Hoe kijk jij nu terug op de bevalling/kraamtijd?

ik zelf zat echt niet in mijn hum de eerste 3 / 4 maanden, heb er een enorm schuldgevoel aan overgehouden. maar het kleine baby met alle problemen en hectiek vond ik heel zwaar, en ja ik heb ook wel genoten van momenten hoor. en mis mijn kleintje wel! maar ik zat vooral in een depressie de eerste tijd en geniet steeds meer van het groter worden en elkaar begrijpen en samen communiceren ❣️ hier ook idd schuld gevoel over het stoppen met kolven en niet lukken van borstvoeding. maar weet je mama, we hebben het geprobeerd en zijn zelfs een tijd gaan kolven ondanks dat we t verschrikkelijk vonden! elke druppel hebben ze iets aan gehad 🥰, en blije mama is blijere baby. ze genieten net zo van de flesjes 💛 de bevalling kijk ik dan wel heel goed en fijn op terug, een ‘droombevalling’

Ik heb een vreselijke bevalling gehad. Waarbij ons kindje dood geboren is, maar gelukkig na 12 min reanimeren het toch gered heeft. Hij heeft ruim 2 weken in 2 verschillende ziekenhuizen gelegen. Ook bij mij overheerste in de eerste periode het onderwerp borstvoeding. Het kolven ging verrassend goed, naar live drinken deed die niet. In de eerste periode kreeg hij melk via een sonde, daarna fles en toen nog over moeten gaan op de borst. Al met al ben ik daar zeker 2/3 maanden mee bezig geweest om daarna in de 4 maanden productiedip te komen. Pas vanaf 6 maanden heb ik de stress los kunnen laten rondom borstvoeding (omdat ik oerse tot 6 maanden wilde voeden ivm de start) en nu gaat het best soepel 😅

Allebei als een helse tijd/periode. Was mezelf kwijt & het viel ontzettend tegen en zwaar.

Bevalling duurde lang, maar kijk er niet negatief op terug. Al zou ik er nu ook niet aan moeten denken om het nog een keer mee te maken. Het ging niet zoals ik hoopte, maar ik ben een vrij nuchter persoon en heb er geen seconde aan getwijfeld, zelf nu sta ik er nog achter. Kraamtijd was wel goed, maar de kraamhulp hoefde voor mij totaal niet. Vond dat vreselijk en was al blij dat ze maar 3 uur kwam. Vond het bijna meer een verplichting dan wat anders. Als wij ooit een tweede willen, dan hoef ik geen kraamhulp meer.

Bevalling was echt totaaal niet wat ik had gehoopt… had met 4 cm al persweeën en daar heb ik ruim 12u mee gezeten, uiteindelijk een Totaalruptuur opgelopen dus ben vrij vlot na de geboorte weggebracht naar de OK om te hechten. Dacht daar toevallig vd week nog weer aan en werd best verdrietig van het feit dat ik niet heb gezien hoe ze haar eerste kleertjes aankreeg en er niet gelijk voor haar kon zijn😢 De kraamtijd was qua kraamverzorgster echt geweldig, maar dat is ook het enige positieve eraan🙈 ik had zoveel last van de Totaalruptuur. Ben ook met een katheter thuis gekomen en dat is ook alles behalve ideaal. Had last van m’n keel door de beademingsbuis vd narcose voor het hechten en daardoor gigantische kriebelhoest, nou ik kan je vertellen dat kriebelhoest en een vagina vol hechtingen echt de slechtste combinatie ooit is want ik ging door de grond van de pijn en sliep niet. Mijn herstel heeft ook heeel lang geduurd en ben er nog steeds niet… Daarintegen vind ik het nu geweldig met m’n kleine meisje🥰❤️ maar dat is dus in het begin wel anders geweest, ik heb zoveel pijn gehad tijdens mijn herstel dat alles me te veel was… als ze huilde kon ik dat echt niet aan. Ik had al zoveel werk met mezelf dat ik haar soms echt te veel vond, ik heb ooit ergens in de eerste weken nog geroepen naar m’n man of ze niet weg kon?!😢 gelukkig is dat nu echt helemaal bijgedraaid en kan ik me geen leven meer zonder haar voorstellen, maar nu zitten we in de tandjes fase en huilt ze soms ontroostbaar, dat vind ik nog steeds heel moeilijk en schiet dan meteen in de stress. Ook is het zo dat als we het hebben over in de toekomst een eventuele 2e, ik echt een heeeel naaar gevoel krijg als ik denk dat we dan weer een bevalling en kraamperiode zouden moeten doorstaan🙈 kunnen we de eerste 5 maanden niet doorspoelen!? Goed dit was mijn verhaal, beetje lang, sorry😅 Maar buitenal nu heeeeel erg gelukkig met m’n kleine boefje❤️❤️

