Missen wat je niet mist

Wat een bijzonder verhaal ❤️ Ik denk dat het je instinct is, je bent gemaakt om kinderen te baren, je voort te planten. Vandaar dat je denk ik iets “mist” wat je niet mist.

Misschien omdat je nooit echt weet hoe het zou zijn als er een tweede bij zou komen. Ik moet nu absoluut nog niet aan een tweede kindje denken en ben blij als ze straks meer gaat praten en zelf kan. Maar toch zit het in mn hoofd en lijf dat een tweede wel leuk zou zijn. Zo tegenstrijdig met wat ik momenteel aankan en waar ik aan denk. Kindjes van anderen vind ik nu absoluut anders nu ik een eigen kindje heb. Eerst was ik wel verzot op andere babies. Maar nu ik er zelf eentje heb, heb ik eigenlijk weinig meer met babies van anderen eerlijk gezegd. En Ratio en gevoel is iets totaal anders he. Goed om er over na te blijven denken en te blijven voelen wat je wil. En een eventueel gemis van een tweede kindje mag je er ook laten zijn ondanks dat je er mentaal en fysiek niet aan toe ben en wellicht nooit gaat zijn. Die gevoelens kunnen naast elkaar bestaan ondanks dat ze elkaar tegen lijken te spreken.

Ik denk dat ik je wel snap. Zelf hebben wij via een ivf-traject een kindje mogen krijgen. Ik heb extreem veel hormonen binnen gehad; kunstmatig in de overgang, hormonen spuiten, daarna de zwangerschap. Eigenlijk is dit teveel voor mij geweest. Mn kindje is nu 15 maanden, en ik ben nu pas een beetje op m'n oude niveau qua hormoonspiegel, ik heb een zware periode achter de rug. Dus samen met mijn man besproken dat het gewoon beter is als we het bij 1 kindje houden. Ik denk ook niet dat 2 kindjes goed zou zijn. Ik ben zelf erg ook nog hypersensitief. Mijn kindje is erg rustig. Stel dat een 2de kindje super druk is. Maar toch denk ik soms aan een 2de kindje, terwijl ik weet dat het beter is voor ons alledrie dat we het zo laten. Gek he. Ik snap je dus echt heel goed.

Mooi dat ik niet de enige ben