Ik weet het echt even niet meer..

“Wat kan ze toch goed slapen hè” zeiden we langer dan een jaar tegen elkaar. Je kon dr in bed leggen en weg was ze. Soms als ze ziek was even bij ons in bed en dan was dat altijd tijdelijk. Wanneer ze ons nodig had, waren we voor dr en zodra ze er weer klaar voor was, hup dr eigen bed in zonder moeite en gedoe. Tot ze nu sinds een maand ineens niet meer in dr eigen bed wil slapen en zodra wij de kamer verlaten het gillen en brullen is. Ze kan thuis niet meer zelfstandig in slaap vallen. Soms slaapt ze pas rond 22:00u (in eigen bed) en wordt ze daarna om het uur wakker gillend, omdat ik er dan niet meer ben. Op een gegeven moment werkt het sussen en troosten niet meer en gilt ze letterlijk de hele buurt wakker midden in de nacht. Dan toch maar weer bij mij in bed.. slaapt direct als een roosje. Ik heb al wat technieken geprobeerd. Eerst een week gereguleerd laten huilen. En ook viel ze af en toe na uren proberen in slaap, dat gekrijs en gebrul kan mijn hart echt niet meer aan. Nu probeer ik al ruim een week in haar kamer te blijven en steeds iets te verschuiven richting de deur. Qua in-slapen werkt dat nog het beste, maar het is in de nacht dan gewoon echt drama. Om de zoveel tijd wordt ze huilend wakker en na 3 x wegleggen, troosten etc. Heeft ze het zelf ook wel weer gehad (en wij ook) en komt ze echt niet meer in slaap in dr eigen bed. Help help help, ik ben zo radeloos. Tot wanneer beslis je om dr bij je in bed te houden? Wanneer is dat juist fout en maak je het alleen maar erger? Wie heeft de gouden tip? Of zijn er succesverhalen? Ik wou zo graag dat het weer was zoals vroeger 😔