Partner (vader) reageert altijd boos en opgefokt op ongelukjes

Dit is natuurlijk geen fijn situatie Ik hoop dat jullie dit kunnen oplossen, een kennis heeft eigenlijk een soort gelijk situatie, zij heeft dit niet kunnen veranderen, en je ziet dus ook als we weleeens met ze alle bijelkaar komen dat hij dus de vader het kind ook alleen bij zich heeft, en het kind bijna niet laat spelen met bijv. Mijn kind maar ook met andere kindjes. Kindjes duwen elkaar en gooien weleens met speelgoed enz. Maar aan hem zie je dus dat hij hier niet blij mee is. Maar wij worden ook niet blij met het gedrag hoe hij dan reageert na andere kindere toe, die kindjes zijn amper 2 jaar en moeten ontdekke enzo. Ik heb nu wel wat afstand genomen, want heb echt geen zin in discussies of ruzies door/voor een kind. Leg dit aan tafel en bespreek het. Want ben bang dat dit ook zo door zal gaan

Heftig! Het klinkt wel (wat je zelf ook eigenlijk al zegt) dat het ergens vandaan komt. Wij hebben heel soms zulke situaties maar dan kunnen we vrij snel zeggen dat we heftig hebben gereageerd en onze excuses aanbieden. Ik snap heel goed dat je er een beetje klaar mee bent!

Ja dat is wel vrij overdreven. Mijn kinderen zijn regelmatig uit bed of van de bank gevallen. Ook teentjes zijn gekneusd of ze vielen van/op het klimrek. Tsjaa hoort erbij

Ja al vaker besproken en een probleem van gemaakt maar hij ziet het niet zo. Hij ziet het als een natuurlijke reactie en vindt allerlei andere dingen.

Ik had dit zelf de eerste maanden nogal fel dat ik overdreven reageerde op alles en overbeschermend was naar onze zoon toe. Wij hebben een gezonde zoon van nu bijna twee jaar, ons enig kind, en we hebben nogal wat moeite moeten doen om zwanger te geraken (IVF). Telkens mijn man moest oppassen op mijn zoon, en er gebeurde eens een ongelukje, reageerde ik hysterisch en vond ik ook dat hij beter moest oppassen en gaf ik hem enorm schuldgevoel. Ik had ook nogal "catastroof-gedachten" (altijd het ergste en extreemste denken van wat kan gebeuren met onze zoon) en blaasde alles op. Ik durfde in t begin ook bijna niet slapen, bang dat hij zou stikken of wiegendood. Ik heb dit wel een beetje in mijn opvoeding meegekregen, alles willen perfect doen en onder controle hebben. In alle geval, het was geen houdbare situatie en mijn man heeft dat duidelijk uitgesproken dat ik echt overdreef. En ik ben hulp gaan zoeken bij een psycholoog wat me echt geholpen heeft. Het heeft me helpen loslaten, meer vertrouwen leggen in mijn man en anderen die de zorg overnemen (wat me ook meer pauzes en rust gaf want je kan niet alles alleen), ook iets met "choose your battles" (is het echt waard hier een ruzie voor te starten), enzovoort enzoverder... Lang verhaal kort, ik zou je man er over aanspreken en hem toch aanraden hulp te zoeken. Want op lange termijn niet gezond. Niet voor jou, niet voor hemzelf, en vooral niet voor jullie kind die toch de vrijheid moet hebben om dingen te leren ontdekken met vallen en opstaan. Succes!!

Naast eigen gesprekken met psycholoog, zijn we ook even in koppeltherapie gegaan (op aanraden van psycholoog). En daar hebben we echt elkaar leren begrijpen en beter communiceren. T was even tanden bijten en confronterend, maar we zijn er alleen maar sterker uit gekomen. Het is hier wel vaker gezegd op het forum. Goeie communie is de sleutel in een relatie. Als jullie elkaar graag zien, dan is het zeker waard het vechten en de strijd. En je komt er alleen maar sterker en beter uit!

ik zou hier eerlijk gezegd ook boos over worden als dit bij mn man zou gebeuren 🙈