Bevalverhalen

Mijn bevalling begon 5 november. Na 6 uur stopte het opeens en bleef ik op 1cm. Ondanks de extreme pijnklachten (al weken) werd ik toch opgenomen.6 november de hele dag extreem veel pijn in de rug en benen gehad. Na het douchen in de avond kreeg ik weer steeds meer been en rugweeen. Na 2 uur werd ik verplaatst naar de verloskamer en toen ging het snel. Na een uur een ruggeprik gekregen. Om 09:46 werd onze lieve kleine meid met 36+2 geboren. Achteraf bleek dat de zwangerschap mij doodziek maakte en ontzettend veel pijn gaf. Zodra de kleine was geboren was al mijn gelijk weg! Na de bevalling moest ons meisje wel even mee naar de kinderarts, kreeh wat extra ondersteuning bij het ademen. Ze heeft van half 11 tot 5 uur ij de couveuse gelegen en mocht daarna bij ons op de kamer! Verwachting is dat wij maandag naar huis mogen! Eerst vond ik de bevalling een hell en wilde ik niet meer. Achteraf was het de pijn en doodziek zijn 100% waard. Ik heb nu mijn mooiste meisje 🩷

Gefeliciteerd met de geboorte van je dochter! Geniet ervan 🩷

Hier is vannacht een prachtig meisje geboren met 36+6! Rond 16u de slijmprop verloren, vanaf 21u meer structurele pijnloze krampen/weeen.. omdat ze te vroeg was naar het ziekenhuis gegaan. Daar rond half elf aangekomen. En om 1.06u verwelkomden wij ons mooie meisje Mayla. Verloskundige had gekeken en ze noemde drie centimeter ontsluiting. Een minuut daarna de eerste perswee en 30 seconden daarna hadden wij ons meisje vast. Alles gaat goed en ik heb gelukkig geen hechtingen of naweeën!

Vrijdag 14-11-2025 bevallen van onze dochter Macy June. Ik stond ivm cholestase en pre-eclampsie gepland om de 15de in de ochtend met 37w te worden ingeleid. Vrijdag tijdens het primen (plaatsen van de ballon) zijn mijn vliezen om 14.00 gebroken. Om 18.00 eerste dosis weeopwekkers. Effectieve weeën startte om 18.45 na de eerste ophoging. Bij de 2de ophoging om 20.45 4-5cm ontsluiting, 21.15 5,5cm en met 20/25 min zat ik op ruim 8cm. 2 weeën later mocht ik persen. Het ging allemaal heel snel voor ons beiden, met behulp van een knip & vacuum-pomp is ons meisje om 22.00 geboren 💕

Gefeliciteerd! 💕 Voelde je wat van de knip?

Dankjewel💕 persoonlijk heb ik er wel wat van gevoeld (ik heb wel vaker verlate reactie met plaatselijke verdovingen) haar hartslag daalde teveel tijdens de weeen dus we konden niet wachten😅. Maar het was pijn van 2-3sec en daarna nam de wee de pijn over. Daarna niks meer van gevoeld omdat tegen die tijd de verdoving goed zn werk deed

In de nacht van 13 op 14 november werd ik wakker van wat oefen weeën, heeft niet doorgezet en vrijdag 14 november ben ik tussen het rommelen door nog met onze dochter naar de bibliotheek geweest en zijn we nog ergens wat gaan lunchen. ‘S avonds begonnen ze wat heftiger te worden maar wederom zette er niks door. Om 3.00 ‘s nachts weer wakker met echte weeën dit keer, gebeld naar het ziekenhuis en we mochten gelijk komen. Ik lag om 3:45 aan de ctg, weeen waren nog goed op te vangen en kon tussendoor nog lachen. Om 4:15 kwam de verloskundige ontsluiting voelen, zat ik al op 6cm! Gelijk spullen gepakt en naar de beval kamers gelopen. Bad werd ondertussen aangezet. Tijdens het wachten krijg ik pers weeën, ik stond nog met kleren aan naast het bed, daar ben ik op getild en 4 min persen later js onze dochter geboren om 4:44🩷 Geen scheurtje helemaal niks! Om 7.00 waren wij al lekker weer thuis😊

Gefeliciteerd, en zo snel allemaal geniet van jullie meisje 🥰

Wauw doe mij ook maar zo’n bevalling!

