Schuldgevoel

Onlangs zijn we opnieuw ouders geworden van een tweede dochter. Het is hectisch maar we genieten volop. Ook onze oudste dochter, 2,5 jaar, geniet van haar zusje. Ze is lief, betrokken en nieuwsgierig. Natuurlijk is het even balans zoeken in het verdelen van aandacht. Hier lijkt onze oudste dochter wel enige moeite mee te hebben. Ze is gewend om als enigs kind en enigs kleinkind door het leven te gaan. Wanneer ze even geduld moet tonen omdat ik bijv aan het voeden ben en mijn man op de wc zit heeft ze geen geduld/besef om even te wachten. Dit uit zich uiteindelijk in het zoeken naar (negatieve) aandacht. Gisteren is het een lastige dag geweest. Er waren veel mensen op ‘bezoek’ (kraamhulp, verloskundige, vrouw die de hielprik/gehoortest afnam) waardoor onze oudste dochter zich, denk ik, overprikkeld voelde. Ondanks dat we haar overal in hebben meegenomen/betrokken leek niets meer goed en wilde ze niet meer luisteren. Na alle benader technieken te hebben ingezet (praten, uitleggen, op de trap zetten, negeren) leek ze zich hier niet van aan te trekken. Uiteindelijk ben ik zelf met haar naar boven gegaan zodat ze ook met mij 1 op 1 moment kon hebben. Zo kon ik haar ook verschonen, omkleden en tandenpoetsen. Onze dochter zocht opnieuw negatieve aandacht en vond alles grappig en lacherig. Iets in mij knapte op dat moment waardoor ik haar billenkoek gaf (op blote billen) ☹️ Hier is zij van geschrokken en begon ze te huilen. Echter ik ook.. Ik voel me zo ontzettend schuldig! Ik heb direct sorry gezegd en haar geknuffeld. Dit liet ze ook toe. Na die billenkoek heeft ze geluisterd en was het daarna (voor haar) ook wel weer goed. Maar voor mij niet. Ik heb me altijd voorgenomen om niet zo fel uit de hoek te komen omdat ik zelf vaak billenkoek/tik kreeg van mijn moeder. Deze opvoedingsstijl wil ik absoluut niet toepassen in de opvoeding van onze dochters. Hebben meerdere ouders met deze type schuldgevoel te maken (gehad)? En hoe gaan jullie hier mee om?