Ik had ook een echt nare bevalling met uiteindelijk vacuümpomp, knip én een subtotaalruptuur. Ging ook met een catheter naar huis en ik vond het heel erg tegenvallen hoe beschadigd ik geraakt was. Wel snel al verliefd op ons kindje gelukkig maar de eerste weken waren mn hormonen nog echt op hol en voelde ik me regelmatig ook best somber en eenzaam. Ik kijk niet met een prettig gevoel naar die eerste weken terug.

Ik kijk er heel positief op terug. Vond op dat moment de bevalling vreselijk. Maar achteraf is het hartstikke snel gegaan. Om 19:00 werden de weeën wat heftiger en om 02:10 was ze er al, wederom zonder pijnstillers. De kraamweek was rustig en fijn, onze oudste was super lief voor zijn zusje. Zou graag nog eens terug willen daar die tijd ❤️ Maar nu ook mega gelukkig met twee rustige en gezellige kinderen. Ze zijn gek op elkaar

De bevalling was makkelijk. Om 4 uur smiddags wist ik nog niet dat hij kwamen (en ik was nog maar 36.6) en om 18.10 thuis geboren. Dat was wel even schrikken, maar alles was oke. Ik kreeg later last van een hele lage bloeddruk dus ik kom geen moment rechtop zitten en ik kon niet plassen (voelde niks). Hierdoor heb ik een katheter gekregen 2 dagen en moest hiervoor naar het ziekenhuis meerdere keren. Ondertussen viel Noah erg af, hij was een randprematuur zeiden ze. Hij snapte niks van het drinken aan de borst en ik ging kolven. Mij productie was erg goed. Maar nog steeds was ik erg onstabiel. Noah bleef maar afvallen en na 5 dagen, reageerde hij niet goed en toen moesten we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Hij moest onder de blauwe lamp. Dit was erg schrikken en zo vermoeiend we zijn daar 3 dagen geweest. Ondertussen waren die week nog bijna geen mensen geweest en in die tijd was het al zo vroeg donker. We zaten heel angstig thuis echt pure angst heb ik nog nooit gevoeld. Toen we thuis kwamen, hebben we Noah voor het eerst in bad gedaan en daar kom ik mee helpen, dat was zo gek. Drinken aan de borst ging nog niet en ik moest 8x per dag kolven. In de derde week werd ik doodziek van de borstontsteking. 2x kuren gehad en die week erna buikgriep. Tablatten gekregen voor het acuut stoppen met bv. Na zn 6 weken was ik weer een beetje normaal. Maar toen begon Noah veel te huilen. We zijn hiervoor naar de chiropraxtor geweest…. Te snel bevallen… Gedurende welen werd het beter en kon ik iets gaan genieten. Nu geniet ik echt optimaal. Het is zn lief kind. Na een halfjaar slecht aankomen, komt hij nu ook goed aan hihi eindelijk. De donkere gedachten en gekke hormonen worden nu minder. De vakantie heeft me goed gedaan. Ik hoop echt dat wanneer ons een tweede kindje gegeven is alles beter mag gaan.

