even belangrijk zijn en hij zal het ook met daden moeten laten zien straks. Dan zullen de kids de baby ook niet afwijzen als ze gevoel hebben dat zij nog steeds even belangrijk zijn voor papa.

Hahaha wat leuk! Bij ons vind de jongste het juist stom dat hij niet meer de jongste is, omdat hij dan voor zijn gevoel niet overal meer mee wegkomt, maaaar hij is wel blij dat het geen zusje is want dan krijgen ze geen barbies in huis en hoeven ze niet te shoppen🤭🤣🤣

Dat kan natuurlijk ook 🤣🤣🤣 ik vind de denk wijze van de jongens echt geweldig😅

Ik denk echt oprecht dat de ouders het vaak spannender vinden dan de kinderen zelf. Ik heb het op zijn beloop gelaten en er weinig druk op gelegd. Zo blijft het de normaalste zaak in het leven voor de kinderen☺️