Ik weet het echt even niet meer..

Wij hebben dit ook gehad en kregen de tip om de oren na te laten kijken bij de huisarts, en wat blijkt oorontsteking, hierdoor kunnen ze er 's avonds last van hebben dat ze niet meer willen liggen maar overdag er weer geen last van hebben en gewoon willen slapen..

Bedankt voor je reactie! Het is altijd het proberen waard. Ik had hier niet aan gedacht, omdat ze bij ons in bed namelijk wel gewoon slaapt..

Hier is ook een paar dagen gillen met slapen en dan alleen als ik haar naar bed breng. Ik heb het doorbroken door achter de deur te gaan zitten en tegen der praten. Eerst ging ik erbij zitten, maar werd het erger. Daarna elke 5 minuten erheen, werd het ook erger van. Toen achter de deur gaan zitten en elke paar minuten wat zeggen. In die paar dageb van gillen mocht mn man en oma haar wel gewoon naar bed brengen en was er niets aan de hand. Heb je ook al iemand anders jullie kindje naar bed laten brengen bij jullie thuis?

Ja dat deed ze bij ons in bed ook, maar het was dat ik het cb om advies had gevraagd en hij gaven dit aan en dacht beter keer te veel langs de huisarts dan te weinig

Het maakt in ieder geval geen verschil of m’n vriend het doet of ik. Op de opvang en bij opa en oma is er geen probleem. Wellicht dat ik nog eens kan vragen of oma haar hier naar bed wil brengen. Dat met achter de deur praten heb ik ook al geprobeerd, althans, 1 avondje 😅. Ze werd alleen maar kwader als ze mijn stem hoorde maar mij niet zag. Gek toch dat het al weken duurt? Ben bang dat het geen fase meer is, maar een gewoonte 😣

Mijn tip: blijf bij je eigen gevoel! Al die mooie tips en tricks die niet goed voelen gaan echt averechts werken. Mijn zoontje was tot 13!!! Maanden echt minimaal 3 en vaak wel 8x per nacht wakker. Altijd nabijheid geboden, altijd met hem gezeten. En als ik het niet meer trok deed mn vriend het. Het was fucking zwaar, maar het voelde voor mij goed om het zo te doen. Hem aanhoren en er voor hem zijn. Nu slaapt hij ook echt super goed. Alsof hij weet; mama komt toch wel als ik haar roep. En zelfvertrouwen heeft om zelf weer rustig te worden en in slaap te vallen. Je kan dit 🥰💪🏽

Ohja; huilen is ook prikkelverwerking. Dus dan moet dat er even uit. Weglopen van huilen is alsof je zegt; fix dit maar alleen🫣

Bedankt voor je bericht, goed om te lezen dat er niets mis is met nabijheid en dat het ook niet hoeft te betekenen dat ze dan never nooit meer zelfstandig kan slapen. Go with the flow dan maar 😊

Ah wat lastig, mama! Ik wil heel graag voorop stellen dat het nooit fout is om je kindje bij je in bed te nemen! Wij hebben ongeveer een jaar langs 's nachts altikd samen geslapen en overdag ook heel vaak. Voelt voor ons heel natuurlijk. En ik denk dat dat ook heel natuurlijk is. Mijn eerste gedachte bij jouw berichtje was: misschien wil ze wel lekker bij mama/papa zijn! Als ze heerlijk inslaapt bij jou, dan is dat nu voor iedereen misschien wel het fijnst. Alles is ook nog steeds een fase, dus wie weet wil ze over een maand wel weer in haar eigen bedje slapen. Wij genoten dus heel erg van het samen slapen en hebben tot ze 1 was nooit echt anders geprobeerd. Altijd veel voordeel van gehad, geloof ik, niks mis mee. Ik zeg dus: doen wat werkt! Veel succes ❤️

Huilen is inderdaad prikkelverwerking. Maar hier gaat het echt beter als we hem dat wel alleen laten doen. Er bij blijven is vechten tegen de slaap, tegen ons want wel vast gehouden willen worden maar toch eigenlijk niet. Dan wijst ie naar bed, maar in bed lijkt het ook eerst niet fijn. Dan geven we hem lekker zn knuffeltjes en zeggen hem dat ie lekker mag slapen. Dan is t nog even huiltjes maar zodra we de deur sluiten is het stil en valt ie in slaap. De rest van de nacht is t stil en ‘s ochtends wordt ie weer blij wakker.

Wat ik wil zeggen: you do you! Wat past bij je kindje. Belangrijk is ook consequent een bepaalde methode vast te houden. Niet dag 1 dit, dag 2 dat, en dan weer wat anders en toch weer terug naar ritueel dag 1. Want dan weet je kindje helemaal niet meer waar ze aan toe zijn.

Vooral naar je gevoel luisteren en ik moet zeggen elke dag kan anders zijn. Hebben ze je een hele dag niet gezien merk ik dat mijn dochter veel meer nabijheid nodig heeft dan als ik/wij de hele dag thuis zijn. Soms slaapt ze bij ons, soms in eigen bed, samen in slaap vallen. En dan leg ik der vaak terug in bed. Maar als zij mij nodig heeft ga ik nog steeds naar haar toe. En ze heeft door dat we altijd komen. Vaak gaan dingen ook gepaard met verlatingsangst of eenkennigheid. Ik zou zeggen doe wat goed voelt en kijk naar je kindje wat ze nodig heeft. Elk kind is ook anders!