Postnatale depressie

Jup.. hier nog 1. Bij mij is er rondom me bevalling zoveel gebeurd in een korte periode dat het mij allemaal teveel is geworden. Ik stoot alleen mijn kindje niet af maar ben gigantisch beschermend...😥 en vind het moeilijk om hem los te laten Ik kwam er achter na dat ik op een avond zo enorme somberheid voelde huilbuien en me het liefst wilde opsluiten. Ik heb smaandags psycholoog gebeld en kon vrij snel terrecht. En die beaamde het. En tuurlijk komt het goed! Geef het de tijd... en praat zoveel mogelijk

Pfff heftig. Ik herken wat je zegt over slechte bevalling. Alleen begon het bij mij een hele slechte start. Heftige reflux, heftige krampen, koemelkallergie. Pffff niks ging goed. Ik voel me zoooo ellendig. Ik denk ook zelfs steeds: dit is niet het leven wat ik wilde ofzo…waarom heb ik een kind? Ik vind het heel erg dat ik zo denk terwijl sommige mensen een moord doen om een kind te krijgen 😢echt heftig

Ik snap jullie volledig. Ik voel mezelf ook soms op het randje van een depressie. Op dagen dat hij veel terug geeft en krampen heeft, heb ik gewoon zin hem daar te leggen en weg te stappen. Gelukkig blijft dit wel maar bij even denken en kan ik mijn gedachten snel veranderen. Ik probeer ook elke dag als een nieuwe te zien. Praten helpt inderdaad wel, maar zoek ook de juiste persoon, want zoals bij mij merk ik dat ik niets heb aan mijn man. Hij probeert wel, maar ik mijn hart probeer te luchten hierover voel ik me vaak nog slechter dan ervoor. Gelukkig kan ik dan nog bij mijn zussen terecht, helaas wel enkel schriftelijk, want als ze me persoonlijk vragen hoe het gaat minimaliseer ik het vaak.

Is het je 1e kindje? En het is logisch dat je soms zo denkt. Maar zoek echt de juiste hulp hiervoor.. ik dacht eerst ook doe het wel alleen maar ben daar snel op terug gekomen. En stapje bij stapje gaat het steeds beter... en kan ik mijn kleintje wat meer los laten.. en overgeven aan andere. Maar mijn advies ga praten met praktijkondersteuner van je huisarts, of met je naaste als de mogelijkheid er is. Maar wel met iemand die begrip toont en je ook begrijpt..

Jammer dat je niks heb aan je man. Ik voel je daarin wel.. hij doet zijn best maar het is net niet wat je nodig heb. Ik ben juist heel beschermend naar mijn baby en kan hem moeilijk loslaten en overgeven aan andere. Hij slaapt dan ook nog steeds bij mij in zijn wiegje. En dan zegt mijn partner het wordt nu wel tijd dat die in zijn eigen kamertje gaat slapen. Uhhhh neee... ik ben nog niet zo ver.. en mijn therapeut zegt ook alles stap voor stap en doen wanneer jij je er goed bij voelt. En denkt nu is het tijd. En wat je zegt over schriftelijk herken ik ook wel. Ik vertel ook meer hoe ik me voel via de app dan kan ik me beter verwoorden. Anders klap ik dicht ofzo

Ga naar de huisarts! Doe er wat aan voordat je klachten verergeren. Je moet aanjezelf denken. Je moet goed voor jezelf zorgen. Ik had ook depressie klachten na de bevalling. Ik ben naar de huisarts geweest en heb nu goede ondersteuning om alle klachten te benoemen en eraan te werken

Wat goed dat je je zorgen hier deelt. je weet zelf diep van binnen wel welke stappen nodig zijn voor jou en je kindje ❤️

Hier helaas t zelfde, alleen heb ik PTSS met depressieve klachten. Erken je klachten en zoek hulp, dat is de eerste stap die je kan zetten! Met veel praten kom je uiteindelijk heel ver🤗

Ik ben er inmiddels weer uit maar heb echt vanaf week 1 tot week 9 met depressie gelopen. Gelijk aan de bel getrokken ben gestart met anti depressiva en die is zelfs nog een keer opgehoogd. Veel gepraat met POH.. al ben ik hoe dan ook sws al bekend met depressies maar er komt altijd licht aan het einde van de tunnel