Ook hier een pittige bevalling gehad, waarbij ik nog eens de vloed erna ook kreeg (hevig bloedverlies) Dan geven ze dat kindje aan jou en is het zoeken Elkaar leren kennen.. pasgeboren baby’s zijn vooral instinctief En vond ik de zorg wel intensief Ze hapte wel direct aan, dus bv ging perfect Ik omschrijf het als een intense maar ook zalige periode omdat ze nog zo klein zijn en echt op mijn borst zo vaak lag te slapen (soms nog maar nu is ze veel beweeglijker) Ook een ommekeer van persoon Een kindje geboren maar ook een moeder 🌸 Wees niet te hard voor jezelf maar omarm je schatje met alle liefde en wieg hen als ze het moeilijk hebben dicht bij mama’s hart 💖

Bevalling was pittig en ik heb er nog steeds last van (ptss/postnatale depressie). Herbelevingen van de bevalling en trauma’s van vroeger waar ik nooit hulp voor heb gehad, angsten, paniek, nachtmerries waar ik binnenkort specialistische hulp voor krijg. EMDR via de psycholoog was niet voldoende. Gebruik inmiddels nu een paar weken antidepressiva. 02:30 begonnen thuis in bed de weeen, 03:45 gebroken vliezen. Rond 07:00 4cm ontsluiting thuis, in een weeenstorm gekomen en rond 08:30 8cm ontsluiting in het ziekenhuis. Ik kreeg een ruggenprik want ik kon de pijn niet meer aan en de weeen niet meer wegpuffen, ik was zo moe en kapot. Kon geen houding aannemen en verstijfde helemaal van de pijn, kon niet praten. Alleen maar huilen. Baby lag niet meer goed (2 dagen daarvoor nog wel), was een sterrenkijker. Weeenopwekkers gekregen, met de baby ging het steeds slechter hierdoor. Dit hebben ze zo’n 3x geprobeerd. Kamer stond de hele tijd vol met artsen/verpleegkundigen. Ze hebben zoveel geprobeerd maar niks werkte. Rond 17:30 hebben ze een spoedkeizersnede uitgevoerd omdat de hartslag van de baby bleef dalen en het te lang duurde. Hier kreeg ik weer een ruggenprik. Om 17:50 was ze geboren. Keizersnede verliep gelukkig goed en was heel vlot. Van vrijdagochtend tot zondagmiddag in het ziekenhuis gelegen. Borstvoeding geven lukte niet en ben hier op de zondag in het ziekenhuis mee gestopt. Ik had zoveel pijn door de operatie en zag mezelf geen bv geven terwijl ik zo in de kreukels lag. Ik had/heb heel erg het gevoel dat ik meteen faalde. Kolven lukte niet en ik was er helemaal klaar mee. Mijn vriend stond ook machteloos toe te kijken hoe ik moest kolven en de baby aanleggen. Wat ze ook deden in het ziekenhuis, het ging gewoon niet. Ik was jaloers dat anderen wel bv konden geven en had zo gehoopt dat ik dat ook zou kunnen. Ik had een fijne kraamverzorgster, die deed alles voor ons. Zij zorgde er echt voor dat we een fijne week hadden zonder zorgen maar ik voelde me mentaal heel eenzaam en verdrietig. Dacht dat het de hormonen waren maar ik was toen al depressief. Pas na 4 maanden ben ik hulp gaan zoeken omdat het niet weg ging. Ik ken mezelf niet meer. De afgelopen weken probeer ik meer tijd voor mezelf te pakken. Sporten en leuke dingen doen en hopen dat het gauw beter gaat. 🤍

'prima' bevalling gehad maar ik vond het verschrikkelijk. Daarna 3maanden hormonaal knettergek geweest totdat ik stopte met bv op advies tijdens verloskundige nacontrole. Om hulp vragen vond ik lastig en moest als onafhankelijke vrouw met gelijkwaardige relatie erg wennen aan de scheve verdeling van mijn verlof en partner die gauw weer ging werken. Had achteraf gezien veel meer rust willen hebben om samen als gezin te wennen én genieten maar dat kwam er de eerste maanden echt niet van helaas. Nu wel onwijs relaxed en gelukkig met z'n allen.

Ik kijk heel positief terug op mijn bevalling en kraamtijd! 😊 Een snelle bevalling gehad van 5 uur, in bad wat ik erg graag wilde. Eenmaal thuis een super lieve vrouw die er echt een fijne en gezellige kraamweek van heeft gemaakt. Op deze manier zou ik het zo nog 10x over doen 🙈

Ik heb geen kraamtijd gehad. Onze dochter heeft 5 weken in het ziekenhuis gelegen. Had het graag anders gehad en als ik moeders hoor over hoe hun kraamtijd was kan ik ook jaloers worden.. lekker knuffelen met je kindje. Kraambezoek en hulp. Ik heb geen idee hoe zoiets is.. De keizersnede was wel echt goed gegaan en fijn ervaren. Alleen dat we zoveel zorgen enzo zouden krijgen kort erna hadden wij nooit verwacht. Gelukkig gaat nu alles goed maar ik heb wel het gevoel soms dat ik iets heb gemist.

