Ik zit er even doorheen

Ik heb ook precies het zelfde. Ondanks dat mijn vriend enorm veel doet al , blijft het gevoel. Ik vind het heerlijk om te werken maar zie altijd er weer tegen op om naar huis te gaan. Nu is ze 14 weken En ben benieuwd...wanneer oké wat blijer en fijner ga voelen.. Als iemand tips heeft?

Sorry te snel getypt zie ik. Hoe ben je uit dat diepe dal geklommen als ik vragen mag?

Voel je vooral niet schuldig!! Dit zegt niks over de liefde voor je kind. Het kan ook behoorlijk zwaar zijn! Ik denk dat het helpt om eerlijk te zijn over je gevoel, schaam je vooral niet. Ik heb dit ook even gehad. Ik had het nodig om weer even mn gedachten op andere dingen te kunnen richten. Nu ik werk heb ik hier geen last meer van. En even een momentje voor jezelf proberen te pakken deed bij mij ook wonderen! Even badderen en een boekje lezen en dan kon ik er weer tegen aan. Toitoitoi! Geef het de tijd.

Ik had het zelf kunnen schrijven. Zo herkenbaar! Ook een zware bevalling gehad met de nodige elende gevolgd door keizersnede net 5 dagen ziekenhuis en daarna ook nog de nodige elende (borstontstekingen etc). Mijn zoontje had zulke heftige buikpijn dat hij dagen krijsde makkelijk 6 uur op een dag. Nu we probiotica geven is hij eindelijk weer een vrolijk mannetje, maar ik moet echt nog bijkomen van de afgelopen maanden. Daarnaast is hij enorm nieuwsgierig, slaapt weinig en kan boos worden als sommige dingen hem nog niet lukken. Het is soms ook gewoon heel erg pittig! En dat je het soms zwaar vind of behoefte hebt aan rust zegt niks over wat voor moeder je bent. De hoeveelheid zorg en liefde die je geeft maken je juist een goede mama. En vergeet ook niet dat je lijf nog vol zit met hormonen die met je gevoel aan de haal gaan! Je bent in ieder geval niet de enige met dit gevoel😘

Ik reageer eigenlijk nooit, maar ik kan me heel goed voorstellen dat woorden van anderen je beter kunnen laten voelen. Je doet het hartstikke goed! Ik heb dit ook gehad, maar dat was tijdelijk. Eigenlijk vanaf 4 tot 8 weken oud. Als ik terugkijk ‘begreep’ ik mijn dochtertje gewoon nog niet goed. Ze bleef maar huilen terwijl ik alles goed probeerde te doen. Was jaloers op mijn vriend die gewoon ‘’lekker” aan het werk mocht. Achteraf gezien was ze gewoon moe en leerde ik haar niet goed genoeg om te slapen. Ik werd er niet gezelliger door en droeg de zorg voor haar s’avonds over aan mijn vriend. Ondertussen ook borstvoeding aan het afbouwen waardoor ik ook onzeker was over de hoeveelheid voeding (kon ik haar nog genoeg geven, moest ze meer kunstvoeding etc). Ik kan je vertellen; aan deze vervelende momenten komt ook een eind! Nu ik weer aan het werk ben (waar ik me toen soms op kon verheugen..) zie ik pas hoe uniek die periode met haar was. Heb er echt van genoten, ook al was het soms zwaar. Maar hij nu naar de opvang/oma’s brengen vind ik eigenlijk nog moeilijker! Probeer dus tussen alle vervelende momenten in om te relativeren en te genieten van de kleine dingen. Elke dag heeft iets moois, probeer dat in te zien en hou daar aan vast! En zorg, zoals anderen ook zeggen, dat je zelf even op adem kan komen. Je ziet vaak de dingen weer heel anders als je even uit de setting van luiers, slaapjes, flesjes en huilbuien bent gehaald. Je kunt dit! En later denk je vast met trots terug aan deze periode!

Snap het gevoel dat je erdoor heen zit.. Vriendin zei laatst 'je kan lang doorgaan zonder slaap' komt goed... Nou dacht echt hell no. Ik heb gisteren mijn eerste werkdag gehad. Best pittig. K hoor en lees ervaringen van huilbaby's en als ik dan denk oh ik kan niet meer, voel ik me schuldig ten opzichte van de moeders die meer 'issues' hebben of hebben gehad... Maar denk dat ieder moeder het anders ervaart. Onze kleine is eigenlijk niet moeilijk, maar ben echt op. En als je partner dan ook aan geeft 'dan red ik het niet' als je vraagt of hij meer kan overnemen..zakt de moed je in de schoenen. Gelukkig komen we er stapje voor stapje doorheen.. Ik probeer van de mooie momenten te geniete. En als het niet gaat, daaraan te denken. Ik zou echt hulp vragen van andere, ook al zijn het bijv je buren. Het geeft ruimte om te ademen. Ik ga dan wat meer wandelen om op adem te komen (kleine slaapt ook tijdens wandelen gelukkig). Hoop dat je wat tips kan halen uit alle reacties. We leven met je mee 😘

Hi dames, dank voor al jullie bemoedigende reacties, heeft me echt goed gedaan! Ik moet inderdaad wat meer tijd voor mezelf gaan maken, ga het vanavond met mn man eens bespreken. Voor iedereen beter denk ik :-) vandaag gelukkig een goede dag gehad, mijn schoonmoeder is langsgekomen, heel fijn om even niet alleen te zijn de hele dag en gezellig samen een beetje te keuvelen. Ze gaat gelukkig vaker komen, en mijn moeder heeft dat ook aangeboden dus dat is heel fijn!