Ik werd ‘s nachts om 01:30 wakker om te plassen. Overigens had ik de avond hiervoor nog nergens last van en nul vermoedens dat de bevalling er aan zat te komen. Toen ik bijna bij het toilet was verloor ik wat vocht. Het was maar weinig en dus twijfelde ik of het mijn vliezen waren of dat het urine was. Ik had inmiddels geplast en kroop terug in bed. Direct begon ik weeën te krijgen. Eerst menstruatie achtige krampen maar al snel werden ze steeds iets heftiger. Ik merkte dat ze vrij snel achter elkaar kwamen en begon met timen. Na zo’n 20 minuten regelmatige en opbouwende heftigere weeën gehad te hebben, besloten we de verloskundige te bellen (ik was immers 36+6, dus nog net geen 37 weken). De verloskundige gaf aan dat dit twee kanten op kon gaan; het kon doorzetten óf nog weer afzakken. We moesten het nog een uurtje of twee aankijken en dan even terugbellen. Ik heb onder de douche gestaan/gezeten terwijl mijn man de weeën bleef timen. Ze werden heftiger en heftiger. Na 1,5 uur heb ik hem de verloskundige laten bellen en die is onze kant opgekomen. Om 04:30 bleek ik al 6cm ontsluiting te hebben! Gezien ik in zo’n kort tijdsbestek van nul tekenen van bevallen naar 6cm ontsluiting gegaan was én ik nog geen 24 uur later de ‘magische’ 37 weken bereikt zou hebben, mocht ik zelf kiezen of ik thuis wilde blijven of naar het ziekenhuis wilde gaan. Mijn plan was in principe thuis bevallen, dus daar ben ik ook bij gebleven. Ik ben terug onder de douche gegaan en mijn man wilde samen met de verloskundige het bevalbad gaan opzetten. Maar nog geen minuut later gaf ik aan al persdrang te voelen. Dus het bad konden we wel vergeten, hihi. Ik ben uit de douche gegaan en ben naar bed verplaatst. Hier heb ik een uurtje geperst en om 06:15 werd onze zoon Loek geboren! Nog even werd het spannend omdat mijn placenta na 50 min nog niet geboren was, maar met wat duwen op mijn buik en meepersen is hij gelukkig toch vanzelf gekomen! Loek woog 3180gram en was 48cm lang. Hij doet het echt onwijs goed, maar is wel wat misselijk van de snelle bevalling. Hij moet dus af en toe wat spugen en ondanks dat dat normaal is, toch steeds even schrikken. Dat arme kleine lijfje wordt dan even hard aan het werk gezet… Zelf ben ik inmiddels al wakker sinds zaterdagochtend, want slapen lukt nog niet. Ik ben nog veel te alert op al Loek zijn geluidjes, dus in slaap vallen is nog niet gelukt. Daarbij heb ik nu ook wat naweeën en moet ik mezelf down there elke 3 uur volledig spoelen en verschonen.Best wat ongemakken, bij zo’n bevalling. Maar hey! Gelukkig overheerst het gevoel van liefde bij het kijken en kroelen van ons mooie mannetje. 🩵

Gefeliciteerd met Loek! En wat een snelle bevalling 😊 nu goed herstellen!

Om elf uur braken mijn vliezen, om twaalf uur kwamen de weeën en om kwart voor twee was meneer er. Ik had geen tijd om naar het ziekenhuis te gaan , had vrijwel direct 10 cm ontsluiting 🫠

Ik ben vrijdag 21 november met een spoed keizersnede bevallen. Ik voelde die vrijdag mijn dochtertje niet meer bewegen. Ik belde naar de ziekenhuis (ik was al medisch vanwege kleine baby) ze keken naar de CTG uitslagen en bleekt dat haar hartslag flauwtjes was. Ze hebben mij een uur later naar de OK gebracht en daar was ze dan binnen een uur. Mijn pareltje! Ze is met 34+3 met 1890 gram geboren en werd toen aan de zuurstof gelegd in een open couveuse. We zijn nu 3 dagen verder en doet ze het goed! Ze ademt nu helemaal op haar zelf! We wachten nu tot ze 36w zou zijn en wat kilo's is aangekomen en hoe ze blijft reageren om uiteindelijk als gezin naar huis te gaan💕 Zo een onverwachte spoed keizersnede vind ik hel. Was er helemaal niet op voorbereid en genezen pfff. Het is echt voor iedereen anders en ik kan wel wat hebben. Maar geen makkie hoor

Oh wat een spannende tijd is dat geweest voor jullie. Wat goed dat je aan de bel getrokken hebt

Wat goed dat je naar het ziekenhuis was gegaan! Super fijn dat ze het nu goed doet en hopelijk snel genoeg is aangesterkt om lekker naar huis te gaan :)

Wat goed dat je gegaan bent!!

