Mensen staan tegenwoordig niet meer voor je op. Ik dacht altijd: wie goed doet, goed ontmoet. Ik sta, zoals ik eigenlijk ben opgevoed, altijd op voor invalide, zwangere en oudere mensen. Ook voor jongeren met krukken. Ik ben net terug van vakantie, maar wat ik daar meemaakte op de luchthaven was vervelend. We hadden vertraging en moesten naar een andere gate. Doordat ik zelf niet meer zo snel ben, had ik geen zitplek meer. In de meeste gevallen is dat echt geen drama. Maar ja, wel als je echt zwanger bent en last hebt van je bekken en rug. De stoelen waren bezet met tassen en nee, ze gaan die niet voor je aan de kant zetten. Ze kijken je scheel aan met: "Oh, die is zwanger." 🥲 Ik ben zo iemand die zich te goed voelt om er iets van te zeggen.
Ik zou me voor schut voelen als ik niet zou opstaan. Maar daar had niemand last van. Gelukkig zag een jonge moeder die gelijk bijna in de gate riep: "Mevrouw, gaat u maar zitten, ik zie dat u zwanger bent." Waarop ik zei: "Heel erg bedankt, ik heb namelijk echt pijn in mijn heup en rug. Dit waardeer ik echt." en de mensen in de ruimte kijken of ze voor het eerst iets bijzonders zagen gebeuren.
Nou, dit was nog op de luchthaven; de bus is net zo heftig. Het is niet dat ze kunnen twijfelen of ik zwanger ben; zo rond en groot is mijn buik.
Iemand die dit ook heeft meegemaakt, hoe ging je daarmee om? Want ik wil eigenlijk bijna janken dat mensen zo egoïstisch zijn.