Taboe doorbreken: Geen roze wolk

Herkenbaar! Het is hard werken en zodra het echt leuk begint te worden is voor veel mensen het verlof weer voorbij

Ik had bij mijn eerste ook echt geen roze wolk! Ik zorgde voor haar omdat het moest (zo voelde het toch), gelukkig wordt het allemaal beter. Ondertussen is ze echt de liefde van mijn leven ❤️ Bij mij was de oorzaak borstvoeding.. klinkt gek, maar was zo. Nu bij mijn zoontje na 2 weken gestopt omdat ik terug datzelfde gevoel begon te krijgen en man wat een verschil!

Oja, de eerste twee weken voelde ik me door mijn keizersnede vooral patiënt. Mama vooral met een enorm schuldgevoel omdat ik er niet voor mijn kindje kon zijn. Pas nu met 6 weken begint denk ik echt het genieten.

Herkenbaar hoor. Door alle medische complicaties was mijn roze wolk ook ver te zoeken. Nu ik weer aan het opknappen ben kan ik wat meer genieten. Heb af en toe huilend op de rand van m'n bed gezeten omdat m'n lichaam me zo in de steek liet. Borstvoeding die traag op gang kwam, keizersnede die niet heelt. Gelukkig een goed vangnet om me heen die me erdoorheen sleept.

Fijn zo'n topic! Ik zit ook niet echt op een roze wolk, en houd super veel van ons meisje! Maar jeetje vraag me telkens af wanneer die roze wolk nou komt.. ik dacht dat het kwam door de spoedkeizersnede doordat ik het golden uurtje niet gehad heb met haar. Van alles door mijn hoofd maar blijkbaar hebben veel meer vrouwen last van maar wordt er niet over gesproken terwijl dat nou juist belangrijk is om elkaar bovenop te helpen

Hoewel ik hartstikke blij ben met een gezonde baby die alles doet wat ze zou moeten doen, zit ook ik niet op een roze wolk. De eerste babyweken zijn hartstikke zwaar, er is altijd wel iets wat niet lekker loopt en veel aandacht/tijd kost. Dit ervaarde ik ook bij mijn eerste kindje, die had veel last van krampjes en verwerkingsuren (huilde elke dag ca 4 uur achter elkaar) en hij sliep amper overdag. Nu het tweede (en laatste) kindje slaapt juist niet in de nacht. Ik weet dat het na een maand of 3 beter wordt. Maar tot die tijd is het hard werken (soms zelfs afzien) met gelukkig wat lichtpuntjes waardoor we het allemaal volhouden!

Oh wat is dit herkenbaar zeg. Hier vaak een grote donkere donderwolk. Ik zei gister nog tegen mijn vriend na een hele dag krijsen (volgens mij z’n eerste sprongetje) van soms wilde ik dat we nog met zijn 2en waren en daarna weer schuldgevoel dat ik het zo uitsprak. Ik huil nog bijna elke dag een keer ergens om haha en vind dat je als vrouw zijnde er na een bepaalde tijd al alleen voor staat heel heftig. Hele dag sta je “aan” als moeder en vind het soms best indrukwekkend, hoeveel ik ook van mijn zoontje hou. En idd een taboe hangt erop, alsof je het de hele dag alleen maar heerlijk moet vinden. Vind het ook lastig om me er over uit te spreken maar heel erg fijn dat dit topic er is. Je bent inderdaad niet alleen ❤️‍🩹

Zo herkenbaar! Wij hebben de eerste twee weken veel in het ziekenhuis gelegen en vond het emotioneel en fysiek heel zwaar en heb vaak gedacht: waar zijn we aan begonnen? Inmiddels zijn we 8 weken verder en zijn we heel erg aan het genieten maar dat heeft écht even geduurd!

Oh ik ben nu al ‘blij’ dat ik dit topic geopend hebt! Zo veel reacties al in zo een korte tijd!! Zo zie je maar we zijn echt niet alleen en hoeven ons ECHT niet te schamen!

Hier ook niet , en ik had er zo op gehoopt 😢. Ik ben blij dat sem er is en ik zorg voor hem maar dat is het ook. Ik heb geen euforisch gevoel dat merkte ik eigenlijk al toen hij bij me op de borst werd gelegd ik voelde weinig emotie. voor de omgeving is dat vaak lastig te begrijpen vandaag dag ik Vandaag naar de huisarts ben gegaan en binnenkort krijg ik een afspraak met een psycholoog.

Ik heb er ook over gedacht dit topic aan te maken, maar durfde dit niet. Heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik denk zeker dat dit taboe is... Uit mijn omgeving krijg ik enkel kreten van "geweldig hé? Ohh wat genieten toch.. wat een heerlijkheid" en dan ga je toch aan jezelf twijfelen of er iets mis is met je. Nu een dikke maand verder en het begint bij mij nu wel wat te komen, maar de weken hiervoor... Ik heb er wel echt doorheen gezeten op sommige momenten.

