Verwerken bevalling

Hee! Wat vervelend dat het bij jou zo is gelopen. Ik kan ook wel zeggen dat het voor mij een traumatische bevalling is geweest helaas.. Na 3 keer strippen zijn uiteindelijk mijn vliezen gebroken bij 41+4. Ik was medisch ivm teveel vruchtwater en een geschatte grote baby (wat achteraf heel erg meeviel) alles begon heel voorspoedig, ik bleef alleen bij 5cm hangen en er gebeurde ineens niks meer. Na wat onderzoeken bleek mijn zoontje ineens gedraaid te zijn naar een sterrenkijker. Hierdoor moest ik verplicht op mijn ene zij op bed liggen met de weeën opwekkers vol op, omdat het te lang duurde. Ik werd erg zwak, omdat het al met al al 20 uur duurde en we schoten nog niks op. Heb toen ook een ruggenprik gekregen, maar die werkte maar een halfuurtje. Ik kreeg hoge koorts bijna 42 graden en mijn hartslag sloeg op hol. Ik bleek een infectie te hebben opgelopen, omdat mijn zoontje tijdens de bevalling in het vruchtwater had gepoept. Ook met hem ging het heel slecht en hij moest eigenlijk zsm ter wereld komen. Uiteindelijk toch nog alle krachten bij elkaar verzameld om natuurlijk te mogen bevallen, het werd bijna een spoedkeizersnede, maar ik kreeg de keuze. Heb 2 uur lang geperst, want met een sterrenkijker is dat veel moeilijker en ik was doodziek. Uiteindelijk wel een knip en met de vacuümpomp is mijn zoontje ter wereld gekomen. Het ging heel slecht met hem, omdat hij lang beknelt heeft gezeten. Hij moest met spoed bij mij weg en aan de beademing. Ik lag helemaal alleen in bed en er stond een kring van kinderartsen om hem heen. Mijn man mocht er wel voor hem zijn gelukkig. Uiteindelijk begon hij te huilen en kon hij zelfstandig ademhalen. Maar omdat hij zo zwak was en ook een infectie had opgelopen moest hij meteen in de couveuse mee naar de neonatologie. Ik bleef alleen achter en mijn placenta moest nog geboren worden en ik moest nog gehecht worden. Pas 3 uur later werd ik herenigd met mijn zoontje en man. Ik vind het nog steeds heel erg dat ik er niet voor mijn zoontje kon zijn en dat het eerste ‘gouden uurtje’ er niet is geweest. Ik vond het zo belangrijk dat hij huid op huid mocht, maar helaas mocht dat pas veel later. Hierdoor ook heel veel moeite gehad met de borstvoeding op gang krijgen. Ik kijk niet tegen een volgende bevalling op, maar heb er vooral last van dat wij een paar uur gescheiden zijn meteen na de geboorte. Ik kan nog steeds de foto’s van de bevalling niet terug kijken zonder tranen. Mijn man heeft het heel anders ervaren waardoor het soms een lastig onderwerp is, gelukkig kunnen we er wel veel over praten. Ook vind ik foto’s van moeders die huid op huid met hun kindje liggen na de bevalling heel confronterend. Pff wat een verhaal, maar het lucht wel op om te lezen dat ik niet de enige ben met een traumatische bevalling. Veel sterkte en geluk gewenst! 🍀

Oh dat is ook echt een rotbevalling ja! Snap dat dat voor jou ook veel is om te verwerken, nog steeds..Enigszins herkembaar, mijn jongen was ook een sterrenkijker en lukte dus echt niet. En herken het ook, moeilijk foto's te zien van vaginale bevallingen.. Als kinderpleeg herken ik ook het verhaal dat het kindje weg moet bij de mama omdat het hulp nodig heeft. Heel ingrijpend... we proberen altijd dat dit zo snel mogelijk kan, maar het is al moeilijk dat mama en baby in een andere ruimte zijn. Je krijgt niets mee. Moeilijk dat je dat stukje mist.. Fijn te lezen dat we dingrn van elkaar herkennen, bedankt voor je reactie! Doet goed.. Jij ook sterkte en geluk!

