Opname ziekenhuis ivm koortsstuip

Hi mama’s/papa’s, Afgelopen week was onze dochter enorm ziek waardoor we naar de HAP zijn gegaan omdat haar temp maar niet zakte. Na 1,5 uur te hebben gewacht bij de HAP werden we gezien. Daarin werd de tip gegeven om zetpil te geven, om de 3 uur wakker te maken en in de ochtend eigen huisarts te bellen. Met een gerust hart gingen we naar huis want ze leek wat rustiger te worden. Eenmaal thuis maakten we iets ontzettend verschrikkelijks mee. Onze dochter kreeg koortsstuip. Het begon met wegkijken, hoofdje kantelde naar achteren, haar linker arm werd stijf, haar rechter ooglid/wenkbrauw maakte schokkende wegingen, ze ademde zwaar. Mijn man en ik belden direct 112. Per direct zijn we naar het ziekenhuis vervoerd en daar werden meer onderzoeken gedaan. Het bleek inderdaad een koortsstuip te zijn. Ze had een dubbele oorontsteking en een luchtweginfectie. Direct gestart met de antibiotica en een plan gemaakt wat we moesten doen mocht dit nog een keer voorvallen. Na 2 nacht in het ziekenhuis te hebben gelegen mochten we naar huis. Met onze dochter gaat het steeds beter. Ze is nog suf van de antibiotica maar wordt steeds zichzelf. Ik daarin tegen sta vol met spanning. Ik loop met enorme angst, schuldgevoel en vooral met een ‘wat als’ gevoel rond. Toen we thuis kwamen van de HAP dacht ik dat onze dochter moe was (dat ze daarom wegkeek van mij). Ik had haar in haar bedje gelegd en het scheelde niet veel dat ik de keuze had gemaakt om uit haar slaapkamer te lopen en haar te laten ‘slapen’. Gelukkig ben ik gebleven en heb ik instinct gehad dat iets niet klopte. Maar wat als.. Ik durf niet meer te slapen, ik kan haar niet alleen laten slapen, ik heb de rust niet om even af te schakelen. Soms denk ik: stel je aan dit gebeurd vaker bij andere kindjes en misschien zelfs erger. Maar elke keer als onze dochter mij even niet aankijkt (omdat ze dan bv tv kijk) dan raak ik al in paniek. Wat kan ik eraan doen om dit gevoel los te laten? Om bij elke scheet meteen het ergste te denken. Ik ben moe maar sta ook helemaal strak van de spanning. Mijn man helpt me ontzettend veel maar lijkt alsof ik mezelf geen ruimte gun zodat ik ook emotioneel en mentaal bij kan komen