Wil ik wel een tweede kindje?

Ik herken dit gevoel heel erg. Ik ben hoog sensitief en ik heb veel tijd voor mijzelf en mijn rust erg hard nodig om op te laden. Ik had altijd de wens voor een groot gezin maar ik weet niet of ik dat nu wel zie zitten. Ze was de makkelijkste baby en nu de makkelijkste dreumes dus dat is het niet, maar alle zorg enz kost mij zo veel energie, ik moet er nog niet aan denken aan een 2e en ik weet eigenlijk ook niet of ik er ooit wel aan moet denken, misschien als ze richting de leeftijd van 4 jaar gaat, dan zijn ze toch wat zelfstandiger.. ik denk er ook niet meer veel over na, ik voel dat ik er nu nog niet klaar voor ben en ik voel denk ik vanzelf wel wanneer ik mij er wel klaar voor voel

Alsof ik over mezelf lees, heel herkenbaar! Misschien moet ik het ook maar loslaten.

Ik denk dat dat het beste is. Ik vond het eerst erg jammer want ik wilde ook een niet te groot leefstijdsverschil. Maar ik sta er nu zo in dat mijn gezondheid het allerbelangrijkste is. Ik ben bijna elke dag overprikkeld en aan het einde van de dag ben ik soms geen gezellige moeder meer en zit ik echt te trekken aan de klok tot mijn man thuis is :( ik heb het daarom losgelaten. Laat het getal los en we zien vanzelf of de eierstokken weer gaan rammelen en of we er in ons hoofd weer klaar voor voelen🤍

Ik had ook al die twijfels. Doe ik er wel goed aan? Trek ik het wel? En vooral inderdaad: ik wil mijn kinderen niet tekort doen. Ik las eens ergens de tekst dat je nooit (uitzonderingen vast daargelaten) spijt zult hebben van een tweede kindje, maar mogelijk wél van het niet hebben van een tweede kindje. En dat heeft me heel erg aan het denken gezet. Enkele maanden geleden hebben mijn vriend en ik een paar heel goede gesprekken gehad. We waren er toen over uit dat we toch graag voor een tweede kindje wilde gaan. Toen ben ik gestopt met de pil (juni dit jaar). Ineens sloeg de twijfel weer toe, want het werd ineens wel heel echt. Toch was de wens voor een tweede kindje groter dan de twijfel en zijn we ermee door gegaan. Gewoon, we zien wel hoe lang het duurt. Het kan mogelijk ook nog maanden duren. In september had ik al een positieve test en morgen ben ik 12 weken zwanger. En hoewel ik het soms écht nog heel spannend vind, weet ik ook dat we het samen kunnen en dat we ook van ons tweede kindje zoveel gaan genieten. En ja, het eerste jaar/de eerste jaren zullen vast ook vaak heel zwaar zijn, maar ik weet ook wat ik ervoor terug krijg..

Ik snap wel wat je zegt met, spijt hebben van geen kindje.. maar als ik voor mijzelf spreek, nu is het voor mijn mentale gezondheid totaal niet oke om een 2e te krijgen. Ik weet dat als ik op dit moment zwanger zou raken, mijn mentale gezondheid nog verder achteruit zou gaan en daar doe ik mijn dochter en dan ongeboren kindje ook geen plezier mee.. ik denk dat het altijd goed is om jezelf af te vragen, red ik het met de steun van mijn partner of ga ik er alsnog op achteruit, in mijn geval ga ik het niet aan kunnen en dan kies ik liever voor mijzelf.. het is en blijft een lastig onderwerp🤍

Ik herken mij heel erg in het verhaal! Ik wil minimaal 2 kinderen, maximaal 3 als het financieel en mentaal haalbaar is. Maar ik ben hoogsensitief en loop momenteel tegen verschillende drempels aan. Ik heb nu al vaak moeite om genoeg tijd voor mijzelf vrij te maken. Het eerste anderhalf jaar moest ik echt nog niet denken aan nog 1, maar de laatste maanden klapperen mijn eierstokken weer. In mijn hoofd weet ik dat het nog niet handig is voor meerdere redenen, maar ik heb ook moeite om het voor nu los te laten. Ik heb altijd grote leeftijdsverschillen met mijn siblings gehad, altijd jammer gevonden. Ik hoop zo min mogelijk jaren tussen mijn kinderen te hebben, maar ik weet ook dat ze niet veel aan mij hebben als ik te veel van mijzelf vraag.

Zelf heb ik nu een kindje van 4 en een van 1,5. Wat ik -nu de jongste iets zelfstandiger is- merk, is dat de kindjes nu ook met elkaar spelen. Natuurlijk moet je dan een oogje in het zeil houden, maar het maakt het wel makkelijker om ook iets met jezelf te zijn. Bij een eerste ben je dan de enige die de kleine vermaakt. Dat heeft mij positief verbaasd. Verder merk ik ook dat omdat het niet meer 'nieuw' is, je veel van de zorgen die je bij een eerste hebt, bij de tweede makkelijker opzij kan zetten. Bijvoorbeeld bij slaaparme nachten bij een flinke verkoudheid. Je weet dan al alles wat je op dat moment voor je kleintje kan doen en ook dat je het gewoon tijd moet geven.

Dat ben ik zeker met je eens hoor! Als je zelf weet dat het beter voor jezelf (en daarmee ook je kindje) is om er (nog) niet aan te beginnen, moet je dat natuurlijk zeker niet doen :-). Het blijft zeker lastig! En je weet het eigenlijk nooit van tevoren. Je weet het pas als het zover is.