Hier ook best een knauw aan over gehouden maar in mijn geval door de klinisch verloskundige die een verkeerde inschatting maakte. Ik heb een gesprek met een haptotherapeut gehad om het een plek te kunnen geven de zorgverlener zelf. Nu is jouw geval anders maar wat ik maar wil zeggen is, kijk wat voor jou nodig is om het een plek te kunnen geven. Je lichaam heeft niet gefaald (ook al voelt dat misschien zo, je weet gewoon niet hoe het zo kwam), hoe het een volgende keer gaat weet je niet en hopelijk heb je iemand die je daar goed in kan begeleiden als het zo ver zou zijn. Sommige dingen lopen anders dan je vooraf gedacht had en daar mag je best verdrietig om zijn. ❤️

:-( ahw! Het is niet jouw schuld he! Zou praten met een psycholoog je bijvoorbeeld kunnen helpen? Ik heb EMDR gehad en daardoor veel kunnen “accepteren”, in hoeverre dat kan. (Ik had een hartstilstand en lag 2 dagen in coma op de IC. En de tijd met mijn baby krijg ik nooit meer terug.) Ik ga nog steeds naar de psycholoog. En het zal vast nog lang duren, maar ik voel me al hierdoor stukken beter en sterker. Misschien helpt het je ook!

Ik heb alles opgeschreven. Alles wat ik me kon herinneren. Laten lezen aan mijn partner: aangevuld met hoe hij mij had ervaren. Evaluatiegesprek gehad bij de gynaecoloog: ook aangevuld op mijn verhaal. En zo schreef ik het letterlijk van me af. Soms schiet ik er in gedachten ineens naartoe en dan probeer ik in het nu te denken: het gaat nu goed, ik heb nu een prachtige zoon, we zijn nu oké. Het is niet niks. We zijn powervrouwen!

Weet je wat ik wel eens denk? Dat een bevalling gewoon zo een enorme levensveranderende situatie is en dat het voor de meeste vrouwen heel heftig is. Dat bevallen gewoon traumatisch is. Er komt zoveel op je af, we hebben zo weinig controle op hetgeen wat er gebeurt en daarnaast is het ook weer zo bijzonder. Als het over bevallen gaat, merk ik, dat iedere vrouw heel erg graag haar eigen verhaal doet. We willen het delen, erover praten omdat het zoiets heftigs is. Met alleen je partner/familie/vriendinnen is eigenlijk niet voldoende. Tuurlijk kunnen we relativeren en er rationeel naar kijken want we moeten door. Ik herken ik heel veel in je verhaal, niet dat we hetzelfde hebben meegemaakt maar wel mbt de verwerking ervan. Dus vanuit mij vooral herkenning Ik ben er ook nog niet uit op welke manier dit een plek moet gaan krijgen. Praten helpt Schrijven helpt Delen helpt 💟

Zeker herkenbaar. Onze man zat ook wel prima,ik heb zelf om een inleiding gevraagd. Dat werd bij 40+3. Eerst een balonnetje, de volgende dag om 9:00 gestart met opwekkers en vliezen gebroken. Rond het middaguur om een ruggenprik gevraagd omdat de pijn zo heftig werd. Met het avondeten zelfs nog even stukje film kunnen kijken. Zo half 9 savonds werkte de ruggenprik niet meer. Ik heb uren weggepuft. Maar hij wilde niet zakken. Ook niet bij 10cm. Ook over een uur geperst. Het pastniet! Riep ik. Het lukt niet. Uiteindelijk kwam aan het einde vd avond de gynacoloog en werd het een ks. Ik vond het prima. Ik was op. Ik zat en soms zit er vooral mee dat ik hem te zwaar vond dat ze hem bij me legde. De gedachte,ik ben moe, haal hem weg. Teun ging met mijn man mee en ik bleef nog even op de uitslaapkamer. Opluchting om een bekertje water en een ijsje. Maar dus niet meteen naar man en kind. Het gevoel later van falen. Mijn lichaam heeft niet gedaan wat het hoorde te doen. Kon ook niet, Teun was 55 cm dus dat paste nooit. Ik heb twee weken op mijn bovenverdieping geleefd en ook dat strookte niet met mijn verwachting. Ik wilde moe en trots thuiskomen en op de bank kunnen zitten en vrij snel al naar buiten. Ook nog heel lang bang geweest of de hechting wel goed gegaan was. Ieder lachje voor mijn gevoel wel naar mijn man en mijn moeder en niet naar mij bevestigde dat. Gelukkig is dat allemaal goed gekomen. Maar schroom niet proffesionele hulpte vragen he? Want het is gewoon heel heftig geweest. Ik praat er heel veel over, dat is voor mij afdoende. Maar er komt hier wss geen 2e, dus wel een gemis dat ik nooit de trots zal voelen na de gedane arbeid zelf mijn kindje aan te pakken.

