Postnatale depressie

Lieve Astrid, Ik heb het zelf niet gehad, maar ik wil je alle steun, liefde en sterkte wensen! Uiteindelijk kom je er wel! Heb vertrouwen in jezelf! Moederschap is het zwaarste taak die wij als vrouwen hebben! Niet alleen door ons baby te dragen in ons baarmoeder, misselijkheid, vermoeidheid daarna bevallen, gekneusd van daaronder zijn of herstellen van een operatie en daarna nog bloedverlies en alle hormonale schommelingen, slaaptekort, we kunnen zo wel nog veel verder gaan, maar daarna ook een leven lang voor je kindjes zorgen, verantwoordelijk hebben en van ze houden. You can do it mommy!!!❤

Dankjewel🙂❤

Ja ik denk dat ik dat idd fijn zou vinden eennmoment op de dag voor mezelf. Maar dat zal toch veelal savobds zijn als de kids op bed liggen... Maar er komt vast een weg. Ik ben iig nog aan het puzzelen met mijn man hoe ik dagelijks kan sporten en hij op t thuisfront is. Sporten helpt mij altijd weer meer en dieper in dat lijf te komen. Fijn dat jij er door rust te nemen weer beter bij kwam te zitten in je zwangerschap. Ik ga zeker even op de site van psyq kijken en super bedankt voor je steunende woorden! Doet me echt goed al die lieve reacties van iedereen!

Hoi Astrid, maak je absoluut geen zorgen over hoe jij je nu voelt. Ik kamp vanaf de geboorte van mijn dochter al met een dubbel gevoel. We hebben niet het makkelijkste kindje, slechte en lichte slaper en dit zorgt ervoor dat ik steeds sneller prikkelbaar ben. Ik had ook van alles een hele ander voorstelling, wie weet ben ik daarom ook wel teleurgesteld in het gevoel wat ik tegenover me dochter heb. Sommige momenten kan ik enorm van haar genieten, maar heel vaak zie ik op om haar op te halen van de opvang, of de dagen dat ik alleen ben met haar en mijn vriend aan het werk is. Ik wil dit gevoel absoluut niet, maar toch is het er. Het is vanaf het begin ook anders gelopen. Vorig jaar raakte ik zwanger en 10 dagen later hebben we het op de EHBO verteld aan mijn schoonfamilie, mijn schoonvader werd toen ernstig ziek verklaard. De droomzwangerschap die ik voor me zag viel toen al in duigen. Ik heb het totaal anders beleefd dan ik had gehoopt ondanks weinig klachten. Mijn bevalling ging heel vlot, maar doordat ik weinig last had ging ik thuis veel te snel al weer alle normale dingen doen, teveel visite ontvangen, waardoor ik enorm overprikkeld raakte. Toen kwam Corona, mijn hele verlof zat ik met onze kleine meid is semi-quarantaine. Ik heb me hier ook vreselijk rot over gevoeld en ook bang voor het hele virus gezien ons kleintje en me schoonvader. Elke vakantie die we gepland hadden zijn door onze neus geboord en ik merk dat ik enorm op raak. Geen energie meer voor niks. En irriteer me nu dus nog sneller aan mijn dochter. Soms denk ik ook wel eens, is het moederschap wel iets voor mij.... hoe rot ik me daarna ook voel na die gedachten. Ik kan me heel erg vinden in jou gevoelens, maar ik denk vooral dat je jezelf de rust en de ruimte moet geven dat het gevoel er is. Je hoeft het niet weg te stoppen, je hoeft je er ook niet voor te schamen, je wordt er ook absoluut geen slechtere moeder van. Wees geduldig met jezelf en geef jezelf de ruimte om te wennen aan de nieuwe situatie. Heel heel veel sterkte, je bent een sterke vrouw dat je dit durft uit te spreken!

