Moeite met niet meer zwanger zijn

Ik begrijp je dit was mijn laatste zwangerschap nooit meer die schopjes me nooit meer zo voelen ik heb er voor gekozen om bij de keizersnee me te laten helpen..en het gevoel van leegte is er maar tegelijkertijd die babytijd die snuif ik nu helemaal op...komt allemaal goed

Ja ik ben maandag bevallen en heb hier ook al meermaals om gehuild hoor 😘 Helemaal omdat ik het nog niet helemaal verwacht had (bevallen bij 38+4) en de bevalling ook nog eens heel snel ging. Dus het was voor mijn gevoel ook ineens abrupt voorbij.

Héél herkenbaar!!! Hier zijn er ook al voldoende tranen gevloeid omdat ik haar in mijn buik mis. Ik vond het zo’n bijzondere, mooie en uitdagende tijd. Vooral als ik terug denk aan hoe spannend het allemaal was, de eerste echo, de 20-weken echo, de eerste keer schopjes voelen wat daarna trappen/gerollebol werd, hoe bijzonder het voor mijn vriend was om haar ook écht te voelen. Ondanks de kwaaltjes en ongemakken kijk ik terug op zo’n mooi avontuur dat ik samen met haar en mijn vriend heb mogen meemaken. Ik geniet enorm van onze kleine meid nu en kan ook huilen om hoe snel de tijd nu gaat… tegelijkertijd voel ik zo ontzettend veel liefde en kijk ik uit naar de toekomst.

Ik ben 14-12 bevallen van ons derde kindje, tevens ons laatste kindje. En ik had tijdens de zwangerschap echte kwalen dat ik nog zei ben blij dat dit de laatste is. En ik zo weer alles normaal heb etc. En nu ben ik ook verdrietig om juist datgene. De laatste keer en het lege gevoel. Het missen van. Ik dacht dat ik de enige was die dit had, maar blijkbaar niet. Ik mis zelfs het bemoeizuchtige gedoe van anderen. Ja hormonen, het blijft een gek iets. Ben intens gelukkig met ons mooie gezin, maar ook verdrietig. Hopelijk gaat het gauw weer iets beter. 🩷💙

Terwijl ik dit lees stromen de tranen over mijn wangen. Het idee dat ik nooit meer zwanger van hem zal zijn maakt mij zo emotioneel. Ik las laatst dat een vrouw zei ; Ik wil geen andere baby, ik wil hem helemaal opnieuw leren kennen en voelde dat zo! Tegelijkertijd ben ik zo ongelofelijk trots dat hij hier nu in mijn armen ligt en dat ik zijn mama mag zijn! Ik kan niet wachten wat de toekomst ons gaat brengen en verheug me erop! Bitterzoet.. 🩵✨

Allemaal herkenbaar Maar nu 2 weken verder zijn de kraamtranen iets gaan liggen 😊 Als ik erover begin zegt mijn vriend elke keer: "Maar je hebt het toch maar mooi mogen meemaken" Na alle miskramen ben ik onwijs dankbaar dat ik het gevoel heb ervaren Lastig om hem niet meer bij me te hebben en voor mij alleen te hebben, maar fantastisch om met zijn 2en van hem te kunnen genieten nu 🩵

Heel herkenbaar! Ons zoontje is vandaag 10 dagen oud en inmiddels zijn de kraamtranen wel afgezwakt. Maar ik heb na de bevalling dagen gehuild omdat ik het liefst weer terug zwanger wilde zijn. Zelfs gezegd dat ik de kleine weer terug in mijn buik wilde stoppen😂 Dat terwijl ik met 41 weken echt al weken klaar was met zwanger zijn😆. Ik weet nu iig wel zeker dat ik graag nog een kindje wil en dan weer extra van de zwangerschap ga genieten. Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt.

Mijn 2e zoontje is nu 4 bijna 5 weken oud en ik voel dit nog steeds. Ik had tijdens de zwangerschap heftige bekkeninstabiliteit waardoor ik buiten altijd in de rolstoel ging, en ik heb niet zo erg kunnen genieten van het zwanger zijn, maaf het gevoel dat hij in mijn buik zo dichtbij groeide en nog zo veilig was en geen pijn kon hebben, en de schopjes ook. Hij is ook met precies 37 weken geboren waardoor het voor mij ook voelde alsof die laatste weken ons zijn afgenomen, ook al kon ik toen niet wachten tot hij er was en ik weer kon lopen. Helaas zal dit ook mijn laatste zwangerschap zijn, omdat ik heb gemerkt dat mijn lichaam het niet goed meer aan kan, dus extra lastig dat het nu voorbij is

Ik herken dit wel een beetje van bij mijn eerste kindje. Ik vond zwanger zijn helemaal niet zo geweldig en voelde me soms wat eenzaam in de verantwoordelijkheid voor het kindje. Dus ik was juist heel blij dat de zwangerschap over was. Echter herken ik wel het missen van de trapjes in de buik. Dat voelde echt als een momentje tussen mij en mijn kindje die nooit meer zo zou plaatsvinden. Laat de kraamtranen er gewoon lekker zijn. Als het niet dit onderwerp was geweest, dan was het wel iets anders. Het hoort er toch echt een beetje bij.

