Effe me ei kwijt

Graag wat tips of wat zou ik moeten doen ik weet het echt even niet meer zoo ben ik zelf totaal niet! Ik was altijd vrolijk en positief maar ben gewoon zoo bang dat dit een beginnende depressie is 😔😔

Pff klinkt heftig. Kun je hier wel met je vriend over praten? Of met iemand anders in je omgeving? Desnoods de huisarts. Dat zal al een heel stuk opluchten voor jezelf denk ik. Ik snap je angst wel. Zelf heb ik er geen last van (kan ook niet aangezien ik in de kinderopvang werk en het werk dus gewoon doorgaat), maar misschien is het een idee om te vragen of mensen naar jou toe komen? Op 1,5 meter in de tuin? Of beeldbellen?

Hey meid! Wat naar om te lezen en kan me voorstellen dat het je soms ook even beetje zat bent! Is ook een rare tijd nu. Klinkt alsof je nog veel last hebt van je hormonen? Ik ben net ook zelf mama van een zoontje van 4 maanden bijna en merk ook dat ik nogal last heb van mijn hormonen... maakt het soms ook zeker niet makkelijker. Praten helpt zeggen ze!

De huisarts kan je altijd doorverwijzen. Je bent echt niet de enige. Ik vind het al heel moedig dat je het hier opschrijft. Die stap is echt niet makkelijk, maar dat doe je wel. Door deze stap te zetten ben je al een heel eind op weg.

Ik zou zeker ook aan de bel trekken en om hulp vragen. Misschien idd iemand in je omgeving? (Moeder, schoonmoeder of iemand anders die je kan helpen) en anders idd eens bij de huisarts langs gaan? Dit soort klachten nemen ze vaak heel serieus en is ook een erkend probleem na een bevalling. Dit kan de beste overkomen en praten hierover is zeker niet slecht

Ik herken heel goed dat je in deze tijd het een soort van saai vind met steeds dezelfde routine. Ik ben sinds een week weer aan het werk en hoe graag ik ook bij mijn zoon ben, andere contacten en een praatje is toch ook erg belangrijk en fijn. Ik vind trouwens ook zeker niet dat het gek is wat je doet met corona. Ik ga ook zo min mogelijk met de kleine naar de winkel en dergelijke. Ik snap je angst daarin heel goed. Kortom ik begrijp je heel goed. Ook qua je vriend. Praat je er met hem over? Wij vrouwen willen graag dat ze uit zichzelf zien wat er moet gebeuren en dat ze helpen (Ik wel tenminste). Alleen vaak zien ze het gewoon niet, hoe graag ze ook willen helpen. Misschien kun je het er met hem over hebben en vragen of hij bepaalde dingen wil doen. Ik zou je graag tips willen geven rondom het veel thuis zijn nu met corona maar het enige wat ik kan zeggen is ik begrijp je en je doet het hartstikke goed! Enorm goed dat je zo goed voor je kleintjes zorgt en voorzichtig bent! Hebben jullie wel samen een auto? Anders kunnen jullie misschien in het weekend met ze alle naar familie of vrienden gaan met de auto? Of dat je vriend bij de twee kleintjes blijft en jij even die kant op kunt gaan?

Klinkt als gebrek aan me-time.... ik zou eens lekker jezelf verwennen, bij voorkeur buitenshuis. Ga bij een vriendin op bezoek met 1,5 meter afstand, je kan prima wat winkels opzoeken. Ik ga 1x per week bewust een middag weg, alleen. Heb een hele lieve man, maar na 19 weken thuis ben ik hem af en toe ook spuugzat! En alleen maar zorgen voor je kindjes en geen me-time lijkt me echt niet goed. Succes

Hee! Ik heb eigenlijk dezelfde tips als de andere reacties. En probeer s avonds als je vriend er is, zelf even een rondje buiten te lopen. Iedere dag een half uur oid voor jezelf in de natuur bv doet ook een hoop voor je mentaal.

