Zwangerschapsdepressie

Hallo lieve mama's Ik kom net terug van de huisarts. Ik had een afspraak gemaakt om mijn mirena spiraaltje te laten verwijderen. Niet omdat ik al een 2e wil maar omdat ik nog steeds na 14 maanden (zo oud is onze dochter) futloos, energieloos, hormonaal ben. Ik weet dat onder andere een mirena spiraaltje daar de oorzaak van kan zijn. De huisarts vroeg mij waarom ik het dus wilde laten verwijderen en vertelde dus dat ik me niet fit voel. Ze zag dat ik aan het struggelen was om mijn tranen binnen te houden en vroeg hoe heb je je zwangerschap ervaren. Toen moest ik vrijwel meteen huilen en vertelde dat ik het vreselijk vond fysiek viel het wel mee buiten het feit dat ik 20 kilo ben aangekomen maar dat ik vooral mentaal het heel zwaar vond. Ik wou niemand zien of spreken want daar had ik geen zin in, ik vond mezelf geen leuk persoon en wilde niemand daarmee lastig vallen. Elke dag zat ik thuis met de gordijnen dicht en als vrienden of familie belde nam ik bijna nooit op. Mijn vriend was de enige waarvan ik het fijn vond als hij weer thuis was, helaas was die er weinig omdat hij 6 dagen in de week werkte toen der tijd. Hadden we samen afgesproken om wat extra centjes te verdienen voor die kleine meid. Maar ik was dus heel eenzaam en heel bewust van dat ik geen leuk persoon was. Ook na de zwangerschap was ik niet blij met mezelf ik vertelde dat ik elke dag tegen mijn eigen koppie aan het vechten ben en mezelf vertel ben leuk vandaag val niet in dat gat. En vertelde ook dat het best moeilijk is om daar elke dag tegen te vechten dat je niet weer in dat gat valt. Ze vroeg of ik goed slaap, en ik vertelde dat ik heel slecht slaap niet door die kleine want die slaapt goed door maar dat ik zelf slecht in slaap kom of veel wakker word. De huisarts zei ik wil je eigenlijk niet in een hokje plaatsen maar ik kan eigenlijk een heel lijstje afvinken over wat je verteld dat je in een zwangerschapsdepressie heb gezeten. En dat je niet afvalt weet ik bijna zeker dat dat komt omdat je slecht slaapt. Ik moest zo erg huilen maar ook omdat ik me eindelijk begrepen voelde. Dat er puzzelstukjes in een keer op zijn plek vallen. Ze wilt me vaker zien en heeft me wat opdrachtjes gegeven zoals schrijf elke dag 3 dingen op wat je gelukkig maakte die dag. Hoewel die opdracht onmogelijk lijkt voor mij (buiten het feit dat ik gelukkig word van mijn kleine meid) kan ik verder nog niks bedenken wat me nu gelukkig maakt per dag. Ik ga wel na dit gesprek mijn best doen om mij open te stellen en alles eruit te gooien want als ik iets heel graag wil is echt weer die energieke zelf zijn en als ik in de spiegel kijk dat ik blij word van mezelf. De huisarts zei dat er veel meer bekend is over postnatale depressie dan over de zwangerschaps depressie en dat ze daarom ook met mij hier aan wil gaan werken want er zijn namelijk heel veel vrouwen met vergelijkbare klachten. Ik voel me gehoord en begrepen dat helpt me al heel erg. Ik hoop dat als er andere vrouwen zich herkennen in mijn verhaal ook naar de huisarts gaan en hun verhaal doen in de hoop dat je weer gelukkig van jezelf word!