Wat een liefde... dank! En hetzelfde geldt voor jou. Wat ben je eerlijk en ik weet zeker dat er zoveel moeders zijn die deze gevoelens en gedachten ervaren. Het corona gebeuren is denk ik voor veel moeders met kids een soort strop om de nek geweest. Ik voelde me ook vaak zo benauwend alsof er een strop om mn nek zat. Ik herken het hoor dat je denkt hoe gaan we de dag nu weer doorkomen. Het moederschap is zeker iets voor jou. Alleen wat ik zelf heb gemerkt en heb bevonden is dat het lastigste aan moeder zijn is om jezelf niet fijn te voelen en weinig ruimte te ervaren en je toch 100% "aan" moet staan met kids. Want ze voelen het feilloos als jij je niet goed voelt en half aanwezig bent. En dan loopt het niet... Dan spiegelen ze continue hoe jij erbij zit 🙈. Ik ben zelf ook een type die heel snel overprikkeld is en als je aan huis gekluisterd zit met je kinderen vind ik het soms zo moeilijk om "in de dag" en lekker op dreef te komen. En ook ik reageer me weleens af op mn dochter...waar ik direct erna alweer spijt heb en ook mn excuses aanbiedt. Maar de verantwoordelijkheid die je hebt is zo continue voelbaar als je je slecht en benauwd voelt/overprikkeld. Het lijkt alsof er geen ruimte is om je slecht te voelen omdat de boel dan niet loopt... Ik weet het...het is echt wel lastig soms het moederschap. En ik begrijp je heel goed. Ik herken me in je gevoelens en gedachten. Het enige dat helpt is om de druk er vanaf te halen. En toch geduld te oefenen, als iets niet naar je zin gaat. Maar als je reserves opraken kan je lijkt het wel niet meer in contact komen met die skills en vaardigheden. Je komt er gewoon niet bij. Mijn man en mn moederbhelpen me nu enorm. En dat geeft zeker meer ruimte bij mij. Waardoor ik me momenteel gelukkig niet meer zo benauwd voel met mn oudste dochtertje van 2,5 jaar. Momenteel zit ik met haar gelukkig weer in een wat betere flow en lukt het me weer beter om geduld op te brengen en te relativeren, waardoor zij ook voelt dat ik de controle en regie weer terugpak, waardoor zij ook weer veel beter op te voeden is. Want ze is een schatje. Een heel lief meisje maar met net als ik heel veel temperament. Ik slik momenteel ook wel medicatie hoor... ik gebruik antidepressiva en oxazepam. Ik probeer de oxazepam (rustgevende medicatie) zo min mogelijk te gebruiken omdat het weg verslavend is. Maar het zorgt er wel voor dat ik dan weer even meer op kan laden wat dieper in mn lijf raak en daardoor veel minder overprikkeld ben. Dan kom ik weer wat dichter bij mn gevoel omdat het in mn hoofd wat rustiger is. Je hebt dat punt echt nodig om weer helder te kunnen denken en stappen te kunnen nemen. Misschien heb jij ook baat bij even wat ondersteunende medicatie zodat je weer wat lucht ervaart en perspectief ziet. Ik vind het verdrietig voor je dat je zwangerschap en de periode erna behoorlijke teleurstelling met zich mee heeft gebracht. En ik kan het me heel goed voorstellen. Ik had wel gelukkig een fijne zwangerschap en de eerste zes weken voelde ik mij de rijkste ter wereld. En echt vanaf het ene op t andere moment sloeg na 6 weken ineens de hele grond onder me vandaan. En werd ik overmand door paniek, en leek het of ik gek werd. Ik voelde me 24/7 suïcidaal. Terwijl dat absoluut niet was wat ik wilde, maar het gevoel was zo vreselijk. Je de hele dag voelen alsof je gek of psychotisch oid aan t worden bent... doodsangsten. En dat het intense verdriet dat je voelt als je naar die koppies van je kids kijkt, zo bang dat ik ze tekort zou doen of zou "uitvallen" als moeder doordat ik opgenomen zou moeten worden ofzo in een psychiatrisch ziekenhuis. Mijn band met mijn oudste is zo sterk. Ik kon de gedachten niet verdragen als zij met dat mooie sprankelende koppie ineens mamma zou moeten missen. Telkens mn labiele tranen voor haar proberen te verbergen en snel naar de wc gaan om daar mezelf te verbannen en op te frissen. Om vervolgens weer de kamer in te lopen en voor te stellen om samen een boekje te lezen, terwijl je eigenlijk gek wordt van binnen... De angst om te falen en de angst om het kostbaarste in je leven tekort te zullen doen. Het is hier horror geweest een ware nachtmerrie. En het overvalt me nog steeds, maar ik ben nu gelukkig niet heel veel alleen met de kids doordat mn man thuis werkt en ik ook veel bij mn moeder en tante ben met de kids. Dat geeft heel veel lucht. Ik hoop dat je ook mensen om je heen hebt en die je durft te vragen om hulp. Zodat je wat ademruimte zal gaan ervaren. Wat jij tegen mij zegt ,zeg ik ook nog eens tegen jou; geef jezelf de ruimte en veroordeel jezelf niet. Maar ik weet dat het heel moeilijk kan zijn... Ik wens je alle kracht, rust en ruimte toe om weer je balans te vinden. Want nou en of dat jij voor het moederschap geschikt bent. Je bent alleen je balans en jezelf daardoor een beetje kwijt. Dit ben jij niet echt. Je voelt je ook vast jezelf niet. En daarom mag je jezelf ook niet veroordelen. Je doet keihard je best en misschien ben je ook net als ik een control freak en een perfectionist. En leg je de lat heel hoog voor jezelf. Wees extra lief voor jezelf, juist nu. De bent een strijder. Je worstelt en je komt boven! En bovenal...je bent goed genoeg, ook als je je k#t voelt, een kort lontje hebt, je moedeloos voelt. Je mag er zijn. Fijn om zoveel herkenning te hebben en ik word er rustig van als ik jou die dingen schrijf die ik zonet hierboven schrijf. Want het komt ook gelijk in mn eigen hart binnen, alsof ik het ook gelijktijdig aan mezelf schrijf. Want ook ik heb diezelfde woorden en mildheid naar mezelf toe nodig. Ik ben blij dat ik hier op deze site een boekje open heb gedaan, want het heeft me veel mooie en fijne gevoelens en gesprekken gegeven. Ik voel me iig veel minder alleen door de herkenning. Dankjewel voor je openheid en lieve woorden. 🙂❤