Nou hier was het begin ook geen pretje. Wel direct liefde op het eerste gezicht en dat overweldigende gevoel 💙 En dat heb ik nog steeds, kan echt huilen van geluk als ik hem zie en als hij slaapt dan kijk ik naar foto’s of de babyfoon. Maar ik heb een traumatisch kraambed gehad en Lucas heeft een zware start in het ziekenhuis gehad. Absoluut geen roze wolk in die week, zoveel pijn gehad. Ik was al ontslagen uit het ziekenhuis na 1 dag en kon toen vervolgens 3 dagen op en neer naar het ziekenhuis (hele stukken lopen en net gehecht). De kraamhulp ging pas van start toen Lucas thuis was, maar ik had een mega zwelling bij mijn knip opgelopen die zoveel pijn deed. Ik weet dat het overdreven klinkt nu, maar het hoefde van mij echt niet meer. Door de borstvoeding kon ik nauwelijks pijnstilling krijgen, dus heb ik de nagels in ons bed gezet en liggen schreeuwen van de pijn. Als ik foto’s zie van die dagen, dan zit er niks achter mijn ogen. Helemaal uitgehold en leeg. Dus hier ook geen feest! Waar ik ook helemaal gek van werd na de kraamweek was de hoeveelheid dingen die ik moest doen. Om de 3 uur voeden, en om de 3 uur kolven, dan ook nog superkolven, liefst van voeding tot voeding huid-op-huid, 2 keer per dag proberen aan te leggen, 4 keer per dag spruw behandelen, bekkenbodem oefeningen doen, zelf ook nog rusten etc etc. Ik draaide helemaal door op die to-do list 😵‍💫

Dit ja! Zodra alles een beetje goed begint te lopen en je meer interactie krijg met je baby, is je verlof voorbij!

Hier ook geen roze wolk. Althans, niet zo roze als ze vaak worden bedacht. Ik heb een heftige bevalling gehad met veel bloedverlies, hoge koorts door een bacterie waardoor zowel ik als ons meisje enkele dagen aan de antibiotica moesten. Kort nadat ze is geboren moest ik naar de OK vanwege het bloedverlies, dus dat was vooral spannend en ik heb ook wel echt die eerste momenten met haar gemist. We moesten twee dagen in het ziekenhuis blijven en in die twee dagen lag ik op bed, mocht ik er niet uit dus kwam de zorg voor haar vooral bij mijn partner. En dat vond ik lastig. Ik wilde ook. In de week na de bevalling bleek tijdens een gesprek met de verloskundige dat alles dat mis ging tijdens mijn bevalling waarschijnlijk voorkomen had kunnen worden als er in het ziekenhuis anders gehandeld was. En dat was best een klap in m'n gezicht. En dan heb je inderdaad nog het "missen" van het ongecompliceerde leven: gewoon languit op de bank met een serie of film zonder met 1 oog te letten op je dochter. Ik hou van haar en ik zou haar voor geen goud meer willen missen, maar het is nogal een verandering in je leven waar je je eigenlijk gewoon niet op kan voorbereiden.

Herkenbaar hoor! Ik was er al wel op voorbereid omdat ik het bij ons zoontje ook niet had. Van hem geniet ik nu meeeega erg dus ik weet dat het steeds 'makkelijker' wordt en daardoor ook meer genieten. Maar toch valt het af en toe tegen nu. Vind het lastig gewoon go with the flow te gaan want in mijn hoofd moet ze om de zoveel tijd slapen, moet ze in bedje slapen, moet ze zsm doorslapen etcetera. Als ik realistisch nadenk kan ik het even loslaten maar toch zit er een soort stress in me. Ik weet dat het allemaal goed komt!! Probeer er toch zoveel mogelijk van te genieten want zo klein zijn ze echt maar even (lekker cliché maar het is echt zo!)

Oh ik had dit kunnen schrijven en heel herkenbare reacties. Fysiek vind ik het slaapgebrek heel zwaar; hielp ook niet dat ik 2200ml bloed ben verloren en onder narcose moest vanwege placenta die niet los kwam. Daarbij komt dat onze kraamweek nogal heftig was: m'n schoonvader heeft een paar uur na de geboorte van onze dochter een hartaanval gehad (is gelukkig goed afgelopen) en nog voordat hij weer thuis was 4 dagen later, moest m'n schoonmoeder met spoed naar het ziekenhuis vanwege hoge koorts (ze heeft acute leukemie en ondergaat chemo, dus geen werkend immuunsysteem). Gelukkig mocht ook zij na 4 dagen weer naar huis. Nogal een rollercoaster geweest. En ik vind het heleboel aspecten mooi en hou van onze dochter, maar dat ze zo afhankelijk is van mij en ook de borstvoeding vind ik soms heel verstikkend voelen. En dan komt wel eens de gedachte: waren we nog maar met z'n tweeën. Om me daar vervolgens weer heel schuldig over te voelen. En als ik dan weer even een klein beetje slaap heb gehad, kan ik weer een beetje relativeren 😅

Heel herkenbaar! Ik miste vooral alone-time met mijn man en onze baby. Heb hele lieve schoonouders. Maar zij wilden (en kwamen) dagelijks langskomen om de kleine te bewonderen. Vaak zonder overleg. Daarnaast was de kraamzorg er en kregen we kraamvisite. Werd mij allemaal te veel. Plus ik voelde me ontzettend schuldig tegenover mijn ouders (zij wonen niet in Nederland) dat mijn schoonouders baby elke dag zagen en mijn ouders de baby pas hadden gezien nadat zij 3 weken was)

Ja zo herkenbaar. Soms mis ik gewoon de momenten met mijn vriend alleen. Ben ook veel meer van m gaan houden sinds de geboorte van onze dochter omdat ik ‘ons’ mis ofzo.. kan niet echt uitleggen. 😅

Ik heb redelijk een roze wolk gevoel maar die vermoeidheid en continu aandacht aan haar geven. Het breekt me soms een beetje op.... en dan donderd het even. Morgen ga ik even weg zonder mijn kleine meisje. Even wat drinken in de stad met mn beste vriendin. Kijk er echt naar uit weer even Mas te zijn ipb mama

Ik heb dit ook! Heel erg de behoefte om met mijn vriend samen te zijn. Heel veel extra liefde naar hem toe. Niet dat ik niet geniet van de tijd met zijn 3tjes maar je hebt geen momenten meer “samen” zonder ons kleintje. En dan voel ik me weer schuldig dat ik het zo voel haha.