Relatie partner

Hier inmiddels weer goed :-). We hebben een hele makkelijke dochter eigenlijk, maar het eerste jaar was best pittig. Ook omdat we, naast onze dochter, heel veel zorgen hebben gehad voor een van onze hondjes (inmiddels overleden helaas) en dat kostte ook onwijs veel energie. Dat heeft vooral mij ook wel gesloopt, ook zijn overlijden. Dat in combinatie met een kindje en elkaar op een andere manier weer vinden heeft ervoor gezorgd dat we op het punt stonden uit elkaar te gaan. We hebben relatietherapie gehad, maar vooral zijn we ons zelf weer even terug gaan zoeken. En sinds een maand of 2/3 zijn we eigenlijk weer heel erg okee en zeker dat we samen verder willen. En bij jou? :-)

Op en neer. We moeten elkaar wel weer steeds bijven vinden. In de basis hebben we wel een goede relatie vind ik. De minder leuke dingen van elkaar waar we voordat we een kind hadden wel mee konden leven, is nu wel een stuk lastiger. Ik sta veel meer “aan” dan mijn man, ik pak door, maar hij is veel afwachtender en luier en dat heeft voor veel frictie gezorgd. Vanmorgen ontplofte de bom weer. Ik ben nu ook zwanger van de tweede en maak me soms wel zorgen over hoe het dan zal gaan, want dan wordt het nóg meer aanpoten.

Moeizaam met tijden.. m'n man vind ons meer nu het management team dan partners en ik denk dat zijn verwachtingen soms echt te hoog zijn. Dus ja echt zoeken voor ons...

Ik denk dat dat blijven vinden ook niet zo gek is. Je hebt er ineens een rol bij en je moet aandacht voor elkaar blijven hebben om elkaar niet kwijt te raken. Gefeliciteerd met je zwangerschap! Blijf investeren en mocht het nodig zijn, denk serieus eens aan therapie.. heeft bij ons wel ogen geopend :-)

Dank je wel! Daar sta ik ook zeker voor open mocht het nodig zijn tegen die tijd!

Ik kan er soms wel enorm van balen dat de rolverdeling zo ongelijk verdeeld is. M’n vriend kan best wel de uitvoerende rol op zich nemen, maar ik moet over alles nadenken. Het enorme verantwoordelijkheidsgevoel die ik heb, voelt hij niet zo. Hierdoor liggen we soms echt niet op 1 lijn en voel ik me ondergewaardeerd. Nadeel bij ons is dat we vreselijk slechte praters zijn. Vooral ik ben een binnenvetter. En dan nog de seks.. pfff echt zoooo geen zin in 😅. Dus de romantiek is ver te zoeken bij ons helaas.

Hier gaat het op en af. Hij heeft regelmatig kritiek op dingen die ik niet doe. We zijn echter na bijna 4 jaar kids beter geworden in het ruzie maken en ook uitpraten. Seks is minder regelmatig dan we beide willen, maar afwijkende slaapritmes maakt dat moeilijker. Hij is echter een geweldige vader en we doen hard ons best om uit te voeren wat we besproken hebben. We komen er wel 🙂

Dit herken ik wel. We zitten bij een coach voor andere zaken, maar zij is ook relatietherapeut en pakt dat dus zijdelings mooi mee. Blijkt dat mijn “kindrol” vroeger dus al de verzorgende was. En dat ik daar dus nu nog steeds in verval. Mn man probeert me wel af te remmen daarin, zegt dat t allemaal niet nodig is om me zo druk te maken. Maar nu we op vakantie zijn en gisteren de laatste dingen in de tas gestopt werden bleek dus dat het wel nodig is; meneer dacht met 3 onderbroeken een hele week door te komen en dacht dat met een week matig weer ook 1 lange broek wel afdoende was 😂 Dat bevestigt voor mij dan weer dat ik t dus niet zomaar los kan laten 😅 Maar goed: we praten over ons seksleven en dat mondt dan sporadisch ook uit in een vrijpartij. Daarnaast zijn we wel echt gek op elkaar en beseffen ons beiden dat we er (momenteel) hard aan moeten trekken om het een fijne toekomstbestendige relatie van te maken 😊 We hebben al wat dingen meegemaakt, dus we weten heel goed dat we op elkaar kunnen bouwen. Maar nu we beide afzonderlijk in wat zwaarder weer zitten, is het de kunst elkaar vast te blijven houden (soms ook letterlijk) 😉