Consequenties

Ze beginnen nu pas langzaam consequenties te begrijpen. Maar het duurt echt wel een tijdje voor ze het helemaal begrijpen. Vaak weten ze na 5 minuten al niet meer waarom ze de consequenties kregen. Ook school legde dat uit bij mij oudste dat ze pas echt alles beter gaan begrijpen wanneer ze tussen de 3 en 4 jaar zijn. Dat zeggen ook de kdv leidsters van mij jongste. Mij werdt door diëtiste verteld nooit te straffen door geen toetje te geven. Want dan kunnen ze juist nog een grotere aversie krijgen van hun avondeten. Door er minder aandacht aan te geven heb je eerder kans dat ze het wel van eten. Mijn jongste is nu 19 maanden. Hoeveel ze ook eet ze krijgt wel gewoon haar toetje( is hier yoghurt of kwark met fruit en soms een uitzondering zoals vla of danoontje of ijs) . Aangezien ze het nog steeds nodig hebben. Hier eet ze graag de groenten van mij bord want op eten van mijn bord want het bord van haarzelf vindt ze niet interessant. Dus leg ook maar minimaal op haar bord en geef haar eten van mijn bord op haar bord en dat eet ze alles op. Ik zou eerst proberen uit te vogelen waarom hij niet wil eten. Heeft hij misschien nog laat een tussendoortje gehad, misschien heeft hij last van doorkonende tanden of kiezen. Of heeft hij gewoon geen goede dag.

Ik ben niet zo van het straffen. Maar ik geef wel enige vorm van consequenties. Het is natuurlijk niet zo dat je alles maar moet toestaan omdat hij consequenties nog niet begrijpt. Vanmiddag wilde hij liever spelen dan in zijn stoel eten. Hij wilde het liefst spelend eten. Het was bij ons dus of aan tafel eten of spelen maar dan zonder eten. De keuze was snel gemaakt om toch z’n broodje maar op te eten. Dit is natuurlijk een ander soort situatie maar even om een beeld te schetsen. We maken het ook niet groter dan het is, worden niet boos, maar het is of get een of het ander. Ook als hij dan z’n eten haast niet eet of niet lekker vindt, dat kan. Probeer er zo min mogelijk druk op te leggen. Eet hij normaliter wel goed?

Ja hij eet normaal wel goed! Laatste tijd wel wat minder, en meer spelen met eten.. Maar we willen voorkomen dat hij niet eet omdat hij weet nog een toetje te krijgen. Dat weet hij gewoon dondersgoed haha. Misschien ver gezocht.. blijft lastig soms.. Ik ben normaal ook niet zo vh straffen, maar probeer het op een fijne manier voor iedereen op te lossen.

Snap ik helemaal! Misschien het toetje achterwegen laten? Wij doen niet specifiek aan toetjes zelf dus misschien makkelijker praten. Maar als hij dan wat krijgt dan is het gewoon omdat dat dan toevallig zo is.

Hier is qua eten de regel: we eten eerst warm en daarna is er yoghurt (voor hem). De ene keer eet ie 250 gram uit een potje. De andere keer eet ie met de pot mee en hapt ie wat groentes en aardappels of een grote kom soep weg. Of ie nou veel of weinig eet; er is altijd yoghurt. Heeft ie veel gegeten dan pakken we wat minder. Heeft ie weinig gegeten, dan een wat grotere portie yoghurt. We eten allemaal wel eens meer of minder; niet alles vind je even lekker, soms heb je groot geluncht of heb je last van je maag en eet je wat minder. Dat kan met die kleintjes ook allemaal. Los van eten; consequenties zijn er hier ook. Als hij met boekjes of speelgoed gooit als we aan tafel zitten bijv. Dan waarschuwen we een keer of 2 en daarna leggen we het weg. Of als hij niet op zn billen wil zitten op de bank en loopt te stunten, dan waarschuw ik hem ook en gaat dan ook van de bank. Ik ontzeg hem dan niet de rest van de tijd hetgeen dat hij deed, maar laat hem wel even merken: he, als ik niet luister wat mama vraagt/zegt, dan is dat (even) niet zo leuk. En soms los ik het gewoon op met een grapje of even dollen, om ook zijn gedachten eraf te halen.

