Hoe voelen weeën?

Lees mee

Bij mij was het wel echt een stuk pijnlijker dan menstruatiepijn. Maar het kwam wel in golven, en steeds met een piek. Dus daardoor goed te handelen. Twee keer met een bevalbad bevallen en daar ga ik nu weer voor. Ik had vooral buikweeën, maar dat verschilt ook weer per persoon.

Ligt er aan of je ingeleid word of niet. Bij inleiding met infuus heb je kans dat het veel pijnlijker is dan normaal. Ik heb 5x infuus inleiding gehad en 1 x met tablet. Ik vond met de tabelt prettiger want me eigen lichaam nam dit over waar door ik het reuze mee vond vallen ( mijn menstuaties) zijn al drama kwa pijn. Alleen met infuus vond ik echt drama en kwam elke keer in wee storm terecht niet op te vangen en ook niet prettig voor de kleintjes.

Ik had buikweeën. Kan het nergens mee vergelijken want het was echt wel veeel erger dan menstruatiepijn. Kwam idd in golven. Bij mij vorderde de ontsluiting maar steeds niet dus thuis vliezen gebroken door de verloskundige en toen werd de pijn nog intenser. Helaas had het breken van de vliezen minimaal effect dus ik werd naar het ziekenhuis gestuurd voor weeënopwekkers. Nahhhh de weeënstorm daardoor was echt niet te harden. Dacht dat ik dood ging. Uiteindelijk remifentanyl gekregen en dat gaf wel wat rust. Kon even op adem komen, wat eten, nog even kletsen. En vanaf 8cm ofzo werd de pijn weer zo intens dat ik alleen maar met mn ogen dicht in bed lag en wenste dat het allemaal maar snel over mocht gaan😂 Ring of fire en het persen vond ik daarentegen mega meevallen.

Onze verloskundige omschreef het als een berg die je over moet. Dat heeft me bij de eerste enorm geholpen. Ik heb infuus gehad bij beide bevallingen. Bij de 1e tijdens het persen en bij de 2e heel de bevalling. Ik heb daar geen negatieve herinneringen aan. De ergste pijn? Mijn man heeft niersteenaanvallen gehad, dat was echt erger. En daarbij ik ben het echt weer vergeten hoe het was... dus ga er weer blanco in. Als het zover is, weet ik vast wel weer!