Mijn bevallingsverhaal 17 november, mijn eerste verlofdag. 36 weken zwanger. Ik had me voorgenomen om wat te rommelen in huis, de babywasjes te doen en rustig te landen in het idee dat mijn verlof nu echt begon. Twee dagen lang liep ik wat te poetsen, te ordenen en in mijn hoofd plannen te maken voor de komende weken. In de nacht van dinsdag op woensdag, 18 op 19 november, stond ik rond twee uur op om naar het toilet te gaan. Niets vreemds, geen pijn, geen voorgevoel. Tot ik bloed zag. Mijn partner belde direct de verloskundige, stuurde foto’s door, en binnen enkele minuten kregen we de opdracht om meteen naar het ziekenhuis te komen. Om half drie lagen we aan de CTG. Die kleine deed het geweldig. Ook bij mij was alles in orde, op wat voorweeën na. Omdat niet duidelijk was waar de bloeding vandaan kwam, werd ik opgenomen. De rest van de nacht moesten we afwachten tot er een inwendige echo gemaakt kon worden. De volgende ochtend, om 8.50 uur, kreeg ik die echo. De bloeding was minder, nog niet helemaal weg. Op het beeld konden ze niet goed zien wat het veroorzaakte. Wel zagen ze iets vóór mijn baarmoedermond. Een stukje placenta? Een bloedstolsel? Ze konden het niet onderscheiden. Toch was er geen paniek. Alle CTG’s waren prachtig. Ik kreeg te horen dat ik, als ik 24 uur niet meer zou bloeden, weer naar huis mocht. Woensdag bracht ik dus door in mijn ziekenhuisbed, met mijn partner bij me. Hij werkte wat vanuit het ziekenhuis en haalde tussendoor nog wat spullen thuis, we waren immers met haast vertrokken. ’s Avonds leek alles verder rustig, de bloeding leek gestopt, en er werd ons verteld dat ik waarschijnlijk donderdag naar huis zou mogen. Mijn partner ging rond tien uur in de avond naar huis. Ik bleef achter in het ziekenhuis. Die nacht werd ik opnieuw wakker om te plassen. En weer bloed. Meer dan eerst, inclusief een enorm bloedstolsel. De arts viste het uit het toilet: ongeveer 4 bij 5 centimeter. Toch bleven ze rustig. Waarschijnlijk was dit precies wat ze op de echo gezien hadden. Maar ik wist één ding: donderdag ging ik niet naar huis. De 24 uur begon opnieuw. Donderdagochtend kwam mijn partner weer. Er werd meteen een nieuwe afspraak gemaakt voor een inwendige echo op vrijdag 21 november. De bloeding was nu bijna weg, wat bevestigde dat het stolsel waarschijnlijk de boosdoener was geweest. We begonnen de ochtend ontspannen. Mijn partner achter zijn laptop, ik deed de mijne open. Nog één dag wachten, dachten we. Toen kwam de nieuwe ploeg binnen en veranderde alles in tien minuten. Bij de dienstoverdracht was besloten dat ze níet tot vrijdag zouden wachten. Ik moest diezelfde dag nog worden ingeleid. De kans bestond dat de bloedingen veroorzaakt werden door een loslatende placenta. Die mogelijkheid was eerder genoemd, maar omdat onze dochter het zo goed deed, maakte niemand zich er écht druk om. Tot nu. Mijn partner en ik waren overrompeld. Van “morgen een echo” naar “vandaag inleiden” in een paar zinnen. Het drong ineens door dat we het ziekenhuis niet meer zouden verlaten zonder baby. Er werd al snel een ballon geplaatst. Terwijl ik het nieuws probeerde te verwerken, zocht ik haastig op wat het precies inhield, want ik had me voorgenomen om me tijdens mijn verlof beter in te lezen. Alleen was dat verlof nog maar twee dagen bezig. Het plaatsen ging goed. Pijnloos zelfs. En toen begon het wachten. Mijn partner vloog naar huis om tassen te pakken; de vluchtkoffer stond immers nog niet klaar. Gelukkig hielp zijn zus hem. We lichtten onze families in, want tot dat moment hadden we bijna niemand iets verteld. Geen onnodige paniek, vonden wij: de CTG’s waren elke keer goed en eerder leek ik gewoon snel naar huis te kunnen. De ballon viel er al voor de avond uit. We