Ik denk dat ze dat ze dat tot op zekere hoogte wel snappen als je het vaak herhaalt. Hier zitten we in de gooi-fase en ik-ram-speelgoed-op-kasten-of-grond-fase. Hij weet dat het niet mag, kijkt uitdagend en rent er vandoor als ik kom om het af te pakken. Ik waarschuw 2 keer en daarna pak ik het af. Wel probeer ik daarna zijn gedachtes te verzetten als hij eenmaal echt zo'n bui heeft. Als ik het afpak, is het huilen, krijgt hij nog een kans en dat gaat of goed of ik pak het echt af. Later krijgt hij het dan weer met de boodschap wat hij er wel mee mag doen. Voor wat betreft wel/geen toetje. Hij krijgt hier altijd een toetje. Ik wil niet dat eten iets wordt om te belonen of te straffen, maar soms vindt hij iets gewoon niet zo lekker of heeft hij minder trek. Allemaal prima, heb ik ook wel eens. Wel heb ik regels aan tafel als niet gooien, niet alleen de worst eten maar ook het brood etc. Mijn zoontje bedenkt elke keer weer wat nieuws, maar de fases gaan vanzelf weer voorbij. Eet hij een dag slecht, eet hij meestal de dag erna weer beter.

Ik teken dit soort dingen in een tekenboek die ik heb aangeschaft voor m'n dochter. Het visueel maken van gebeurtenissen, regels etc. Maakt alles een stuk duidelijker. Ik merk dat zij heel goed begrijpt wat er van haar verwacht wordt als ik het teken. Daarbij is papier geduldig, duidelijk, blijft altijd consequent hetzelfde etc. Het is een methode van mijn werk, waar ik helemaal weg van ben.

Hoe ziet dat er dan uit? Doe je dat vooraf? Of tijdens dat het gebeurt of?

Ik teken echt IN de situatie.. dus aan tafel pak ik even snel het tekenboek. Sommige situaties zijn hetzelfde en dan pak ik dezelfde tekening er weer bij en wijs er steeds weer naar terug. Ik gebruik altijd dezelfde 'hoofdjes' voor dezelfde personen, mijn dochter weet precies wie wie is als ik ze teken. Ook hetzelfde huis etc. De rest is ter plekke bedacht. Je hoeft echt niet goed te kunnen tekenen hiervoor.. het is puur om dingen duidelijk te maken.

En niet alleen dingen duidelijk te maken zoals het tanden poetsen of gaan naar de tandarts etc (wat te doen, wat te verwachten), maar ook leuke gebeurtenissen zoals we waren in de dierentuin en we zagen de olifant ofzo... het wordt dan een soort dagboek en als ze er zelf in kijkt dan kan je ook weer een gesprek beginnen, van "kijk, hier was je in de speeltuin, toen ging je glijden" etc..

Welke methode is dit?

Het is een methode bedacht door hoogleraren, vanuit mijn werk (speciaal onderwijs). Wij noemen het gewoon de teken methode. Het is overigens wel beschermd en staat niet online..

Wij gebruiken dit ook in de gehandicaptenzorg. Daar komt het vanuit de ‘geef me de 5’ methode

Als je dat zo vasthoud kan hij wel een link gaan leggen. En ook veel praten proberen uitteleggen. Eten is toetje en anders geen toetje.

Nooit “straffen” door geen toetje te geven!! Daardoor gaan ze het toetje zien als iets lekkers en positiefs, en de groente als iets dat MOET. Er is zelfs eens stroming die zegt dat je het toetje naast het bord avondeten moet zetten. Daardoor zien ze het toetje als iets gelijkwaardigs aan de groente. Je kent je eigen kind natuurlijk het beste. Wij eten maar heel soms een toetje. Maar die kleine (19 maanden) krijgt ook altijd. Ook als we een keer chocolademousse eten. Hoe ze ook gegeten heeft. De ene keer krijgt ze een volle portie, net als wij. De andere keer eet ze met ons mee.

Dit is oa de reden dat wij geen toetje eten thuis.. het hoort om het avondeten te draaien vinden wij, en niet om het toetje (vooral als beloning wanneer avondeten goed gegeten is).

Bedankt, ik ken wel teken je gesprek Wat ik vaak doe is uitleggen wat de bedoeling is en ik maak vaak gebruik van de ondersteunende gebaren. En kleintjes hebben schakel tijd nodig ( paar minuten) die ik vaak ook geef als ik haar een keuze geef

Toetje samen met het eten geven, haalt de druk en strijd om een toetje eraf. Maakt het ook een stuk gezelliger aan tafel. Grotere kans dat hij van alles wat meepikt!

Die van ons eet magere kwark als toetje. We geven haar dat standaard of ze nou wel of niet eet. Want als ze het eten niet lekker vindt dan heeft ze in ieder geval niets op. Is wel heel goed dat je consequent bent dus echt doen wat je zegt