Postnatale depressie

Sterkte Astrid! Ik hoop dat je je snel prettiger voelt! 🌺

Ik wil je gewoon even heel veel sterkte wensen en een virtuele knuffel geven! Hopelijk voel je je snel beter! 🍀🌸

Hoi Astrid, ook ik heb een postnatale depressie.... Heb gelukkig heel veel steun aan mn man.... maar heb zo nu en dan echt hele nare momenten..... Niet te omschrijven! Heel veel sterkte, weet wat je voelt.... Lieve groetjes

Wat verdrietig om te lezen, heel veel sterkte! Ik hoop dat je je gauw weer beter voelt. 🌺

Hoi Astrid, knap dat je hier zo open over bent! Bewijst dat je echt al stappen hebt gemaakt, wat goed! Postnatale depressie is iets waar ik bang voor was om te krijgen, dat is niet gebeurd dus ervaring daarover kan ik niet delen met je. Het stukje onbegrip herken ik wel heel erg. Mijn schoonouders hebben geen ervaring met bv geven omdat het bij hen niet lukte en hebben geen idee hoeveel energie dat kost. Ik begon aan mezelf te twijfelen of het wel normaal was dat ik zo moe ben sinds de bevalling, bloed uitslagen waren allemaal goed. Waarschijnlijk dus hormonen in combi met bv geven.. Schoonvader donderdag: weetje wat ik denk dat jij hebt, je bent gewoon oververmoeid 🤦‍♀️ mijn schoonmoeder begrijpt het beter sinds kort.. Super frustrerend/irritant soms als mensen je (situatie) niet begrijpen, ondanks blijven uitleggen. Tenminste ik word er geïrriteerd van, heb jij dat ook?

Wat fijn dat je zoveel steun aan je man hebt. Ik heb dat geluk ook. Zonder hem zou ik het even echt niet weten! Jij ook veel sterkte! Dank voor te delen :-)

Heeeeel veel sterkte 🌹🌹

Nou heel veel sterkte! Hoe weet je of kom je erachter dat je zoiets hebt? Ik zit ook al een tijdje niet lekker in mijn vel...maar ik denk dat door andere factoren komt. Een pittige bevalling, corona die om de hoek komt kijken...mijn vader die 8 weken geleden overleden is. Mijn vervangster op het werk die mijn spullen heeft weggegooid....Sorry voor mijn geklaag.

Hoi Astrid, ik was ontzettend bang voor een postnatale depressie omdat ik in het verleden zware depressies heb gehad. Gelukkig hier geen pnd, maar kan me wel indenken wat je voelt. Heel veel sterkte! Er is zeker licht aan het einde van de tunnel.. en daar ga je komen!

Hoi Astrid, knap dat je je verhaal hier wil doen! Heftig he zown pnd. Ons zoontje is van 20-02 en ook een peuter van 2.5 . Hier ook een pnd vastgesteld en loopt bij de poppoli met medicatie. Helaas lijkt er nog steeds een taboe op te zitten en veel onbegrip van de buitenwereld , wat t nog lastiger maakt. Jammer dat je hier geen pb kan versturen, ik heb nog wat info voor je als je zou willen . Sterkte!

Wat lief! Dankje. Ja borstvoeding geven vergt super veel. En idd super irritant in het algemeen als mensen nadat je iets vertelt doorpakken op hun eigen interpretaties of ideeën en dus eigenlijk niet echt luisteren of inhoudelijk reageren of aansluiten op hetgeen je zojuist hebt gezegd.... Ik merk iig dat ik (afhankelijk van hoe ik me voel) de ene keer de confrontatie aan ga door te vragen hoor je wat ik net zei? En soms ook zeg dat ik het erg irritant vind dat ik iets deel maar het totaal niet aan lijkt te komen. En de andere keer denk ik... laat maar gaan... geen energie voor. Het zal allemaal goed bedoeld zijn.maar is zo niet fijn... je voelt je dan niet begrepen. En dan kan iemand je ook niet echt tot steun zijn. Adem in adem uit....🤐🙈

Super lief! 💋

Ook jij bedankt voor je openheid. Ik heb ook medicatie. Ik zou heel graag die info van je ontvangen. Kan het via de mail denk je? Hopelijk voel jij je ook snel beter. Kus!

Erover blijven praten... misschien een praktijkondersteuner van je huisarts.. of zoek iemand anders die jou wel begrijpt en ook positief is.. ik heb het ook heel erg gehad (2x).. elke avond huilend in slaap.. mezelf kapot krabben en niemand weet en snapt waarom(inclusief jijzelf waarschijnlijk niet) want je hebt het toch goed voor elkaar.. gezonde kinderen enzo...maar zo voelt het niet.. ik ben er na een half jaar weer langzaam vooruit gegaan en heb nu bij mijn 3e zoontje die roze wolk eindelijk gehad en gehouden.. maar het is zwaar. Ik schreef de leuke dingen op en bewaarde ze om ze op minder leuke momenten door te lezen .. en de niet leuke dingen schreef ik ook op en verbrande ze.. Heel veel sterkte en weet altijd je bent nooit alleen. Het is nooit zo donker geweest of het word wel weer licht.

En ben je trouwens aan de pil begonnen want dat was bij mij de oorzaak uiteindelijk( het belangrijkste van mijn hele verhaal net🤣) ik ben er mee gestopt en voelde me met een week al beter!