Bevalling: prima. Denk er bijna nooit meer aan. Wel mooi dat ons kindje toen geboren is natuurlijk. Heb veel pijn gehad maar na de ruggenprik was die pijn volledig weg. Kraamtijd: heel mooi en intens. Maar ook weer makkelijk ofzo. Had alles tien keer moeilijker voorgesteld. Begin het trouwens nu pittiger te vinden nu ons kindje groter is en een eigen willetje krijgt zeg maar:)

De bevalling van mijn jongste zou ik zo over doen! Het was een snelle bevalling, maar ik voelde me al snel weer vrij goed. Helaas door wat misverstanden (iets met een verhuizing en een nieuw systeem bij mij kraamhulpbureau) heeft mijn vriend de echte geboorte gemist. Dat vind ik stiekem toch wel jammer. Mijn kraamhulp was fantastisch, die zou ik (als we besluiten voor nog een kindje te gaan) zo weer willen!! Ik heb een fijne kraamtijd gehad. Maar als ik iets opnieuw zou mogen doen, zou ik mijn dochter vaker bij mij laten liggen. Onze oudste heeft uuuuuren bij ons liggen slapen. De jongste in het begin ook wel, maar al snel wilde ze dat niet meer. Super fijn dat ze zo goed in haar eigen bedje kan slapen, maar soms zou het zo fijn zijn als ze bij mij (of mijn vriend) kan slapen. Ook zou ik de borstvoeding beter in de gaten houden. Waar ze in het begin slagroom kreeg, is het ergens magere melk geworden. Ik heb in het begin te veel geïnvesteerd (in de zin van kloven en borstontsteking) om het zomaar op te geven. Aan de ene kant vind ik het niet erg dat ze niet volledig afhankelijk is van mij, aan de andere kant ben ik ook wel een beetje jaloers op mensen die hun baby gewoon lekker aan kunnen leggen wanneer ze honger hebben. Ik geef nog 3 borstvoedingen, dit gaat goed en geniet daar nog heel erg van. Maar ik voel me schuldig dat mijn dochter stille ondervoeding gekend heeft!😔

Ik denk ook nog vaak terug aan de bevalling. Duurde 36 uur en met spoed naar ziekenhuis met ambulance vanwege persweeen bij 7 cm en dalende hartslag, was erg stressvol. Na 4 uur weg puffen van persweeen is onze dochter gelukkig gezond geboren. De kraamtijd was daardoor ook echt een rollercoaster. Ik had weinig emotie en het overviel me na een waanzinnige zwangerschap hoe slecht ik me voelde. De borstvoeding lukte ook niet echt en heb ook het gevoel dat ik daar te weinig in heb geïnvesteerd, alhoewel ik live bv gaf, kolfde en de fles erbij. Uiteindelijk voor mezelf gekozen en gestopt met bv, maar toen bleek ze koemelkallergie te hebben en niet tegen de flesvoeding te kunnen. Voelde ik me ook weer zo schuldig om dat ik zelf niet koemelkvrij ben gaan eten en haar de borst heb gegegeveb. Voel ook vaak jaloezie naar bvoendede moeders, maar ook wel blij dat ik voor mezelf heb gekozen en me nu beter voel. Ik probeer me er niet te druk om te maken en me aan over te geven hoe het is gelopen, maar toch denk ik er ook vaak aan terug.

Nog aanvullend: ik herken zo’n roze wolk dus echt totaal niet. Ik ben zo’n gevoelsmens, maar had gewoon geen gevoel bij de baby. Ik vond het irritant dat m’n vriend wel dat gevoel had en zo zoetsappig met haar deed en ik heb me letterlijk afgegevraagd: wanneer gaat de baby weer weg? Totdat ik het besef kreeg dat ze er voor altijd zou zijn en ik me zo benauwd voelde. Heb ook nog een gesprek gehad met een psycholoog, dat heeft me wel geholpen. Veel meer vrouwen hebben dit dan je denkt, maar toch wordt er nog weinig over gesproken. Totdat je het verhaal zelf deelt. Ik geniet nu wel echt van onze kleine meid, maar het moest echt groeien!!

