Vaker heel emotioneel / hoe uitleggen aan peuter (3,5 jaar)

Over het algemeen mag ik echt niet klagen wat betreft mijn zwangerschap. Althans, ik vind persoonlijk dat ik het qua kwalen wel veel erger had kunnen treffen. Maar ik ervaar deze zwangerschap wel wat meer kwalen dan destijds mijn eerste zwangerschap én ik ben nu tijdens mijn tweede zwangerschap véél emotioneler dan hoe hoe ik normaal gesproken ben. Soms herken ik mezelf écht niet, ik kan soms zó verdrietig zijn en dat kan dan ook de hele dag blijven 'hangen'. Dan hoeft er maar iets te gebeuren en de tranen beginnen dan alweer te rollen 🙈 Mijn partner weet waar het vandaan komt, maar ik voel me soms wel schuldig tegenover mijn zoontje (als ik mijn verdriet écht niet kan bedwingen en hij in de buurt is). Hoe kan ik dit het beste aanpakken? Want ik wil hem niet het gevoel geven dat mijn verdriet door hem komt. En ik vind het gewoon vervelend als hij ziet dat mama aan het huilen is. Ik leg het hem wel vaker uit, dat mama soms verdrietig is en dat de tranen er mogen zijn en dat huilen zeker niet erg is. Hebben jullie nog tips hoe ik dit nog beter kan aanpakken? 🙏🏻 Of moet ik me niet zo druk maken? Ik wil namelijk gewoon niet dat ik mijn zoontje belast met mijn hormonen/emotionele buien. Voor de rest gaat het gelukkig wel goed met me, maar sommige dagen valt mijn zwangerschap zwaarder dan andere dagen en dan staat het huilen me helaas dichterbij dan het lachen 🙈🙈