Zwangerschapsvergiftiging/Emotionele periode.

Hi dames, Ik heb de behoefte om m’n verhaal met jullie te delen. Ik ben bijna (34 weken) Ik heb mijn zwangerschap niet als fijn mogen ervaren helaas. Ik ben medisch, heb een HG zwangerschap, m’n baby die te klein is, maar wel heel voorzichtig in haar eigen lijn meegroeit. Bij de 20 weken echo kreeg ik te horen dat m’n meisje aan de kleine kant is. Ik werd doorverwezen naar een academische zh en vanuit daar steeds op en neer. Ik stond nog onder controle bij m’n eigen zh en in het academische zh dus. Uiteindelijk bij 28 weken, werd er een dipje gezien op het hartfilmpje. Vanuit daar meteen doorverwezen naar het academische zh. Ik moest daar tot 32 weken blijven. Alles liep verder goed. Alle checks werden gedaan, geen zwangerschapsvergiftiging, kleine groeide in haar lijn mee en de doorstromingen van de placenta/navelstreng waren ook goed. Verder geen bijzonderheden. Ik ben uiteindelijk teruggegaan naar het zh waar ik al onder zorg viel. Ik voelde me daar al een langere tijd niet veilig en serieus genomen. Dit omdat ik een traumatische ervaring op de afdeling had meegemaakt. Dit heb ik vaker aangekaart bij de arts, maar die deed er niet zoveel mee. 2 dagen geleden werd ik gebeld door de arts dat ze een vermoeden hebben dat ik mogelijk een zwangerschapsvergiftiging zou hebben. Ze zagen dat m’n onderdruk iets hoger was dan normaal. Ik vond het vreemd dat ze me om 18:15 hierover belde, aangezien ze meteen die dag dat ze het hadden ondervonden moesten schakelen/handelen. Uiteindelijk zat m’n gevoel niet lekker en ben ik meteen naar het zh gegaan. Daar urine ingeleverd + bloed laten afnemen. Na 3 uur wachten kreeg ik te horen dat ik zwangerschapsvergiftiging heb en tot de bevalling in het zh moet blijven. Dit kwam heel hard binnen want het enige wat ik dacht is… Gaat de kleine dood? Ga ik dood? Hoe ernstig is het? Wat kan er gebeuren? En schoot ik meteen in paniek omdat ik me niet veilig voelde daar in het zh. Ik had aangegeven dat ik naar een andere zh wil gaan en daarbij mijn behoeftes aangegeven en m’n zorgen geuit. Dit werd niet serieus genomen. M’n verloskundige die nog altijd betrokken is bij mij heeft haar stinkende best gedaan om mij naar een andere zh te kunnen plaatsen waar zij contacten heeft. Na alle remoer en hectiek. Eergisteren naar een andere zh overgeplaatst. Daar werd ik warm ontvangen en alles werd me duidelijk uitgelegd. Zelf stelde ik ook vragen en mijn man ook. Want we waren beide echt helemaal aangeslagen van verdriet en onzekerheid waar we ons in bevinden. In het zh hebben ze m’n urine gecheckt, bloed afgenomen en me aan de CTG gelegd. CTG zag er perfect uit, geen bijzonderheden. Ik werd daarna naar m’n kamer gebracht en m’n man mocht even bij me blijven. We waren beide in tranen uitgebarsten omdat het gehele zwangerschap enorm zwaar is geweest en nog steeds is…. 4uur later kwam de arts met het nieuws; U heeft geen zwangerschapsvergiftiging en wij hebben geen reden om u hier te laten blijven. Dus ik werd ontslagen uit het zh, maar voor mij wel met een dubbel gevoel. Niet persé omdat ik het niet vertrouwde, maar meer het idee van hoe kan dit? Want hoe is het mogelijk dat er eerst vanuit wordt gegaan dat ik een zwangerschapsvergiftiging heb en nu in een andere zh niet? Al met al ik probeer me nu echt sterk te houden voor m’n meisje en voor mezelf. Want als ik dat niet doe ga ik hier mentaal en fysiek eraan onderdoor. Dit wilde ik even met jullie delen🩷