Jeetje wat een heftige tijd voor jou... en gecondoleerd met het prille verlies van je vader🙏.... Een manier is door je cyclus bij te gaan houden (ik gebruik de maya app) en welke periode je klachten het hevigst zijn. Als je in de week na je menstruatie minder klachten hebt en in de periode na je ovulatie tot aan en evt (tot en met) je menstruatie veel meer klachten dan is er een hormonale disbalans in het spel. Al is het bij een heftige PND dat de klachten er iedere dag zijn in het begin (zoals bij mij het geval is geweest). Als tijd en eerdere manieren die je hebben geholpen in het verleden om lekkerder in je vel te komen niet (genoeg) helpen, zou je contact op kunnen nemen met Eileen Engels. Zij is één van de weinig opgeleide PND, PPD, PMS en PMDD deskundige. Ze is tevens schrijfster van het boek kraamtranen. Je kunt haar via Google zo vinden. Maar geef jezelf vooral ook tijd en ruimte om met alle heftige dingen die je voor je kiezen hebt gekregen te kunnen dealen. Want het is nogal wat.... En zowieso moeten bij elke pas bevallen vrouw de hormonen weer een balans gaan vinden. Maar als je merkt dat je vastloopt en je zelf denkt dat het hormonaal zou kunnen zijn, blijf er dan zeker niet mee doorlopen in je eentje. Ii wena jou heel veel moois en kracht om jezelf weer happy te kunnen gaan voelen. Liefs!

Dankjewel, en wat fijn dat je bij je 3e zpnntje eindelijk wel van die roze wolk hebt kunnen genieten. Ik ben niet aan de pil. En ik praat idd met de praktijkondersteuner van de huisarts. Alleen blijft het helaas nog veel bij huilen en lukt het me nog erg lastig om "uit mijn hoofd" te gaan en de regie te pakken over mijn gedachten. Het is zo'n chaos in mn hoofd. Ik ben zo erg geschrokken van alle gevoelens en angsten om mn gezin etc kwijt te raken of dat ik opgenomen zou moeten worden dat ik in een soort van bevries-toestand ben geraakt. En ook niet echt kan opladen omdat mn hoofd het thema niet met rust laat veelal. De gedachten dat ik mijn dochtertjes me zouden moeten missen als ik het noet meer aan kan en thuis niet meer kan blijven, die verantwoordelijkheid grijpt me zo naar de keel dat ik echt in een traumastand zit. Wat knap dat je eruit gekomen bent. Bedankt voor de tip over het schrijven. Ik deed het in het verleden ook, de leuke dingen opschrijven. Ik ga dat weer oppakken. Voel me soms zo duister met mn gedachten. En me focussen op "bij jezelf blijven" lijkt soms zo onhaalbaar met de dynamiek van opvoeding,verzorging van de kids, kortom alles wat mijn gezin nodig heeft en vereist. Ik vind het moeilijk om een goed lijntje met mezelf te kunne blijven voelen terwijl je als moeder van een peuter continu dus naar buiten gericht bent. Ik hoop dat ik mnnkracht weer ga vinden en mn focus. Zodat mn gedachten mij niet meer gek maken. Super fijn om je verhaal en tips te ontvangen😇

Hier zie je een site waar je kan lezen dat 1 op de 10 zwangere en moeders hier last van hebben. Je bent dus zeker niet de enige! Als ik dit lees komt het erg overeen met wat je zegt. Ik had tijdens mijn zwangerschap signalen van een depressie. Ik werd hiervoor doorgestuurd maar uiteindelijk niet meer nodig geweest, mij hielp het om rust te nemen . Dat is in jou situatie met een peuter en een klein baby'tje natuurlijk erg moeilijk! Misschien is het mogelijk om een moment van de dag tijd voor jezelf vrij te maken en bijvoorbeeld een dag in te plannen om iets voor jezelf en misschien met je man wat te gaan doen en dan ook vaker :). https://www.psyq.nl/depressie/zwangerschap-geboorte. PS de veroordelende reactie horen er dus ook bij. Maar wat ik opmaak uit jou bericht is dat je een zorgzame moeder bent die het beste voor haar kinderen wil!

Hallo Astrid, mooi dat je dit durft te delen. Zelf merkte ik in de eerste dagen dat mijn zoontje was geboren dat ik verre van gelukkig was. Ik had hallucinaties en gedachtes waar ik mij voor schaamde. Ik was bang dat het fout zou gaan en kon toen toch nog een beetje nadenken. Mijn man en kraamhulp schakelden de huisarts in: postpartum psychose. Mede veroorzaakt door enorm slaaptekort (week lang letterlijk geen minuut geslapen waarin de bevalling ook nog zat). Ik was op... ik heb toen slaaptabletten gekregen en acuut gestopt met borstvoeding. Mijn man deed de nachten zodat ik kon bijtanken. Veel geschreven en gelukkig heb ik die nare gedachtes niet meer. Maar wel nog steeds erg moe en het gevoel dat ik te weinig geniet van mijn zoontje. In tussentijd is mijn moeder opgenomen in een 24/7 instelling vanwege haar verder gevormde dementie. Iets wat mij veel verdriet en energie kost. Herkenbaar dat het lastig is om begrip te vinden, ik heb gelukkig ontzettend veel steun van mijn man gehad. Ik had de wens voor twee kinderen maar door dit alles denk ik dat ik het toch bij een houd. Het is een vrolijk en gezond mannetje en ik weet niet hoe ik na een volgende bevalling er aan toe ben. Veel sterkte Astrid! 🍀

Ja zeker heel fijn.... werk jij ook?