Eerste fase van m'n bevalling voelde het als menstruatiekrampen, die steeds heftiger werden. Tot (zo weet ik achteraf) een centimeter of 4-5 ontsluiting heb ik gewoon m'n dag vervolgd. Makeup gedaan. Huis schoongemaakt. Tussendoor moest ik aan het einde soms een wee opvangen, maar dat ging nog prima. Toen ging ik onder de douche, toen de weeën al iets sneller begonnen te komem, en kreeg ik daar een weeënstorm. De weeën kwamen in één grote golf en waren moeilijk op te vangen. De pijn was vergelijkbaar met de ergste diarreekramp die ik ooit heb gehad, echt zo een van een stevige buikgriep, waarbij je denkt dat je nooit meer de wc af gaat komen. Toen ik onder de douche uit ging bleven ze even pijnlijk, wat langzaam opbouwde, maar werden een stuk minder frequent en dat was veel makkelijker. Toen ging ik niets meer "doen", maar echt actief bevallen. Muziek luisteren, lopen, praten met mijn man en weeën opvangen. Toen de vk kwam had ik 7cm ontsluiting. In die fase waren de weeën echt pijnlijk! Dit was voor mij de heftigste fase. Ze komen dan zo kort op elkaar en je kunt het nergens echt mee vergelijken, het gaat door je hele lijf. Het hielp mij om steeds in m'n hoofd te houden dat dit normaal is, dat het weer voorbij gaat, dat het zo hoort. Ik kreeg nog een weeënstorm. Toen wilde ik alleen maar stilte om me heen en moest ik me helemaal focusen op het gevoel. Ik denk dat ik toen een paar keer gezegd heb dat ik het niet meer trok. Toen kwam de persfase gelukkig wel heel snel! Het wordt vaak gezegd, maar het was voor mij ook waar, dat het me echt iets gaf om me op te focusen. Bevalling wordt dan iets wat je actief doet, en het geeft je een gevoel van controle. Ik heb iets minder dan een uur geperst, maar dit voelde veel korter. Het was wel erg pijnlijk toen mijn dochters hoofdje te zien was, een heel intens gevoel dat tot het einde niet meer weg ging. Maar mentaal vond ik dit minder zwaar dan transitie (7-10 cm) En de OPLUCHTING die je voelt als je kindje er eenmaal uit is, is onbeschrijvelijk. Van de placenta heb ik erg weinig gemerkt, al hoor ik dat de ervaringen daarin verschillen. Ik wil echt even meegeven: als je een natuurlijke en gezonde bevalling mag hebben, dan is dan is je mindset echt 85% van het gevecht. Je kunt snel overweldigd raken door zulke intense pijn. Ik heb niet eens een hoge pijngrens, en ben altijd heel bang voor ziek worden etc. De reden dat bevallen mij toch goed afging, was puur en alleen omdat ik me mentaal had voorbereid, ingelezen, wist wat normaal was. "De pijn is vooruitgang". Dat hielp me heel erg. En, dit is natuurlijk ook voor iedereen anders, maar ik heb er veel baat bij gehad dat ik bij de eerste weeën niet meteen in "bevalmodus" ben gegaan. Lekker nog (rustig aan!) wat dingetjes doen was fijn. Dan spaar je je mentale kracht en die focus op je bevalling, voor wanneer je die echt nodig hebt. En heb niet teveel verwachtingen van jezelf hè? Je hoeft niet thuis te bevallen, het hoeft niet zonder pijnbestrijding. Als het bevalbad niks is mag je er gewoon na 5 minuten al uit. Vertrouw op je gevoel, niet alleen maar op je planning. Succes allemaal! ❤️

Net als een achtbaan, je voelt het opkomen en de intensiteit wordt steeds sterker en dan neemt het weer af. Ik had buik weeën en een bevalling zonder pijnstilling. Vond de weeën niet pijnlijk maar wel enorm ongemakkelijk. Persweeën voelde alsof je heel nodig moet poepen. Vond de ring of fire wel pijnlijk, gelukkig was dat moment zo voorbij

Bedankt voor het delen, echt zo goed omschreven. Het geeft voor mij een goed beeld van hoe het zou kunnen gaan! En fijne tips 🥰

Mijn bevalling begon natuurlijk met gebroken vliezen gelijk gevolgd door een weenstorm van begin tot einde. Binnen 3 uur zat ik op 10 cm maar kreeg uiteindelijk geen persweeen en op m’n gewone ween lukte het me niet om de baby eruit te krijgen. Na 4 uur weenstorm op 10cm ontsluiting zonder persweeen kreeg ik weenopwekkers en wat een verademing was dat, 10 minuten persen en onze dochter was geboren. Ik vond zelf de ween op 10 cm het pijnlijkst omdat het dan zo ontzettend drukt op de uitgang, vond het niet echt voelen als menstruatie pijn maar eerder als de pijn die ik heb wanneer ik lactose eet (intolerant) of voedsel waarvoor ik allergisch ben.

Ik volg even

Ik werd wakker met een vage kramp in mijn onderrug. Viel me op dat de kramp steeds terug kwam en weer geheel verdween. Het was prima te doen tot een uur of 15. Werd pijnlijker. In de avond begon ik echt te puffen en kon ik geen houding meer vinden. Ik had echt alleen rugweeën dus geen enkele pijn in mijn buik. Had ik niet verwacht. Heel eerlijk voelde het alsof iemand steeds hevig met een mes in mijn rug stak. Niet dat ik weet hoe dat voelt maar goed 😂 Het persen daarintegen vond ik juist fijn want je weet dat het de laatste fase is! Weeën voelde oneindig. Heb meerdere weeën en persstormen gehad en dat vond ik het ergste. Kreeg amper adem tussendoor. Al met al had ik een fijne bevalling ondanks de pijn.

