2e bevalling spanning

Ik zou dit vooral met je verloskundige bespreken, die kan dit het beste met jou bespreken en een plan maken voor als het weer zou spelen.. succes

Misschien is het bemoedigend om te weten dat geen bevalling hetzelfde is.. lekker cliché maar zelf wel onder vonden. Bij de eerste bijna 4L bloed verloren. Bij de tweede 300ml. Echt twee totaal andere ervaringen. Verder kan het bespreken en bevalplan met je verloskundige misschien wat angst wegnemen,? Veel sterkte!

Ik heb dit bij mijn eerste ook gehad. Gynaecoloog kwam er bij en zei toen ik probeer het nog een keer en anders gaan we nu maar het ok. Gelukkig kwam hij toen mee, redelijk wat bloed verloren daardoor. Hierdoor was ik medium risk en was het advies een zkh bevalling, wel poliklinisch. Ik kreeg vanwege het bloedverlies van vorige keer nu van te voren al een infuus en kreeg na de bevalling meteen een injectie. Bij mijn tweede was de placenta er echter met een keer persen eruit en echt minimaal bloedverlies. Dus geen enkele bevalling is gelukkig hetzelfde. Ik hoop dat dit bij jou ook gaat zijn!

Heey, Herkenbaar. Bij mijn eerste een super thuis(bad)bevalling gehad, kon me niet beter wensen. Maar toen bleek de placenta muurvast te zitten. Ik kreeg hele heftige naweeën, in de vorm van een weeën storm (buik, rug én been weeën). Ik vond het de hel. Om 21.22 is ons zoontje geboren, om 22.45 ging ik naar het ziekenhuis met de ambulance. Vk heeft thuis vanalles geprobeerd (blaas katheteriseren, oxytocine spuit, kindje aanleggen, trekken, op m'n buik duwen) en had me zo een volledige thuis bevalling gegund dat ze 'zo lang mogelijk' heeft gewacht met de ambulance bellen. Dit kon ook omdat ik geen bloedverloren was. Toen de ambulance er was smeekte ik om een morfine pomp (die ik uiteraard niet kreeg). Ik moest tussen de weeën door zelf de trap af lopen en op de brancard gaan liggen. Ik kreeg een mondkap op (corona tijd) en mijn partner en pasgeboren baby moesten met eigen auto achter ons aan rijden. Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze, nadat ze 2x (1x keer 'mislukte' ) een corona test afgenomen hadden, ook met ik weet niet hoeveel mensen (ik lag alleen maar te janken als een wolf van de pijn) aan die placenta lopen trekken en op m'n buik geduwd. Ook weer m'n blaas gekatheteriseerd en uiteindelijk nadat ik schreeuwde dat ze moesten stoppen en me 'plat moesten spuiten', werd de ok voor mij klaargemaakt. Mijn bloeddruk was inmiddels zo gestegen dat ze dachten dat ik zwangerschapsvergiftiging had, dus ze namen ook nog bloed af en legden een infuus aan (wat ook niet vanzelf ging). Ondertussen kon ik alleen maar janken van de pijn. Om 00.30 lag ik eindelijk op de ok, hebben ze me onder zeil gebracht en de placenta (manueel) verwijderd. Dat duurde al met al een half uurtje en dat was het beste half uurtje van m'n leven. Achteraf bleek het (hoogstwaarschijnlijk) een placenta captiva te zijn. Dit houdt in dat je baarmoeder al weer samentrekt terwijl de placenta er nog in zit en er dus geen enkele mogelijkheid is dat deze er nog (vanzelf) uit komt. Terwijl je lijf dus wel heel hard probeerd om hem er uit te werken. Ik ben hier pas achter gekomen toen ik coachingsgesprekken heb gevoerd met één van de verloskundigen uit onze verloskundigenpraktijk. Zij kon eventueel ook EMDR toepassen, maar dit bleek niet nodig. Al gelijk na de geboorte wist ik dat ik iets moest met deze ervaring. Ik heb dus ook een extra na-gesprek gehad met de verloskundige die bij mijn bevalling was en toen ik zwanger van de tweede bleek gelijk gesprekken ingepland bij één van de verloskundigen die