Missen wat je niet mist

Een beetje een rare titel, ik zal het uitleggen. Middels een traject zijn wij 7-2-22 trotse ouders van Teun geworden. We wisten al dat àls we een kindje mochten krijgen het bij een zou blijven. We hebben beide het overzicht niet voor twee kindjes. Het zou te druk zijn. Tijdens mijn zwangerschap piekte mijn epilepsie alle kanten op, ondanks steeds meer medicatie. Meerdere insults gehad. Heel heftig. Dus een tweede? Uitgesloten. Nu slik ik zelfs nòg zwaarder erbij omdat mijn hormoonspiegel zo veranderd is. Eenmalig met nog de laatste hormonen van mijn zwangerschap dacht ik nog even aan nog een kindje. Maar nee, het was goed zo. En hoeveel babys ik waar dan ook zag, ik vond ze misschien prachtig, de wens was niet meer en na het oppassen gaf ik ze graag terug. Shoppen voor een zwangere vriendin vind ik juist leuk, wat spulletjes doorgeven of voor haar kopen ook. Maar vanavond toch een soort, wat als? Wat als ik geen epilepsie had gehad? Geen autisme? Ik ging voor de spiegel staan. Keek naar de buik die ons kindje gedragen heeft. Wat mis ik nu eigelijk? Het zwanger zijn zou, als ik geen epilepsie zou hebben weer prachtig zijn. Het wonder in je buik zien en later groeien. Maar het eerste jaar, Teun was en is zo makkelijk. Maar wat ben ik blij over een of twee weken alle flesjes weg te doen en op te bergen. De babyfase was prachtig, maar fijn om achter ons te laten. De komende jaren zullen pittig blijven en zijn. Ons huis precies groot genoeg voor ons drieën. Dus daarom, hoe kun je toch een soort van iets missen wat je juist nìet mist?