Wat een super ingrijpend verhaal.. dat is mijn grootste angst altijd geweest om een kraampsychose te krijgen... wat zul je bang geweest zijn toen je hallucineerde.... Maak je niet teveel zorgen over dat je niet genoeg geniet. Je bent nog herstellende en beetje bij beetje zul je je balans vinden. En je hoeft nu ook helemaal niet het antwoord te weten op de vraag voor wel of niet nog een kindje. Je zit ook nog in een schrijnende situatie met je moeder... Ik weet hoe verdrietig Alzheimer en dementie is bij een naaste, laat staan bij je eigen moedertje...😪 Ik wens jou gewoon heel veel.liefde en kracht toe om met alles te dealen en door deze super moeilijke fase in je leven door te komen. En vergeet niet...je doet het fantastisch!😘

Ik werkte deeltijd. Maar ben voorlopig niet in staat te werken

Jee.. Ik ben even stil van de situaties jullie beschrijven. Dank voor het delen en de lieve en bemoedigende woorden naar elkaar toe. Ik maak het zelf niet mee (ondanks wel echt drukte met baby en peuter en corona en werk en opvang) maar kan me zo iets beter voorstellen hoe verdrietig en hulpeloos het voor anderen kan voelen. Veel sterkte en hoop dat het stukje bij beetje beter gaat 😘

