Naïef en dom voelen

Ah, wat een vervelende situatie voor jou! Hoe lang kennen jullie elkaar/wonen jullie al samen? Ik kan me voorstellen dat hij nooit eerst nadacht over de opvoeding voor jouw dochtertje, maar dat hij er nu over na gaat denken, nu hij zelf een kindje krijgt. Ik denk dat het goed is als jullie op een normale manier met elkaar in gesprek blijven gaan en misschien ook accepteren dat je niet altijd op één lijn ligt? Bij mij was mijn vader vroeger ook strenger dan mijn moeder, maar het één was niet per se fouter dan het ander. Wat betreft jouw eigen leven zou ik als ik jou was wel je eigen grenzen blijven aangeven en ook weer in gesprek blijven gaan. Waarom mag je bijvoorbeeld niet meer naar feestjes? En waarom mocht je eerst wel mannelijke vriendschappen en nu niet meer? Ik herken me wel deels in jouw situatie. Ik ga wel bewust alleen een kind opvoeden, maar de donor is wel in beeld en krijgt een hele kleine rol in de opvoeding. Voordat ik zwanger was, had hij over weinig dingen een mening en vond hij alles wel goed, maar nu ik zwanger ben heeft hij over veel dingen opeens een mening en denk ik ook wel eens: waar ben ik aan begonnen. Mocht je het fijn vinden, dan mag je me ook een privé berichtje sturen :)

We wonen nu een aantal maanden samen. Wat betreft opvoeding, daar proberen we wel goede gesprekken over te hebben. alleen het lastige is dat ik altijd terug krijg dat de waarheid pijn doet. Daar mee bedoel ik vooral denk dat hij focus op wat niet gaat. Nou zegt hij zelf ook een korter lontje heeft en dat komt dan weer omdat ik anders ben nu tijdens de zwangerschap e.d voelt zich niet altijd gezien dan. Wat betreft de feestjes, ik probeer daar dus echt heel duidelijk in te zijn en ben ik ook. Krijg dan enkel passief agressief reactie, zoals dan ga je toch naar sta daar niet achter en ga niet thuis blijven met de kinderen. Hij vertrouwd niemand als hij er niet bij is. Mijn mannelijke vrienden was altijd al een heikel punt althans altijd, ik zien hen ook niet zo vaak dus ze waren een keer op een verjaardag en toen ik aanhaalde ze weer eens te willen zien ontplofte de bom. Ik heb mijn dochter bewust alleen opgevoed, doordat haar vader afstand nam en in het begin af en toe in beeld was, echter nu helemaal niet meer. Om dit weer te doen, krijg ik echt paniek gedachtes van.

Laat hem in therapie gaan en kies vanaf nu met je verstand ;) Je kan het hartstikke goed en vaak zelfs veel beter alleen al lijkt het soms even eng of moeilijk ❤️

Wat super rot voor je! Het zijn helaas echt een heleboel overduidelijke red flags 🚩. Helaas vaak ook de eerste signalen van situaties die soms uitdraaien op huiselijke geweld/femicide. Het begint meestal met het isoleren van de partner. Hoe moeilijk ook, zoek op tijd hulp en kies voor de veiligheid van jou en je kindjes.

PS Wat betreft het opkomen voor je dochtertje hierin ben je duidelijk echt een geweldige moeder. En voor kinderen geldt; liever één geweldige moeder dan een hele moeilijke thuissituatie. 🍀🌸