dus coaching / EMDR doet. Dit heeft mij enorm geholpen. Want ik was niet bang voor een tweede bevalling, maar wel voor een eventuele vastzittende placenta. Ik heb wel een trauma opgelopen van hoe alles is gegaan en vooral van het feit dat ik én dit alles 20x meer pijn vond doen dan de hele bevalling én het feit dat ik zo 'losgerukt' werd van m'n pasgeboren baby. Ik wou juist zo graag thuis bevallen (heb ondanks dat ik de 32 ste week al volledig plat lag vanwege een hernia en bekkeninstabiliteit, inleiding geweigerd, terwijl dat in de 38ste week al werd voorgesteld) omdat ik zo graag 'rustig samen wou bijkomen na de bevalling in onze eigen omgeving. Dit is zo 'mislukt' en daar heb ik zo'n enorm schuldgevoel over gehad, icm hoe alles is gelopen in het ziekenhuis (ver over mijn grenzen heen, zonder overleg en die niet te omschrijven pijn) zorgde voor een flink trauma. Wat heel jammer was, aangezien mijn bevalling zelf wél heel goed ging. Ik ben heel blij dat ik er serieus mee aan de slag ben gegaan. Daar is het voor jou nu helaas te laat voor (mocht je daar voor open staan). Maar misschien kun je er zelf nog iets mee doen? Het verhaal van je af schrijven en misschien daarna opschrijven hoe je graag gewild had dat het was gelopen, als soort van 'heling'. Verder heb ik voor de aankomende bevalling (nu 39 + 4) duidelijke afspraken gemaakt bij de verloskundige. Ik ben officieel medisch, maar ik mag wel thuis bevallen (dit is nog steeds en weer mijn grote wens). We gaan niet uit van de 13 % extra kans dat het weer gebeurd, maar van de 87 % kans dat het niet weer gebeurd. Ik krijg, wat ze in het ziekenhuis standaard doen, direct na de bevalling een oxytocine spuit én ik ga altijd al naar een homeopaat (onder andere voor druppels zodat ik niet zo'n last heb van hormoon-pieken en voor druppels om beter te kunnen slapen voor mij en m'n zoontje, maar ook om gesprekken te voeren) en die heeft mij druppels meegegeven wat ze ook aan bijv. paarden geeft waarbij de placenta vast blijft zitten. Dit mag ik na m'n bevalling ook nemen. Eigenlijk heb ik er dus nu alles aangedaan om het te laten slagen en zo ga ik er nu ook in. Mocht de placenta wel weer vast blijven zitten (de vorige keer was wel een uitzonderlijke situatie dus die kans is alweer kleiner geworden én mijn placenta zat toen achter en nu voor), dan gaan we wel gelijk de ambulance bellen. Desnoods komen ze 'voor niks', omdat hij toch nog los komt, maar we gaan niet meer zo lang wachten, want ook de verloskundige destijds vond mijn pijn wel heel heftig en had dit dus ook nog nooit meegemaakt. Ze gaan me niet meer (+/_) 3 uur laten creperen van de pijn. Met al deze afspraken ga ik er nu ook met meer vertrouwen in. Dus misschien kun je het bespreken met de zorgverleners waar je mee te maken hebt (ik weet niet of je thuis of in het ziekenhuis wil/gaat bevallen bijv.) en laat ze vooral ook weten hoe erg je hier mee zit en tegenop ziet , misschien kunnen ze je ergens nog enigszins geruststellen en kunnen jullie afspraken maken, waardoor je dit wat meer naar de achtergrond kunt laten zakken. Heel veel succes in ieder geval met alles. En ik ga voor je duimen dat het deze keer wél goed gaat, want de kans is altijd nog groter dat hij wél los komt, dan dat ie weer vast blijft zitten 🍀 Zet hem op! 💜

Wat heftig om te horen zeg! En wat moedig dat je dit zo durft te delen. Ik woon zelf op Aruba en hier gaan helaas wat dingen anders als in Nederland maar ik ga het zeker mee nemen. Jij ook heel veel succes met de 2e zwangerschap en ik hoop dat je een veel beter ervaring zal mee maken. Dank je wel voor het delen 🍀❤️