Van 1 naar 2

Ik volg graag mee :)

Ik ga van 1 naar 2! Dochter zal 16/17 maanden zijn als zoon geboren wordt. Ik zie op tegen de slapeloze nachten, maar ben blij dat ik weet wat ons te wachten staat. Ik wil heel graag bv weer proberen. Bij dochter lukte dit 4 weken, maar het kostte me mentaal zoveel energie dat ik het niet langer door kon doen. Ik kan echt niet wachten tot dochter onze zoon ontmoet! Ik denk dat ze een super lieve zus gaat zijn. Ze houdt heel erg van mensen en dieren, en geeft onze katten en hond altijd knuffels kusjes en ze aait ze veel. Het is echt een lachebekje, dus ben niet zo bang dat ze een broertje vervelend gaat vinden. Ben voornamelijk bang dat ik het huishouden helemaal laat versloffen haha

Ik maak me vooral zorgen over de oudste, omdat newborns zich gemakkelijker aanpassen. Zal hij wakker worden door het gehuil van de baby? Zal ik nog genoeg tijd kunnen maken om een op een bij hem te zijn? En voor de baby: gaat bv nu gemakkelijker lukken? Zal zij een goede slaper zijn? Goed etertje? Zucht.... Zo het onbekende in!!

Oh ook ter achtergrond... Mijn zoontje zal 19 maanden zijn wanneer mijn dochtertje zich aan zou kondigen

Ik ben zelf zwanger van de eerste, maar wil graag iets delen over een vriendin die afgelopen jaar haar tweede zoontje heeft gekregen. Het viel haar op dat haar oudste (nu 3.5) in het begin niet zo heel geïnteresseerd was in zijn broertje en soms zelfs wat onverschillig. Dat veranderde toen de kleine een maand of zes was en zelf ook meer interactie had met zijn omgeving. De oudste werd toen meer beschermend en ging meer met hem spelen, heel schattig. Ik kan me voorstellen dat het goed is je niet al te druk te maken als er niet direct een hechte band is, want dat kan dus gewoon groeien 😊😊.

Wij gaan ook van 1 naar 2. Onze oudste dochter zal dan net drie jaar zijn als haar zusje geboren wordt. Wij bereiden haar voor door het over de baby te hebben, te zeggen dat er nog een zusje aan komt en haar bij de zwangerschap te betrekken. Ik merk dat ik het er soms wel moeilijk mee heb, niet omdat het geluk verdubbelt want dat is het allermooiste, maar wel dat de aandacht straks verdeeld moet worden en de “balans” even opnieuw gevonden moet worden. Maar meer dan dat kunnen we zelf ik ook niet doen. Denk dat het je zal verbazen hoe goed de oudste het zal doen en hoe trots hij/zij is als grote broer/zus. Ik snap de “angst” in ieder geval volkomen. Veel succes nog even de laatste weekjes! ☘️🙏🏼

Wij gaan ook van 1 zoon naar 2 zonen :) Ik begin het nu ook wel spannend te vinden! Het is nu echt in zicht. Ik ben vooral heel benieuwd hoe mijn zoon op de baby gaat reageren, hij is dan nog net geen 3 jaar oud, en begrijpt nu wel dat er een broertje komt, baby in de buik en daarom kan mama niet meer tillen enzo, maar het hele concept van het hebben van een tweede kind in huis begrijpt ie natuurlijk nog niet. Ik hoop dat hij het ok vindt en dat hij niet te jaloers zal zijn dat er veel aandacht naar de baby gaat. Tot nu toe is hij geen jaloers of dominant type maar je weet nooit hoe zoiets verandert. Dus dat vind ik erg spannend! Ik ga ook proberen mijn man zoveel mogelijk te ontzorgen: zoals hij nu doet voor mij tijdens de zwangerschap door veel dingen op te pakken met zoontje, zal ik proberen het grootste gedeelte van de nachten op me te nemen de eerste maanden (ik ga weer bv geven) zodat er iig eentje niet uitgeput is 😅 Wat iemand anders hier neerzet over het zoontje van een vriendin die weinig interesse had, dat zie ik ook wel voor me en lijkt me een heel gezonde reactie, ik hoop dat mijn zoontje ook zo zal reageren :)

Wij krijgen ook een tweede. Ik vraag me vooral af hoe we het gaan doen straks met de zorg icm werk etc. We komen nu al handen tekort 😂 Natuurlijk hebben we daar over na gedacht en moet het in theorie allemaal lukken, maar als ik me bedenk waar het in de praktijk op neer gaat komen zie ik het als een hele pittige periode voor me. En wat ik ook wel een dingetje vind: bij m’n dochtertje had ik nu (30 weken) voor m’n gevoel al een band met haar. Door de drukte van het dagelijks leven gaat deze zwangerschap voor m’n gevoel veel meer aan me voorbij en voelt de band nog veel minder als met m’n dochtertje. Vind ik ergens heel jammer, want doordat ik minder met de zwangerschap bezig ben gaat het een beetje aan me voorbij terwijl het natuurlijk een super bijzondere tijd is..

Hier van 2 naar 3. Ik weet nog dat ik heel zenuwachtig was met de vorige, ik had een hele sterke band met de oudste en was bang dat dit zou veranderen. Inderdaad minder aandacht kon geven en al die dingen meer. (Onze band is gelukkig nog altijd even sterk). Ik was ook bang dat ik niet zoveel van nummer 2 kon houden als van de eerste, ook dat was een onnodige zorg natuurlijk. Ik vond van 1 naar 2 uiteindelijk veeeel makkelijker dan van 0 naar 1 en heb me die hele zwangerschap echt zorgen om niks lopen maken haha! Mijn dochters zijn beste vrienden nu (ondertussen 4.5 en 1.5) en kan niet wachten om te zien hoe het straks allemaal zal gaat met nummer 3 erbij 🥰🥰🥰

Ik heb juist heel veel positieve verhalen in m’n omgeving, in de zin van; van 0 naar 1 was veeeel intensiever dan van 1 naar 2 😅 je eigen leven staat toch al in het teken van ouder zijn en je weet nu(ongeveer) hoe het werkt met een baby. Ik vermoed dat ik het eerste jaar weer als overleven ga ervaren en dat het dan wel weer beter zal gaan 🤞🤞

Grappig he?! Ik heb zo veel verhalen gelezen over ouders die ofwel transitie 0-1 kind of 1-2 kinderen moeilijkste vonden en ik ben zó benieuwd naar hoe ik het allemaal ga vinden!

Hier ook een zoontje van 2,5. Ik ben helemaal niet bang over hoe het gaat zijn qua aandacht denk dat dat wel goed komt. Ik ben zelf enig kind en ik ben heel blij dat onze dat niet zal zijn, vond het zelf nooit leuk. Begin maak ik me wel zorgen om, omdat onze baby de eerste tijd en misschien wel de eerste maandag op de NICU moet blijven vanwege een open buik, waar mijn zoontje helemaal niet mag komen. Daar ben ik wel veel mee bezig, maar als we eenmaal thuis zijn denk ik dat als we hem zoveel mogelijk betrekken het voor hem vooral heel leuk is