kregen een nieuwe kamer waar mijn partner kon blijven slapen, en mijn moeder kreeg een aparte kamer toegewezen omdat ze bij de bevalling aanwezig zou zijn. Een uitzondering, maar één die heel welkom was. Toen ze die avond mijn vliezen probeerden te breken, bleek de ballon niet goed te hebben gezeten. Ik had geen drie centimeter ontsluiting, maar één. Dus opnieuw een ballon. En opnieuw wachten. Deze keer kreeg ik vrijwel direct last van rugweeën. We probeerden te slapen, al was dit onmogelijk en inmiddels mijn derde slapeloze nacht. Vrijdag 21 november, vroeg in de ochtend, was ik de ballon nog niet vanzelf verloren. Maar toen ze gingen controleren of hij los zat, kwam hij mee naar buiten. Mijn vliezen werden gebroken. Het inleiden kon écht verder. Onze dochter zou vandaag of morgen geboren worden. Om acht uur begonnen ze met de weeënopwekkers, die elke dertig minuten werden verhoogd. Rond half elf, elf uur had ik vier centimeter ontsluiting. Het ging niet erg snel. Mijn lichaam was op: weinig slaap, veel spanning, constant zorgpersoneel dat in en uit liep. Mijn gedachten schoven al lamgzaam richting een keizersnede. Toen ik tussendoor naar het toilet ging, had ik opnieuw heftige bloedingen met verschillende stolsels. Daarna gingen de artsen, na overleg, met ons in gesprek. Hoelang gaan we door? Wat als het tóch placenta blijkt te zijn? Wat als onze dochter plots achteruit zou gaan? Het was nog steeds goed, maar hoe lang bleef dat zo? We kwamen samen snel tot de conclusie: een keizersnede was de beste en veiligste keuze. Er zou binnen een uur plek zijn op de OK. Het bleek uiteindelijk nog geen dertig minuten te duren. Alles ging ineens heel snel: naar de OK rijden, overgetild worden op de operatietafel, bloeddruk meten, gevraagd worden te ontspannen voor de ruggenprik. Daar brak ik. Ik barstte in tranen uit. Te veel, te snel. Ze gaven me even ruimte. Mijn partner hield me vast. Na twee minuten had ik mezelf weer bij elkaar geraapt. De ruggenprik werd gezet. De warmte trok in mijn benen. Het doek ging omhoog. Ze testte of ik nog iets voelde. En toen begonnen ze. Ik probeerde me te focussen op mijn partner en op het idee dat we onze dochter zó zouden ontmoeten. Ik dacht aan vakantieplekken, aan cocktails op het strand, alles om de spanning, het getrek aan mijn buik en het trillen van mijn lichaam te verdragen. En om 11.39 uur was ze daar. Het luikje ging open en we zagen haar. Een moment dat eigenlijk niet te beschrijven valt. Het eerste wat ik zei? “Kijk, ze heeft haar.” Zo simpel, maar iets waar we het eerder al samen over hadden gehad. Verder is het heel klinisch allemaal. Ze huilde, werd even voor het doorkijkje gehouden en daarna meegenomen voor controles. Mijn partner ging mee; de navelstreng werd symbolisch doorgeknipt. Ik lag alleen, maar ik hoorde haar huilen. En dat was genoeg. Het hechten duurde zo’n 45 minuten. Ze verwijderden ook wat verklevingen van een buikoperatie die ik als baby had gehad. Mijn partner zat naast me met onze dochter in zijn armen. Voor mij voelde het alsof het maar tien, vijftien minuten had geduurd. Het ging als een waas aan me voorbij, terwijl ik hoorde hoe ze vruchtwater wegzogen en dingen aan het dichthechten en “branden” waren. Daarna gingen we naar de uitslaapkamer, waar ik haar eindelijk echt in mijn armen kreeg. Met de ruggenprik nog werkend voelde ik op dat moment alleen maar blijdschap. Een uur later reden ze ons terug naar de afdeling, waar we opnieuw een andere kamer kregen. Oma ontmoette haar kleindochter daar. Ik zweefde ergens tussen wakker en half K.O.; alle prikkels en gebeurtenissen waren mijn lichaam te veel. Ik wist dat ik echt goed moest bijkomen van alles wat er was gebeurd. We bleven een nacht in het ziekenhuis met