Burn out/overspannen

Ik zit er ook mee in. Kan er niet uit. Ik lees mee

Denk dat elke moeder dat wel heeft ❤️ je bent niet alleen

Jeetje wat heftig. Helaas ben ik hier bekend en ben ik hier 3 jaar geleden mee te maken gehad voor een paar maanden en schuur ik er nu tegenaan. Helaas is er geen remedie behalve tijd. Praten helpt vaak wel. De huisarts kan je doorzetten naar de GGZ. En verder is het zoeken naar iets waarmee je kan relativeren. Ik denk dat veel meer vrouwen dit zo ervaren. Ik ga voor mezelf ook een aantal “helingsdagen” inplannen zodat ik volledige tijd voor mezelf kan hebben. Het is belangrijk om zeker nu ook tijd aan jezelf te besteden. Je komt er zeker weer bovenop! 💪

Hoelang heeft het 3 jr geleden bij jou geduurd voordat je weer gedeeltelijk iets van werk kon oppakken?

Hoi Mama, hier hetzelfde herhaal.. Al even last van gehad net na de bevalling en daarna weer iets beter. Maar nu d'r afgelopen maand weer extreme last van dezelfde klachten als jij! Ik heb mezelf nu ook aangemeld voor psychische hulp! Hopelijk gaat het daarna weer beter. Uiteindelijk komen we er weer bovenop, hou vol lieve mama!

Ik herken je klachten helaas. Ik werk in het onderwijs. Ik ben een stuk minder gaan werken maar evengoed vind ik het enorm stressvol. Het niet kunnen genieten, de huilbuien, stress en vermoeidheid herken ik erg goed. Vorige week kwam ik tot het besef dat ik me nu door dit alles minder gelukkig voel dan voor de komst van de kleine. Gecombineerd met de andere klachten die ik heb doet mij beseffen dat ik deze week de huisarts wil gaan bezoeken. Ik dacht dat het vanzelf over zou gaan maar dat gaat het blijkbaar niet. Ben jij naar de huisarts geweest? Of ergens anders hulp gaan zoeken?

Wat vervelend zeg! Ik heb dit ook gehad toen mijn oudste 10 maanden was.. Ik ben na 3,5 maand weer rustig begonnen (echt met 2 uurtjes per week werken) en na nog eens 4 maanden was ik weer helemaal aan het werk. Wel ben ik toen terug gegaan van 32 uur werken naar 24 uur. Nu de tweede er is ben ik nog een dag minder gaan werken. Mijn man werkt heel veel (eigen bedrijf) waardoor er thuis veel op mij neerkomt en dit voelt voor ons allebei als de goede balans. Maar dat was echt zoeken hoor, en heeft veel tijd, rust, tranen en praten (met man, werkgever maar ook met een coach waar ik nu -gewoon om het bij te houden- nog steeds een keer in de zoveel maanden naar toe ga. Ik herken jouw gevoel van 'teleurgesteld zijn om het allemaal te willen kunnen' maar heb geleerd dat iedere situatie anders is en dat voor iedereen iets anders werkt: ik kon het 'allemaal' weer door minder te gaan werken en ik heb me nog nooit zo ontspannen gevoeld zowel thuis als op werk. Luister dus echt goed naar je lichaam, rust uit en neem je tijd en praat! Thuis, op het werk met een coach/psycholoog en ga aangeven en uitzoeken wat jij nodig hebt. Dan kom je er alleen maar sterker uit!

Ik werk ook in het onderwijs, met een dubbele functie. Leerkracht en intern begeleider. Die laatste functie heb ik enkele weken geleden tijdelijk neergelegd in de hoop dat dat voldoende lucht zou geven om door te gaan, tevergeefs helaas. Ik merkte dat het al te ver was en zit nu toch thuis met een soort time out. Wat ik ook vreselijk vind trouwens. Ik ga inderdaad naar de huisarts, en via werk krijg ik een coachingstraject aangeboden. Ook wordt als het goed is de bedrijfsarts betrokken. Contractueel minder gaan werken kan financieel echt niet. Voelt daarom ook alsof ik niet zoveel opties heb..

Hoi! Ik heb hetzelfde. Ook in het onderwijs. Ik werk 4 dagen. Probleem op het werk is, ik ben een dag minder gaan werken, maar ik heb dezelfde werkdruk als ik voorheen bij 5 dagen had. Dus daar moet echt iets in veranderen. Daar ben ik over in gesprek. En ben idd naar de huisarts gegaan. Voor mij is het een combinatie stress adrenaline vermoeiend en hormonen. Dit had ik de week na de bevalling ook heel erg (toen slaapmedicatie gehad). Ik kom dan in een soort neerwaartse spiraal. De huisarts gaf aan dat ik qua hormonen echt geduld moet hebben. Ben gestopt met anticonceptie in de hoop dat ik dan ook meer in balans kom. Ben nu twee weken thuis en af en toe ga ik weer iets werken. Maar ga denk ik iets te snel. Ben vorige week ook een coach begonnen. Ben er van overtuigd dat het wel goed komt. Maar moet echt geduld hebben met mijzelf. Haha zo lastig! Dus je bent zeker niet alleen. ❤️