Jeetje wat lief... dankjewel ❤

Ja, ik had wel gehoord dat bv geven veel energie koste. Maar het is toch heel anders om het zelf te ervaren, ik herken mezelf niet meer terug zo moe. Precies dat! De eerste keren ga ik er fel tegenin meestal, vaak vanuit irritatie omdat ik me niet begrepen voel. Maar na de 3e keer heb ik daar de energie niet meer voor.. en dan denk ik laat maar lullen, ik pak het aan zoals ik dat wil en praat er wel met mensen over die het wel snappen bijv met mijn eigen ouders over (die hebben wel bv gegeven en begrijpen beter hoe ik me voel en hoe ik in elkaar steek). Haha ja lukt soms op het moment zelf adem in, adem uit.. en dat vind ik dan al trots op mezelf. Als ik een situatie aan voel komen, dan zeg ik van te voren ook tegen mijn man dat ik er geen zin in heb om me de les te laten lezen en dan steunt hij me wel of haakt er gelijk op in en kapt het af. Afgelopen week hoorde ik hem tegen zijn ouders iets zeggen, terwijl ik onze zoon boven aan het verschonen was (alle deuren stonden open om te luchten) en toen ik beneden kwam werd het onderwerp waar ik het niet over wilde hebben niet besproken haha.

Zou je iemand kunnen laten oppassen een (halve) dag? Wij brengen onze zoon wel eens een (nacht en) een dagje naar opa en oma. Oma is gepensioneerd (schoonouders) en vindt het heerlijk om op te passen (ze is een huilbaby gewend, dus dat is een hele geruststelling). Dan kun je even tijd voor jezelf nemen, al is het maar om rustig boodschappen te kunnen doen en ff uitgebreid te gaan douchen/in bad te gaan/serie kijken/naar een vriendin gaan of waar je dan ook maar zin in hebt. Oh sporten ja dat mis ik nu ook zeg! Door Corona ging mijn groepsles een hele poos niet door en nu heb ik het om financiële redenen ff op hold gezet (zit tussen 2 banen in momenteel en het valt niet mee iets te vinden waarbij ik op een geschikte plek kan kolven).

Ja we zijn bezig een constructie te creëren dat er wat ruimte komt... Dankje voor t meedenken!😊

Hi, persoonlijk zit ik er niet ver vanaf. Door de hormonaal disbalans en 7 weken 24/7 om het uur voeden (overigens met liefde gedaan) ben ik de man met de hamer tegen gekomen. Helaas ben ik doordat ook in een soort schaamte beland dat ik me niet goed genoeg voel voor de kleine en m'n man. De veroordelende reacties van waarom werk je nog niet... En nog een hoop andere, zoals ik tegen de meeste zeg: zolang je niet in de situatie zit hou je je oordeel voor je. Ik wens je veel sterkte en je komt er sterker uit!! Praat veel met je partner en probeer zoveel mogelijk te genieten van je kleine wonder!!

J i j ook veel sterkte en dankjewel

Ik heb geen postnatale depressie maar ik had het heel lastig met het verwerken van mijn traumatische bevalling. De eerste maanden lukt het me niet om zonder emotie erover te praten, voelde me boos en droevig omdat het geen mooi moment was, jaloers op mooie bevallingsfoto's en verhalen over "zo een mooi moment". Alles is wel goed gekomen met ons zoontje, maar toch nog steeds lastig. Een maand of twee geleden helemaal gecrasht (ik had toen ook een enorm zware job als begeleider voor mensen met verstandelijke beperking en agressie). Ik kreeg paniekaanvallen, hyperventilatie, schoot enorm in de controle, enorm prikkelbaar, regeltjes tot in het oneindige willen volgen en gooi daar dan nog eens de coronamaatregelen (België) tegenaan en het was compleet. Uiteindelijk met een therapeut gaan praten. EMDR. We zijn uiteindelijk bij een onderliggend probleem terecht gekomen en niet zo zeer mijn traumatische bevalling, maar het helpt wel. Ik ben ondertussen ook van leefgroep veranderd met minder uitgesproken agressie dus dat helpt ook natuurlijk. Ik heb het gevoel dat ik weer terug functioneer en dat ik mijn leven echt weer in mijn handen heb. Ik wens dit jullie ook weer toe.