Papa is alles-fase?

Pfoe, we worden hier een beetje gek… Zodra m’n man in zicht is, móet hij alles doen… ons kleine meneertje wil het liefst dan continu opgetild, op schoot, samen op de grond zitten etc. Anders is het lijden en last, huilen en schreeuwen, hoofd bonken… Terwijl als ik alleen met hem ben, hij heel prima alleen kan spelen. Dit is sinds een tijdje zo, herkennen jullie dit als een soort eenkennigheid-fase? Het is papa voor en papa na… Inmiddels best vermoeiend, vooral voor m’n man. Ik zit sinds vorige week in de ziektewet ivm overspannenheid, dus dat gejengel de hele tijd is zwaar. En m’n man heeft dus ook nauwelijks rust als ie in zicht is, wat het allemaal niet makkelijker maakt. Gaat dit weer voorbij? 🥵😅🫠