Ik heb het al vaker tegen me vriend gezegt maar of hij neemt het totaal niet serieus of hij weet niet hoe hij er mee om moet gaan zelf is hij niet echt een prater ... bij mijn moeder of zus ja ze zijn wel een luisterend oor en dat is wel fijn maar zoals bij mijn moeder die zeg dan van joh komt allemaal wel goed en dan stop ik het ook weer weg

Ja ik ga morgen denk ik wel even de huisarts bellen voor een afspraak maar waar ik echt bang voor ben dat ze denken dat ik misschien niet voor de kids kan zorgen en dat ze de kinderen van me afpakken . Daar ben ik echt bang voor zo erg is het niet maar sommige mensen maken van een mug een olifant ik doe echt alles voor mijn kids hoe beroert ik me ook voel ! En de huisarts heb ik zelf nog nooit gezien omdat we een jaar geleden verhuist zijn .. dus dan weet zoo huisarts totaal niet hoe ik altijd ben snap je me een beetje

Mmm snap je angst, maar zou de stap wel zetten en een postnatale depressie komt echt heel veel voor en zover ik weet halen ze dan echt je kinderen niet bij je weg. De huisarts zal je hoogstwaarschijnlijk doorsturen naar een psycholoog en die kijken echt wel verder dan alleen dit ene moment.

Ja dat is zeker waar . Zo hadden wij ook afgesproken om elke zondag een gesprek met elkaar aan te gaan van hoe het gaat enzo dat we echt naar elkaar luisteren in de begin was dat echt heel erg fijn ( aangezien mijn vriend totaal geen prater is ) maar de laatste tijd dan vraag ik hoe vond je het deze week gaan waarop hij antwoord ja wel goed toch nou dan zijn we uit gepraat. Mijn vriend heeft een auto en we gaan zeker de weekende weg maar mijn vriend heeft zoiets van ja ik heb eindelijk weekend en thuis en dan moet ik weer weg ( maar hij doet het wel hoor maar hij zit liever thuis ) ik zelf heb geen rijbewijs 😔

Hoi Trotsemamma, ik wou dat ik tips voor je had. Want dan had ik mezelf ook kunnen helpen. Ik herken je verhaal namelijk (helaas) heel erg. Ik had me zo verheugd op tweede kindje en geniet erg van haar. Maar alles er omheen maakt het zo zeer en smber. Ik werk wel en peuter gaat dus naar opvang, alleen door corona en snotneuzen heb ik na verlof nog maar 2 dagen (vanuit huis)kunnen werken. De rest thuis gewerkt met baby en peuter. En op mijn vrije dagen ga ik ook de deur niet uit. Zeker niet naar de winkel, soms even een wandelingetje in het park. Mijn vriend zegt het te begrijpen, maar denkt ook noet mee. Ik moet echt mijn me-time opeisen. Wat ik dus te weinig doe, omdat ik me dan weer schuldig voel....pff! Inderdaad die opvliegers&hormonen erbij...Kl*te Dankjewel dat je dit berichtje schreef. Het hielp me om te weten dat ik niet alleen hierin ben. Hopelijk helpt dit jou ook. Sterkte!

En wat als je probeert een uurtje te gaan wandelen met de kids? Niet naar een winkel of waar het druk is maar gewoon gaan wandelen. Dan ben je eruit, je doet wat actiefs. Dat kan mentaal al veel goeds doen. Achteraf zal je trots op jezelf zijn dat jij en je kinderen er lekker uit zijn geweest. En denk je na 100m dit voelt niet goed ivm corona, dan lekker weer naar huis.😊 Ik ben net moeder van de eerste dus geen idee of dit "makkelijk" gaat met 2 kinderen. En bel de huisarts. Die is er niet alleen voor lichamelijke klachten maar ook voor mentale klachten. Blijf niet alleen met de "negatieve" gedachten zitten. Hoop voor je dat je er snel weer boven op komt en van je gezinnetje kunt genieten 🥰

Ja ik voel me dus ook schuldig als ik even naar een vriendin gaat of als ze bij ons komt dat ik met haar in de tuin zit en dat me vriend geïrriteerd raakt als hij de zorg van de kleine girl over moet nemen voor paar uur ( dan slaap onze zoontje al )

Dat klinkt zwaar! Mocht je geen doorverwijzing van je huisarts willen, kun je ook eigen initiatief een psycholoog bezoeken. Ik weet echter niet wat dat doet qua kosten. Wat ik heel prettig vind is om met vriendinnen een wandeldate te hebben. Lekker samen met de kinderwagen een rondje lopen en ondertussen kletsen. Nu heb ik wel zelf net mijn eerste kindje gekregen, ik kan mij voorstellen dat het met 1 net even makkelijker is. Ik heb ook wel eens afgesproken met een andere vriendin en haar 2 kindjes bij een buiten speelplaats. Dat was ook fijn: allebei een kleedje mee. Haar kids spelen, mijn baby in de wagen en wij koffie drinken (later zelfs een wijntje 😁). Vooral het kletsen met de meiden maakt dat ik me ff 'normaal' voel ipv alleen maar een mama.