Ik ben 13-12 bevallen en ik mis het zwanger zijn ontzettend. Begrijp me niet verkeerd, ik ben enorm dankbaar voor mijn lieve meisje, maar ik mis haar echt in mijn buik. Daar waar ze alleen nog van mij was en ik haar met niemand hoefde te delen.. Ik heb me de afgelopen weken echt mentaal voorbereid op het feit dat ze straks (nu) niet meer in mijn buik zou zitten. Het is echt een soort van rouwen 🥺

Het schijnt best veel voorkomend te zijn om dat gevoel te missen! Ik ben nu 39 weken van de tweede en heb juist een ander gevoel. Ik was bij de eerst dolblij dat hij eruit was. Want hoe heerlijk intiem de schopjes ook waren ergens vond ik het ook best spannend dat ik niet 'bij hem kon'. Dat als er iets mis zou zijn ofzo dat ik het niet kon zien en hem niet kon helpen. Na de geboorte was ik juist opgelucht omdat ik eindelijk pas voelde dat hij er 'veilig en wel' was. Nu voel ik weer een beetje hetzelfde, dat ik denk: kom nou maar meisje, dan kan ik je knuffelen, kussen en de gaten houden. Mijn vriend vindt het overigs jammer dat hij het nooit zal meemaken, best een beetje jaloers. Als het had gekund hadden we het verdeeld.

Ik heb dinsdag een keizersnede en dit zal mijn laatste zwangerschap zijn. Een risico zwangerschap met complicaties en veel momenten waarop ik haar gewoon veilig eruit wilde hebben. Maar nu het bijna zo ver is vind ik het heel erg. Ik probeer dubbel te genieten nu het nog kan.

Ik had dit ook heel erg bij mijn vorige zwangerschap! En dat was, net als bij jou, echt een pittige zwangerschap. Uiteindelijk ging het gevoel vanzelf weer voorbij. Maar inmiddels weet ik wel dat ik zo nu en dan heel sentimenteel kan zijn haha 😂 Regelmatig heb ik het dubbele gevoel dat ik heel graag wil dat mijn kindje groeit en meer kan, maar dat ik tegelijkertijd echt niet wil dat deze babytijd voorbij gaat. En van mijn oudere kinderen weet ik: dat blijft ook zo als ze groter worden. Voor mij is het nu een soort reminder geworden om echt in het hier en nu te leven. Een soort lesje mindfullness 😉 En dat maakt het wel wat makkelijker voor mij.

Ik heb dit nu ook, heb ook behoorlijke kraamtranen erom! Ik mis mijn mooie buik enorm en de gezellige schopjes

Ik heb dit ook verschrikkelijk. Niet zozeer dat ik het zwanger zijn mis, maar wel dat de kraamweek alweer voorbij is en ons meisje alweer een week oud. Ik moet steeds huilen omdat de tijd zo snel gaat en ik waarschijnlijk nooit meer zwanger ga zijn en dit nog eens mee mag maken.

Ik heb dit dus ook. Ik heb enorme kraamtranen en mis het zwanger zijn enorm. Onze dochter is uiteindelijk 16 dec geboren met 38+6 waar ik ontzettend blij mee ben maar zodra ik naar mijn buik kijk kan ik wel janken omdat die leeg is. Ook heb ik ontzettende heimwee naar de bevalling en die avond. Soms heb ik het idee dat alles zo snel voorbij gevlogen is dat ik niet lang genoeg bij ieder moment heb stilgestaan 🥺

Ja precies dat heb ik ook! Het is zo’n bijzonder avontuur de hele zwangerschap en dan voor het eerst je kindje ontmoeten 🥹 De tijd gaat zo snel 🥺🥺

Zo herkenbaar. Ik denk nog vaak terug naar de bevalling van de eerste. De tweede wilde ik opnieuw zo ervaren. Ik wist dat ik nu een keizersnede zou krijgen dus daar baalde ik al van. Helaas werd het ineens een spoedkz dus door alle spanningen, bloedverlies, morfine is het eel een soort waas. Dankbaar voor de fotos maar echt heimwee naar het geboorte moment.

Ik had verwacht dit ook te hebben, maar eerlijk gezegd ben ik zo blij dat ik weer mn rechte buikspieren een beetje kan gebruiken, mijn voeten kan aanraken, op mn rug kan liggen en ga zo maar door. Ik heb echt een prima zwangerschap gehad verder, maar alle beperkingen mis ik absoluut niet.