Hier ook nog een aanvulling. Ik heb me wel kneiter schuldig ook gevoeld naar de oudste. Ik had al een peuter ban 2 jaar en 3 maanden en ik voelde me schuldig dat ik het ene moment 24/7 met haar bezig was en het volgende moment weinig/niks met jaar kon doen. Toch heb ik ook een klein beetje afkeer voor haar gevoeld. Ze was eerst mijn hele leven, maar toen kwam er weer een klein hulpeloos meisje bij. Mijn jongste was weer zo makkelijk en die wilde ik de hele tijd bij me houden, maar dat ging niet door haar. Gelukkig is ergens de knop weer omgedraaid en ben ik zo dol op beide meisjes!🥰

Het was me een ervaring zeg! 16,5 uur lang ging mijn bevalling helemaal zoals ik wilde. Ik was echt ‘in control’, thuis, in bad, op bed, onder de douche, weinig licht, ontspannen! Tijdens de persfase zijn er longblaasjes geknapt waardoor ik een lichte, dubbele klaplong heb gekregen. Dit komt voor bij 1 op de 100.000 bevallingen. Wat een geluk… door het persen is er als het ware lucht onder de huid geperst. Mijn gezicht en hals zwollen op. Ambu gebeld, waarop we 20 min moesten wachten - en dus: pers pauze 😱. Vitale check was goed, het hoofdje al zichtbaar dus mijn zoontje kon thuis geboren worden. Ik heb hem, doordat mijn ogen dichtgezwollen waren, niet kunnen zien, maar wel kunnen voelen op mijn buik. Vervolgens met de ambu mee, en een nacht in het zkh. Een zware kraamweek gehad, met gelukkig een hele fijne ervaren kraamhulp met veel humor. Na een week was de zwelling weggetrokken. Ik wilde zó graag bv geven. Was een flinke investering, zeker met zo’n start, maar ik voed nu al bijna 7 maanden zelf. Trots op dat ik hierin zo heb doorgezet, al ben ik benieuwd of ik een mogelijke volgende keer weer zo ver zal gaan. Ondanks deze zware complicatie kijk ik nog steeds heel goed tegen de rest van mijn bevalling aan, en zou ik zó weer thuis willen bevallen! De kans dat het weer gebeurt is dan even groot als anders. Mocht het van een tweede kindje komen, dan moeten we daar maar eens goed over nadenken.. Maar die roze wolk, heb ik inderdaad ook niet voorbij zien komen de eerste 8 weken. Doordat ik hem de eerste week niet mocht en kon verzorgen, duurde het heel lang voordat ik me echt ‘mama’ voelde. Na 8 weken, én EMDR therapie ging het beter en kon ik steeds meer genieten van ons ventje! Ik vind ook dat je, als je je wat inleest tijdens je zwangerschap, je niet veel leest over dat er vaker géén dan wél een roze wolk wordt ervaren. Daardoor waren mijn verwachtingen ook niet realistisch! Als ik mijn verhaal deel, en ook wat ik hier lees, zijn er heeel veel vrouwen die de roze wolk ook niet hebben ervaren.

Ik kijk er goed op terug, ondanks dat ik ingeleid werd ivm langdurig gebroken vliezen! De bevalling duurde daardoor erg lang. Ik heb een ruggenprik genomen, en dat was echt fijn. Na 15min persen was hij er. Ik weet nog wel dat ik echt heel verbaasd was toen hij er eenmaal was. Duurde even voordat het landde. Ik was meteen heel blij, maar de liefde kwam na een paar dagen denk ik? Mijn kraamweek was top. Mijn kraamverzorgster was echt zo’n Rotterdams wijfie (ze kwam uit Hoogvliet), ze heeft me enorm geholpen met de borstvoeding. Mijn tepels waren helemaal kapot, en het deed zo’n zeer. Wat ben ik haar dankbaar. Ik was super onzeker over alles in het begin, maar zij heeft me er echt doorheen gesleept!