Hi Trotsemama! Allereerst, goed dat je hierover even je ei kwijt wilt. Je bent zeker niet alleen, zo nu en dan moet ik ook mijn ei kwijt en ook vast veel andere moeders. Het is ook niet makkelijk en vergis je daar niet in! Je bent bevallen, je komt thuis te zitten met een kleine die grotendeels toch afhankelijk is van haar moeder, dan ontstaat de Coronacrisis, je hormonen, etc.. Je lichaam en geest heeft echt veel te verwerken! Probeer je partner hierover in te lichten, mannen zien dingen echt niet gauw en wees vooral open en eerlijk tegenover elkaar. Niet denken: 'ag, hij heeft gewerkt en dan begin ik ook.' Nee, jullie zijn beide papa en mama 😊 als hij op zijn ps4 of telefoon kan / mag zitten, dan mag jij ook je handen even vrij hebben en doen wat je leuk vindt of wat ademruimte geeft. En is het een optie om jezelf misschien te ontwikkelen en onafhankelijk op te stellen? Bijvoorbeeld door te werken? Dat kan een mens ook goed doen! Ik noem maar wat, hoor ☺️

Ik begrijp je gevoel helemaal hoor meid. Heb zelf ook een zoon van 22 maanden en nu een zoontje van 4 maanden. Ik ben zelf sinds 11 mei weer aan het werk. En het gevoel wat jij beschrijft, had ik ook enorm. Dat opgesloten gevoel en die sleur. Alleen met jezelf en kinderen waar je geen zinnig gesprek mee kan voeren. Nu ik weer aan het werk ben, heb ik weer het gevoel dat ik deelneem aan de wereld buiten mijn appartement. Ik heb geen tuin en alleen naar buiten met een kinderwagen en buggy ging niet...mijn man en ik gaan nu vaak na het werk even naar het park of een stukje lopen. Misschien kan je vriend ook tijd vrij maken voor jou? Zodat je er ook even uit bent. Tijdens het wandelen kun je voldoende afstand bewaren van anderen. Ik begrijp je angst namelijk ook wel....wat dat korte lontje betreft. Die had (en heb) ik ook nog wel. Zat mezelf ook in de weg. Voelde die bui opkomen, en kon er niets aan doen om het te stoppen. De vermoeidheid en de hormonen misschien. Heb dit uitgelegd aan mijn man. Dat ik het zelf ook niet leuk vind dat ik soms zo uit het niets ontplof. Maar hij begrijpt het en probeerd me dan maar even met rust te laten. Sinds dien is het lontje weer iets langer..en het wandelen helpt enorm. Energie, vitamine D en je hoofd leegmaken. Dus mijn tip is praten, je gevoel uiten en een wandeling maken. Je moet er echt even uit! Sterkte en hou je taai!

Misschien een idee om lekker met je kids Sochtends na het ontbijt een wandeling buiten te maken of naar de speeltuin in de buurt? Frisse lucht en even de deur uit kan al zoveel helpen😁 of als je wel een rijbewijs hebt is het misschien een optie op je vriend af te zetten op het werk en een dagje door te rijden naar familie of een vriendin? Of nodig iemand bij je thuis uit om in de achteruin een bakkie te komen doen. Ik denk dat ondanks je angst je ook wel weer behoefte hebt aan mensen om je heen of gewoon even de deur uit.

Hoi, Wanneer jij je aanmeld voor een gesprek bij de huisarts en eventueel een doorverwijzing voor een psycholoog, is er geen reden om kinderen af te pakken van de ouder. Dat je je op dit moment zo voelt, klinkt als een kersverse mama die gewoon even heel erg moe is van alle goede zorgen en hormonen die afentoe nog een loopje met je nemen.. Ik zou ook proberen, ondanks je angst, om je dag een beetje anders in te delen. Je kan ook ergens anders gaan zitten met je kinderen dan in de tuin. Bijvoorbeeld ergens op een grasveldje.. maak er een leuke picknick van :) Misschien is een extra handje hulp voor je ook wel prettig, om even goed adem te kunnen halen. Je zou je vriend kunnen vragen om kleine taken in het huis van je over te nemen? Hopelijk voel je je snel een stukje beter. En vergeet niet dat heel deze corona periode een behoorlijke impact heeft op heel veel mensen.