Onze dochter lacht niet als we haar weer zien, ze “negeert” ons zelfs

Hee! Mijn dochtertje was in het begin razend enthousiast als ik haar ophaalde van de opvang. Vervolgens was het meer een blik van oh jij hier. En nu is ze juist wel weer enthousiast. Dus hier is het gewoon even geweest en nu is ze gewoon weer gezellig!🤣

Hier begint mijn zoon elke keer te huilen als ik hem op haal van de opvang.. misschien voelen ze zich in eerste instantie in de steek gelaten?

Dat negeren herken ik niet maar onze dochter moet ook altijd huilen als ze mij ziet bij het ophalen. Geen idee... 🤷

Nou hier percies hetzelfde

Jammer hè! En tja.. is het nou normaal??

Geen idee vindt het zelf ook best vreemd

Hier vandaag toevallig ook, terwijl ze dit noooit deed als ze ons zag. Ze is altijd heel sociaal en gezellig. Haalde haar op bij het kdv, ze zag mij door het raam en keek gewoon weg. Geen lachje, niks. Toen ik haar pakte wilde ze mij ook niet aankijken en keek ze ook weg, voelde me echt genegeerd. Pas thuis wilde ze kletsen, lachen en kroelen 🥲 Misschien is het een fase? Heb geen idee.

Volgens mij juist omdat jij veilig bent voor hem. Ik las eens zoiets, dat ze dan hun emotie kunnen laten zien omdat ze weten dat het oke is om te huilen bij mama

Maar die van mij kijkt ook dwars door me heen als ik haar op haal en pas thuis gaat ze lachen 😁

Even een dag getwijfeld of ik hier op zou reageren... Heb namelijk deze week een podcast geluisterd die naar mij doorgestuurd werd en daar moest ik meteen aan denken toe ik dit voorbij zag komen. Daarin wordt hetgeen je omschrijft ook besproken namelijk. Hierbij toch maar de link. Al ben ik bang dat het me niet in dank wordt afgenomen 😬 https://spotify.link/Ga1vnYPNXDb

Tja, onze maatschappij is nou eenmaal zo ingericht dat de meeste mensen het niet redden op 1 salaris dus het is vaak gewoon niet anders dan dat je je kleine naar de opvang brengt. Ik las een artikel waarin ze spreken over excessive daycare exposure. Maar wanneer is het dan excessive?

Ik denk dat het heel afhankelijk is van het kind. Maar is het ook niet even de overgang naar een andere situatie? Ouders horen voor de kinderen immers niet bij het kdv, maar thuis en andersom natuurlijk ook. Mijn zoontje is altijd wel blij en sociaal en heeft (gelukkig) nog nooit gehuild bij wegbrengen of ophalen. Maar als hij me ziet, zie ik dat hij toch altijd even moet schakelen en de situatie moet analyseren en plaatsen. Zeker nu hij een soort van eenkennigheid heeft, merk ik dat hij op vreemde mensen even moet gadeslaan voordat hij naar ze kan lachen. Daarvoor lachtte hij sowieso naar iedereen.

Helemaal mee eens, de maatschappij maakt het vandaag de dag erg lastig en soms zelfs onmogelijk. Wat je andere vraag betreft... ...luister de podcast?

Het is een faseeee.. net even zonder gekheid. Mijn eerste dochter had dit ook en op een gegeven moment gaat het over. Het huilen is inderdaad het uiten bij een vertrouwd iemand en het negeren vond ik altijd overkomen als een soort "ontprikkelen". De interactie komt steeds meer deste ouder ze worden en meer wennen.

Ik merk deze bij onze zoon ook, en soms ook thuis dat hij mij negeert of niet aankijkt, niet perse als ik heel lang weg ben geweest, maar ook bij optillen soms niet. Ben wel heel benieuwd of mensen dit ook ervaren!