onze dochter. Een heel gek besef: de afgelopen dagen was ik “patiënt”, nu waren we ineens ouders. Het was een gebroken nacht. Ze had wat krampjes doordat haar darmen op gang kwamen, maar verder ging alles goed. Mijn borstvoeding kwam al op gang door haar aan te leggen en bij te kolven. De dag erna, 22 november, mocht zij al naar huis. Te vroeg geboren, maar kerngezond. Ik had inmiddels alweer twee keer gedoucht (koppigheid heeft ook voordelen) en wilde ook dolgraag naar huis. Na een paar controles mocht ook ik gaan. We belden de kraamzorg, die om twaalf uur zou komen. We belden mijn ouders, want mijn partner kon niet tegelijkertijd een rolstoel duwen, de baby dragen én alle spullen meenemen. En daar zaten we dan in de auto. Met een baby. Surrealistisch. Thuis schuifelde ik naar de bank, nam haar op schoot en voelde eindelijk… rust. Heel even maar, want toen ging de bel. De kraamzorg. Een superlieve vrouw, maar wel erg druk. Ik merkte dat ik niet in mijn bubbel kon blijven hangen. Ik wilde rust, slaap en even niets anders dan ons drietjes. Toen rond vijf uur het huis eindelijk stil werd, zag ik aan mijn partner dat ook hij overliep. We bestelden eten, zaten met onze dochter op de bank, en sliepen die nacht tussen de voedingen door eindelijk zo’n zeven uur in totaal. De volgende ochtend hadden we opeens weer lucht en ruimte in ons hoofd. We doen het rustig aan, het is allemaal veel, en we willen niet overmand raken. Ik kan weinig, dus mijn partner regelt ineens alles wat ik in mijn verlof zou doen: babywasjes, kleinere kleertjes kopen, de laatste spullen halen. Soms voel ik me schuldig, maar ik weet dat het oké is. Ik help waar ik kan: boodschappen bestellen, meedenken, overzicht houden. Verder weet ik dat ik nu vooral moet focussen op mijn herstel en de voeding van onze dochter. Onze kleine doet het fantastisch. Mijn melkproductie is op stoom. We herstellen. We wennen. We genieten. En vooral: we laten ons niet opjagen door mensen die haar meteen willen zien. Dit is onze bubbel. Ons tempo. Ons gezin. Voordat we het ziekenhuis verlieten, kwam de gynaecoloog nog bij ons. Zelf in de OK was er onduidelijkheid geweest over wat er precies voor mijn baarmoedermond lag. Even dachten ze dat er zelfs een stukje placenta miste. Uiteindelijk bleek mijn placenta een ongewone vorm te hebben: geen ronde schijf, maar met een soort uitstulping richting de baarmoedermond. Omdat hij achterin lag, was dit op de echo’s nooit goed zichtbaar geweest. De gynaecoloog zei dat ze zo’n placenta nog nooit hadden gezien. Dat dit hele proces voor hen een leerschool was en dat het meegenomen wordt in verdere studie. De bloedingen kwamen door dat voorliggende stukje en waren waarschijnlijk getriggerd doordat onze dochter aan het indalen was. Hij gaf eerlijk toe dat ze dingen anders hadden kunnen doen. Dat het inleiden me misschien bespaard had kunnen blijven. Maar ik gaf aan dat ik er positief op terugkijk. Ze wisten simpelweg niet wat er speelde. En ik ben vooral blij dat we bij vier centimeter zijn gestopt en niet zijn doorgegaan tot tien. Dan was dit verhaal waarschijnlijk heel anders geweest. Het belangrijkste is dit: Onze dochter en ik zijn er goed uitgekomen.🩷👶🏻🍼

Wow ik ben er stil van! Ik wens jullie een heel liefdevol en gelukkig leven toe, met veel gezondheid ❤️

Jeetje zeg, wat een rollercoaster maar ook zo knap hoe positief jullie er in zijn blijven staan! 🩷 Mijn placenta ziet er ong hetzelfde uit als die van jou, maar ligt dan 3cm over de baarmoedermond. Ik krijg as maandagochtend mijn geplande keizersnede. Nogmaals heel veel geluk met elkaar en geniet van jullie bubbel!! 🩷🫧

Wat een verhaal en wat ben jij sterk! Doe rustig aan en geniet van elkaar, gefeliciteerd met jullie kleine meid 🩷