Mijn eerste bevalling was zeer traumatisch. Toen de eerste verjaardag van mijn dochter dichterbij kwam kreeg ik veel lichamelijke en psychische klachten. Uiteindelijk bleek dat ik ptss had. Hiervoor EMDR gehad. Dit heeft me fantastisch geholpen. Blijf zeker niet te lang met je gevoel rondlopen. Je kunt altijd een keer bij de huisarts gaan praten

Ik vind het heel fijn jullie reacties te lezen! Helpt enorm die herkenning en de verschillende verhalen!🥰

Heel heftig ook voor je! Jeetje. Herkenbaar, andere moeders zien die na 1 dag al buiten wandelen, gezellig beneden zitten en er na een week op uit gaan. Zelf blij zijn na 2 weken naar de dichts bijzijnde brievenbus te lopen.. dat steekt wel eens..

Wow dat is mega heftig! Snap dat hulp daar goed bij heeft geholpen! Bedankt voor je advies. EMDR voelt wel als een stap te ver nog, maar lees ook als adviezen het opschrijven e.d. dus ga daar eerst maar mee beginnen..

Hier geen keizersnede maar een eerste bevalling die ik ook als heel vervelend ervaren heb. Een inleiding bij bijna 42 weken, om het half uur werden die weeopwekkers opgeschroeft terwijl ik in een weeenstorm zat. Uiteindelijk persweeen maar hij lag er nog niet goed voor om tr persen waardoor ik 1.5 uur met persweeen op mn zei heb moeten liggen. Na 1.5 uur ging mijn man toch maar even vragen hoe nu verder want ik trok het niet meer. 5 kwartier geperst en toen kwam hij ter wereld. Placenta kwam niet mee en ik werd snel naar ok gereden om hem onder narcose te laten verwijderen. Eerste moment met je kind weg. Enorme bekkenklachten aan over gehouden door de druk van 1.5 uur persweeen wegpuffen. Geen fijn gevoel aan deze bevalling over gehouden. Tijdens mijn 2e zwangerschap heb ik heel veel met mijn verloskundige gepraat over wat ik wel/niet wilde. 3 keer laten strippen om maar geen inleiding te hoeven. Dat is geslaagd gelukkig. Hele vlotte bevalling, heel persoonlijk. Verloskundige is er de heletijd bij geweest ipv dat er af en toe iemand binnen kwam die je nog nooit gezien had. Helaas ook deze keer kwam de placenta niet mee dus weer onder narcose maar voordat ze me wegreden heel veel mogen knuffelen en het wegen en checken van mijn dochtertje bij mijn bed gedaan zodat ik het helemaal meegekregen heb. Heeeel andere ervaring, zoveel persoonlijker. Het deed nog steeds zeer en het is nog steeds heftig allemaal maar ik kijk er zo fijn op terug. Ik wil je meegeven dat het niet gek is dat het je zoveel gedaan heeft. Het is zo intense ervaring. Maar door te praten en hulp te zoeken kan een eventuele volgende bevalling heel anders verlopen voor je gevoel!

Mij bekruipt soms het gevoel dat artsen/klinisch verloskundigen bij een inleiding zo snel mogelijk je weer van de afdeling willen. Hop, baby eruit en dóór naar de volgende. Ik had ook een inleiding en voelde echt zo niet persoonlijk terwijl ik de prestatie van mn leven leverde. Als je leest hoe het anders kan gaan heeft het ziekenhuis nog wel wat te leren vind ik.

Hier ook geen fijne bevalling (zwangerschapsveegiftiging, inleiden, weeënstorm, niet vorderende ontsluiting, sterrenkijker, ruggenprik en na 1,5 uur persen een vacuümpomp en totaal kapot beneden (uur hechten zonder verdoving 🥴 ruggenprik stond uit). Het hele proces vond ik niet zozeer traumatisch (denk ik), maar vooral toen mijn dochter er was is voor mij een zware herinnering. Ik was zo moe toen ik haar in mijn armen had dat ik eigenlijk alleen maar wilde slapen. Ik voelde me zo'n vreselijke moeder. De dagen erna was ik echt in de war. Ik denk door het infuus voor de zwangerschapsvergiftiging. Die dempt alle activiteit in je hersenen, dus het voelde echt als een totale roes. Duurde echt even voor ik weer een beetje normaal na kon denken. Ik heb het boek perfecte bevallingen bestaan niet gelezen toen. Dat hielp. Heb echt uren zitten huilen ermee, maar het luchtte wel op dat je ook andere verhalen leest en dat het niet vreemd is dat je je zo voelt.

