Ik zit er even doorheen

Hoi dames, even van me afschrijven hoor. Ik heb nogal een dipje. Dochtertje heeft een aardig temperament en heeft een heel onrustige week achter de rug (vaccinaties, sprongetje?) en ben aan het afbouwen met borstvoeding omdat ze liever uit het flesje drinkt sinds een poosje en kolven lukt onvoldoende. Ik vind het toch moeilijker om het los te laten dan ik had verwacht. Inmiddels is ze weer een stuk vrolijker, maar wel snel verveeld en wil allemaal dingen die ze nog niet kan (zoals staan, rechtop zitten, kruipen), waar ze dan uiteindelijk gefrustreerd van raakt. Nu ze wel weer in wat rustiger vaarwater is gekomen merk ik pas hoe moe ik ben van bijna 4 maanden non-stop zorgen, geduld, borstvoeding en zelf herstellen van een nogal pittige bevalling. Ik ben jaloers als mn man naar zn werk kan en in de ochtend denk ik vaak, daar gaaaaan we weer. Tegelijkertijd voel ik me schuldig, want ze is gezond en doet het hartstikke goed. Op dat soort momenten vraag ik me echt af of ik wel geschikt ben voor het moederschap. Hebben jullie ook wel eens dit soort gevoelens?