Mijn eerste bevalling begon met spontaan gebroken vliezen. Na een paar uur kwamen de weeën vanzelf op gang. Eerst rustig wat ik te vergelijken vond met menstruatiepijn in je eerste dagen. Die krampen werden steeds heftiger waardoor ik echt moest focussen; letten op mn ademhaling hielp toen heel erg. Ik had eigenlijk alleen rugweeën waardoor ik tegen druk om mn onderrug erg prettig vond. Mijn man drukte dan tegen mijn rug aan als er een wee kwam, dit hielp een beetje. Omdat mijn ontsluiting niet vorderde heb ik na een aantal uren weeën opvangen een ruggenprik gekregen. Daarna ging het snel. Je voelt nog wel iets maar lang niet meer die pijnlijke krampen/golven van eerst. De weeën vond ik pijnlijker dan de persfase.

Ik werd wakker van een soort menstruatieachtige kramp. En dacht meteen oke dit zijn weeën kan niet anders. Soort intuïtie van dit is het, het begint. Ik vond het menstruatiekrampen op je zwaarste dagen maar dan met een ritme. Je voelt het opkomen. Wordt erger erger erger tot je denkt dit is echt 3x *** en dan zakt het weer. "Soort golf beweging". (Hierdoor kon ik ook in een soort trans/bubbel komen. Ooo daar komt ie puf weg puf weg ben op de piek puf weg en zakt weer weg.) Het doet zeer zeker weten, maar na veel verhalen om mij heen vond ik de pijn meevallen. Een soort 3.0 menstruatiekrampen. Ik vond de weeën vooraf pijnlijker dan de persweeën. Het is een andere pijn. Moet er wel bij zeggen dat ik maar 15 minuten heb geperst toen was mijn dochter er al. Ik had de weeën vooral in mijn buik zelf en onderrug. De pijn in de onderrug vond ik het vervelendste. Je kan er weinig mee. Je moet op dat moment zoeken wat tijdens de wee je kan helpen. Bij mij duwde mijn man heel stevig met zijn vuisten in mijn onderrug terwijl ik de wee aan het wegpuffen was. Tegendruk geven zeg maar. Dat voelde het prettigst.

Mijn bevalling begon met gebroken vliezen, zo'n 12 uur later hele lichte menstruatiekrampen en ongeveer 4 uur daarna kwam ik in een weeënstorm. Het waren vooral rug weeën. Ik kon ze niet wegpuffen, douchen hielp niet. Uiteindelijk na 1 of 2 uur in die weeënstorm naar het ziekenhuis gegaan voor een ruggenprik. Ik zat op dat moment pas op een krappe 3 cm en ik had dit echt niet langer meer volgehouden. Ik vond de weeën pijnlijker dan het persen, al heb ik ook bijna 2 uur geperst wat ook geen pretje was. Ik zou de weeën wel omschrijven als de ergste pijn die ik ooit heb gevoeld. Maar ondertussen al weer bijna 36 weken zwanger van de tweede, dus de pijn vergeet je echt weer. Ik kijk ook met een fijn gevoel terug naar de bevalling, ook al deed het zo'n pijn