Wat vervelend voor je.. ik heb hier zelf geen ervaring in, al ben ik nog altijd bezig met de verwerking. Ik kijk bv de bevalling foto's en filmpjes tig keren terug. Hier ben ik dankbaar voor. Ook schrijf ik het allemaal op en lees het graag terug. Misschien is dit een idee? Ook geloof ik echt dat iedereen met goede en minder goede dingen te maken krijgt. Misschien had je wel een goede zwangerschap? Of gaat het slapen heel makkelijk nu? Of heb straks weer 'makkelijke' dingen... misschien kan je de jaloezie zo een beetje relativeren? Succes.

Helemaal mee eens!!! Bizar gewoon. Ze hebben het ook mega druk dus het is geen onwil denk ik maar wat voelde ik me aan me lot overgelaten en er werd niet naar jouw wensen als persoon gekeken. Ik dacht op dat moment ook dat dat 'normaal' was dat het zo ging. Zo in mezelf gekeerd, niet in staat er ook maar iemand op aan te spreken. Nu het bij mijn 2e bevalling zo anders is gegaan denk ik echt.. zo hoort het te zijn! Jij levert de prestatie van je leven en daar hoort de ondersteuning bij die bij jou past.

Ik heb tijdens mijn kraamweek een gesprek gehad met een dame die ervaring heeft als verloskundige en nu vrouwen pre- en postpartum begeleidt wanneer het niet loopt zoals je hoopt. Uiteindelijk na nog 3 weken een gesprek gehad, en zij heeft voor mij een wereld van verschil gemaakt. Er kwamen wat emoties los door de bevalling. Ik heb deze keer gelukkig een hele fijne bevalling gehad, maar daardoor besefte ik me ook dat ik bij de eerste me onveilig heb gevoeld en dat een beetje had verstopt. Dus echt nog geen EMDR, maar wel een coach die me geholpen heeft om alles een plekje te geven 🧡 TRES coaching heet ze

Ja dat, ik zat op dat moment ook in mn eigen bubbel en je weet ook niet wat je kan vragen of verwachten denk ik bij de eerste. Ik had vooraf wel een praatje maar toen ik zei ‘ik wil de tijd nemen zodat mijn lichaam de kans krijgt om het over te nemen’ zei hij: ‘ja ja, maar vanavond krijg je je kind hoor.’ Heel bevalplan had ie volgens mij niet eens gezien.

Dit kan ik begrijpen. Voor sommige momenten zijn uitspraken als "jamaar je hebt toch een gezond kindje" gewoon niet voldoende om de pijn te verzachten. Ik zal ook nooit vaginaal bevallen. Ik wilde zó graag persen :( uiteindelijk is er toch vrij snel gekozen voor een keizersnee. Ik heb doodsangsten uitgestaan. Ik was zo bang dat er iets zou gebeuren waardoor het geluk mij afgenomen werd (ik was tijdens het begin van mijn zwangerschap heel plots mijn moeder al verloren). Ik probeer te relativeren, en het terugkijken van de foto's helpt mij ook wel. Ik heb er heel erg opgestaan dat ik hem meteen bij me wou. Dus hij is zo lang mogelijk bij mij gebleven. Ik denk dat het misschien toch zal helpen om te praten met iemand vanwege die jaloezie. Hoe begrijpelijk ook, ik zou dat direct aanvoelen als patiënt. En dat is volgens mij jouw bedoeling niet, omdat het wel klinkt alsof je echt gek bent op je werk. En ik ben ook blij dat mensen zoals jij er zijn om de zorg te verlenen. Nou moet ik ook eerlijk zeggen dat ik wel een beetje blij ben dat mijn beneden verdieping nog ongeschonden is hehe. Dat litteken is naar, en ik had direct na geboorte corona (au au au) maar opzich had mijn kind een vrij groot hoofd, en was ook een flinke jongen met 4020gr en 53cm.

Hoi allemaal, Ik heb ook een erg traumatisch bevalling achter de rug. Heel erg last van psychische klachten en ben toen door verwezen door de gynaecoloog naar de psycholoog in het ziekenhuis. Daar de diagnose ptss gekregen en ben nu gestart met emdr, nog een hele weg te gaan maar goed dat er eindelijk de juiste hulp is. Mijn kindje slaapt door maar mama is nog meerdere keren snachts wakker door nachtmerries en herblevingen.. Blijf er alsjeblieft niet mee lopen maar zoek de hulp die je nodig hebt.