Wat bizar dat er zoveel mensen zijn in deze topic die in het onderwijs zitten. Ik ben zelf ook juf en vind de combinatie onderwijs en een baby erg pittig! Werk kost veel energie en de kleine ook. Hij wordt nog vaak 2 tot 3 keer wakker in de nacht voor voeding.. Hier van de week ook naar de huisarts geweest over mijn depressieve gevoelens. Kwam niet heel veel uit. Eerst erkennen en tijd vrijmaken voor mijzelf. Maar dat is niet zo makkelijk, vind ik.. na de herfstvakantie een vervolgafspraak plannen. Dan kijken we of ik hulp van buitenaf nodig heb. Lastig allemaal hoor! Lees graag mee in deze topic

Het is net alsof ik mijn eigen verhaal lees. Ik heb ook na de bevalling een hele slechte kraanweek gehad. Drie volledige nachten niet geslapen en temazepam gekregen. Ik ben ook zo iemand van; laat ik maar weer zo snel mogelijk wat doen want zo heeft niemand wat aan mij, maar ook heel bang te snel weer teveel hooi op mijn vork te nemen. Daarin heb ik gehamerd op inzet bedrijfsarts zodat diegene mij kan helpen bij de beoordeling hoe belastbaar en dus inzetbaar ik ben. Ook start ik maandag met een coach die ook aansluit bij 2 gesprekken met de werkgever. Ook ik heb dit schooljaar dezelfde taken in 4 dagen en voorheen 5. Wat bizar dit!

Ik heb helaas veel ervaring met burn-outs: ik heb er drie gehad. Bij mij bleek er autisme onder te zitten, waardoor de gewone therapie niet voldoende was om te blijven drijven. Los van het autisme heb ik heel veel over mezelf en mijn grenzen geleerd. En hoe naar ook, ik ben er een stuk sterker en gebalanceerder uit gekomen. Mijn allerbeste advies is: neem het serieus en geef het tijd. De eerste keer wilde ik te snel weer door (want ja, doorzetten zit in mijn karakter, ik kwam niet voor niets in die burn-out terecht), dat resulteerde in nog een burn-out. Die tweede ging harder en duurde langer om uit te komen. Je hebt absoluut niet gefaald. Sterker nog, waarschijnlijk ben je al tijden al jouw grenzen qua energie aan het overstrekken, waardoor de rek er nu uit is. Daar heb je veel kracht voor nodig. Hulp zoeken is wel echt heel verstandig. Dat kan via de huisarts of de bedrijfsarts. Zelf heb ik veel gehad aan een traject bij De Gezonde Zaak. Daar wordt verder gekeken dan alleen de standaard psychologische behandeling.

Heel veel sterkte in elk geval, het is supernaar maar kan uiteindelijk ook zorgen voor meer zelfkennis en rust ♥️

Nou wat bizar! Dat zijn wel echt veel gelijkenissen. Ik ben nog niet naar de bedrijfsarts gegaan. Heb daar niet echt een positief beeld van. Maar dat is wel handig om te gaan doen. Sowieso tik ik binnenkort die 6 weken aan dus moet ik toch langs.

Mijn ervaring met arbo-artsen is dat ze er echt voor jou zijn. Zij snappen over het algemeen goed dat te snel te veel willen in geval van overspanning alleen maar zorgt voor snelle terugval, en dat gedegen ondersteuning juist terugval kan voorkomen.

Er is geen tijdsbestek voor. Het duurde bij mij 1,5 jaar voordat ik er echt mentaal bovenop was. Ik werd heel erg gepusht om te gaan werken nl. Mbt bedrijfsarts; het is maar net welke je treft. Maar belangrijk is voor jezelf dat je weer moet leren om met je nieuwe situatie om te gaan. Daar is dat praten ook zo fijn bij. Het is even puzzelen, maar begin ook eens met zelf verwendagen ☺️

Wat heftig. Wil je heel veel sterkte wensen! En vooral hoop ik zo dat je een manier gaat vinden om het niet "allemaal" te moeten kunnen. Bedenk voor jezelf dat de verwachtingen van jezelf en de hele maatschappij totaal niet realistisch zijn. Het enige wat je "echt moet kunnen" is voor je kind of kinderen zorgen. Die zijn echt afhankelijk van je. Daar buitenom eigenlijk niets of niemand (uitzonderingen daar gelaten).

Hoi hoi, ik ben benieuwd hoe het met je gaat? Al wat meer energie en beter in je vel?

Ik heb het ook. En nog steeds last van, maar door te praten is het wel een stuk minder geworden. Ten eerste geef nooit jezelf de schuld voor iets wat je niet in de hand hebt. Je bent een fantastische mama. Mijn advies is ga praten met iemand en vraag om hulp. Er is niks mis mee als je om hulp vraagt en je bent zeker geen mindere moeder erdoor.

Hee, wat lief dat je een berichtje stuurt. Ik heb na 2 weken time-out een soort omslagje gevoeld. Nog niet zo zeer in energie maar meer in vrolijkheid geloof ik! Weer een beetje van dingetjes kunnen genieten en “eraan toegeven”.. ik ben aan het verhuizen, dus aan de ene kant werkt dat niet mee en aan de andere kant ook wel. Nieuwe dingen, mijn eigen keuken inruimen, kinderkamertje behangen, leuke meubels/spullen uitkiezen is juist ook weer waar ik energie van krijg en dat is juist zo belangrijk! Volgende week ga ik op werk even koffie drinken. Van daaruit even kijken of ik de week erop enkele uurtjes iets kan betekenen, maar dat bekijk ik gewoon per dag. Daarnaast ook weer ongesteld geworden na 8 maanden niet, dus wellicht ook een shift in hormoonhuishouding plaatsgevonden…? Hoe gaat het met jou?