Super goed dat je het hier uit en deelt! Het is heel begrijpelijk dat je zulke gevoelens hebt. Moeder zijn is ook zwaar. En dat je jaloers bent op je man die de deur uitgaat: herkenbaar. Hoewel ik nu ik zelf weer de deur uitga het lastig vind dat ik mijn kinderen zo weinig zie. Het is ook nooit helemaal goed 😅 Heb je voldoende steun uit je omgeving met de zorg? Dat je man de zorg in de avonden doet en de weekenden? En heb je wel genoeg activiteiten voor jezelf? Lastig nu met corona, je kunt niet echt ergens een lekker kopje koffie doen ofzo, maar het is wel onwijs belangrijk om tijd voor jezelf te blijven hebben. Naast moeder en partner ben je ook nog jezelf! Ik vond de tijd met corona best wel heftig ook. Opeens had ik omdat ik met verlof was de zorg voor een peuter (opvang dicht) en een pasgeboren baby, terwijl ik nog herstelde van de bevalling. Ik heb ook echt meermaals gewenst dat de dag gewoon klaar was. En ik de avond hoopte dat het snel ochtend zou zijn want werd ook helemaal gek van de nachtvoedingen. Ik merkte dat ik echt niet geschikt ben voor 24/7 moederen en voelde me daar super schuldig over ook. Inmiddels minder gelukkig. Ik hoop dat jij ook snel je draai vind en beseft dat zulke gevoelens er mogen zijn en mama-alleentijd echt heilig is!

Ik heb dit aan het eind van mijn verlof ook gehad, denk vooral door het hele Corona gebeuren en dat ik echt naar mijn idee elke dag hetzelfde aan het doen was dag in dag uit. Begon me te vervelen en kreeg niks uit mijn handen, waardoor ik me nou niet bepaald blij voelde. Kon niet wachten tot ik weer mocht gaan werken al voelde ik me wel schuldig dan tegenover hem. Nu ik weer aan het werk ben (heb een eigen salon) gaat het heel goed. Ben super blij, op de dagen dat ik nu vrij ben geniet ik ontzettend van hem maar heb gemerkt dat ik geen thuisblijf mama ben maar de combinatie met werk echt super fijn vind. Daardoor kan ik veel meer genieten van de vrije dagen. Wat ik deed toen ik me zo voelde was er in de avond op uit gaan wanneer mijn vriend thuis was. Mijn ouders waren een nieuw huis aan het verbouwen en ben ik mooi wat avondjes mee gaan helpen, heeeerlijk vond ik dat. Dus mijn advies, probeer iets anders te gaan doen op de momenten dat je man thuis is. Maakt niet uit wat, als je maar even buiten de deur bent en iets anders om handen hebt.

Ik snap heel goed hoe je je voelt! Heb er bij mijn eerste ook vaak doorheen gezeten. Heel normaal... het is zo'n giga verantwoordelijkheid, de zorg voor een baby, en het stopt nooit. Voel je er vooral niet schuldig om, maar accepteer dat je je soms zo voelt... het hoort erbij. En mijn ervaring is: dat blijft erbij horen. Vandaag was ik de zorg voor mijn kleuter ook echt even spuugzat. Hoe leuk hij ook is. Soms wil je even alleen maar voor jezelf hoeven zorgen. Ouderschap is echt niet niks. Hopelijk vind je wat rust en ontspanning. :-)

Oh lieve leeuwtje-24, jouw gevoelens zijn helemaal niet raar. Sterker nog, ze zijn hartstikke normaal. Bij heel veel mamma's is de wolk meer grijs dan roze. Pas sinds ik weer werk, is mijn wolk eindelijk roze geworden. Wat wel belangrijk is om te weten. Je bent begonnen met afbouwen van je bv. Dit betekend dat je een rouwproces in bent gegaan. Dat wordt zo aangeduid, omdat je hele heftige gevoelens kan krijgen van het afbouwen en heel veel twijfels of je wel de juiste beslissingen genomen hebt. Dit zal niet mee helpen met de gevoelens die je al hebt. Wat bij mij hielp was me-time en praten. Heel veel praten over mijn gevoelens en alles wat er door mij heen ging. En de wetenschap dat ook al was vandaag en slechte dag, dat morgen weer een nieuwe dag was vol kansen op dat ik me goed zou voelen en het een mooie dag zou worden. ❤

Herkenbaar hoor en knap dat je het nu pas hebt! Ik had het na 3 weken al. Mijn schoonvader kwam even langs, die was in de buurt, zag mijn rode ogen en vroeg waar het door kwam.. barste in tranen uit.. die week heb ik ons mannetje voor echt eerst een dagje naar oma gebracht om even bij te komen. We hebben ook een temperamentvol mannetje met een wat lastige start door een te kort tongriempje en voorkeurshouding die ontstaan is bij de bevalling doordat een wervel een slag gedraaid stond.. resultaat veel huilen!