Mijn eerste bevalling begon ook met gebroken vliezen om 00.30 met 40.1 weken. Zelf voelde ik de dagen ervoor weinig tot niks. Wel was ik mijn slijmprop verloren met 39.5 weken. We hadden ons bed en de vloer in onze slaapkamer schoongemaakt, gedoucht en dachten nog te gaan slapen en de volgende morgen de verloskundige te bellen. Echter na 30min had ik om de 5minuten weeën. Dit voelde als heftige menstruatiekrampen (dag 1) in mijn rug. Dit bleef aanhouden en het werd eigenlijk alleen maar intenser. Rond 03.00 kwam de verloskundige om te kijken hoe het ging. Toen had ik al 6cm ontsluiting. Ik vond de weeën in mijn rug erg heftig en we zijn toen naar het ziekenhuis gegaan. Daar vroeg ik uit wanhoop om een ruggenprik alleen had ik toen al 8cm ontsluiting waardoor een morfine pomp een prima alternatief was. Persdrang had ik niet bij volledige ontsluiting, maar desondanks kreeg ik wel de instructie om te gaan persen. Dit vond ik dan ook wel pijnlijk en ongemakkelijk. Ik had werkelijk geen idee waar ik mee bezig was. Rond 6.45 werd ze geboren! Achteraf gezien vond ik de weeën pijnlijker dan het persen. Vooral omdat het allemaal zo vlot ging kon ik eigenlijk nergens aan “wennen”. Alleen het persen kijk ik nogsteeds niet positief op terug. Bij de tweede ging het nog vlotter (3uur van het breken van de vliezen tot de geboorte) alleen heb ik dat wel als prettiger ervaren omdat ik toen wel had gewacht tot ik persdrang kreeg. Zo was onze tweede meisje super vlot geboren na een paar keer persen. Ik vond de rug weeën wel echt flink pijnlijker dan een menstruatiekramp. Niet kunnen praten tijdens een wee bijvoorbeeld en ook dacht ik aan het eind wel “oh dit ga ik nooit volhouden als het zo lang door blijft gaan”. Achteraf gezien zat ik toen ook in de laatste fase van de bevalling😆

Ter aanvulling wil ik graag mijn ervaring met persweeën delen. 1e keer was er tijdens de perskamer spoed, want de hartslag van mijn zoontje daalde drastisch. Dus moest constant persen (ook zonder weeën). De 2e bevalling viel het mij (achteraf) op dat de verloskundige voor mij bepaalde wanneer ik wel en niet mocht persen.... terwijl ik degene ben die de weeën voelt, die je vertellen wat je moet doen. Ik snap dat er nog niet meegeperst mag worden als je nog geen volledige ontsluiting hebt, maar dat had ik wel. Telkens was ze bezig dat ik door moest persen en nog meer kracht bij moest zetten. Ook als ik geen wee had op dat moment🤯🤷🏼‍♀️ en ik mocht tijdens een flinke wee absoluut niet persen van d'r. Resulteerde in een paniekaanval bij mij, want ik was totaal de controle kwijt over mijn lichaam en ik was daardoor blijkbaar heel hard gaan gillen. En daar werd ze dan weer boos om🙈 Mijn tip bij deze: luister naar je lichaam. Als die je vertelt rust te nemen tussen de persweeën door, dan moet je dat ook doen! Het is heel normaal dat ook daar pauzes zijn zoals bij gewone weeën. Als je de drang voelt om mee te persen moet je dat doen. Een verloskundige kan niet voelen wat jouw lichaam aangeeft. En ja, er zijn gelukkig ook verloskundigen die het beter los kunnen laten en het geboorte proces vertrouwen, dat dat bij iedereen anders is en ook anders mag zijn. Het ergste was het niet mogen meedoen met je lichaam. Denk dat ik daardoor meer pijn ervaren had tijdens die bevalling .

Perskamer moet persfase zijn🙃

De ene wee is de andere niet. Ik ben twee keer eerder bevallen. In mijn geval begon het beide keren met het breken van de vliezen. Niet met liters tegelijk, zoals je vaak in films ziet, maar meer: heb ik nou in m'n broek geplast of wat is dit? Daarna begonnen de weeën wel meteen, maar heel rustig nog. De eerste weeën waren voor mij vergelijkbaar met het gevoel ongesteld te moeten worden. En ja, uiteindelijk komt er echt wel een punt dat het heel zwaar en pijnlijk wordt, maar dan zit je waarschijnlijk al heel veel in de ontsluitingsfase en ga je je kindje bijna ontmoeten. ❤️

Ik volg

Ik vond het als extreme menstruatiepijn voelen maar ik had geen pieken en dalen. Ik denk omdat ik rugweeen en een sterrenkijker had ofzo? Was in elk geval voortdurend menstruatiepijn die niet wegzakte bij mij....