Werksituatie

Hoi! ik vroeg mij af of hier meer mensen anders behandeld worden door collega’s sinds ze eerder met verlof zijn gegaan. Ik ben met 23 weken thuis beland ivm harde buiken en heel veel stress en angst, hier liep ik al mee vanaf 13 weken. (Ik ben een paar jaar geleden met 27 weken bevallen en 1 zoon verloren) en dit is wederom een gecompliceerde zwangerschap. Ik ben toen na 2 weken langs geweest om mijn gezicht te laten zien maar werd eigenlijk genegeerd, ik dacht dat kan het is druk. Ik heb toen in de tussentijd ook een mailtje gestuurd met hoe is het met jullie en aangegeven dat het met de baby goed gaat. Geen reactie op gehad. Nu ben ik dus deze week weer even langs gelopen en mijn gevoel werd direct weer bevestigd, er werd gewoon weggevlucht. Ze waren namelijk aan het lunchen maar lieten nog net niet hun eten vallen om snel achter het Bureau te duiken en gunnen mij geen blik waardig. Ik voel mij hier zo verdrietig om, zodra je dus wat mankeert wordt je als een paria behandeld. Ben er nu alleen maar over aan het piekeren. En maak me nu al druk over het feit dat ik in maart weer aan de slag moet. Terwijl ik daarvoor er met plezier werkte en dacht dat we een hechtteam waren. Van andere Afdelingen krijg ik hart onder de riem kaartjes of appjes van oud collega’s van 6 jaar terug. Overigens is mijn leidinggevende gelukkig wel heel lief en begripvol. Maar daar zit ik straks niet mee in 1 kamer te werken. Zijn er meer die zich zo rot voelen over de huidige werksituatie? Denk waarom ga ik überhaupt langs of stuur ik een mailtje? Ik voel mij daarna alleen maar dagen rotter en erg verdrietig. Lucht in elk geval al op door dit gevoel op te schrijven en te delen. Xx