Sinds ik zwanger ben kan ik mijn partner niet uitstaan.

Ik heb hier gelukkig geen last van want dit lijkt me onwijs heftig voor jou! Kan dit komen door de hormonen? Misschien met een prof gaan praten?

Is echt hormonen, na weekje of 16 wordt het weer iets beter. Neem beetje afstand en rust dat helpt!

Ik heb dit ook erg gehad en soms nog. Enorm gevoelig voor geur onder andere en veel irriteren. Het is voor nu bij mij afgenomen (15 wkn). Als je weet dat het is begonnen na je zwangerschap, onthou dan dat dit echt komt door de hormonen. Bizar he, dat je als persoon zo kan veranderen. Erover hebben helpt misschien wel. En wat Auroravh zegt even misschien afstand. En kijk naar de dingen die je op bepaalde momenten wel leuk en fijn vind.

Bij de zwangerschap van mijn zoons had ik dat ook. Ik irriteerde mij dood aan alles. Zelfs als hij ademde werd ik woedend. 🥲 Hij kon letterlijk NIETS goed doen. Écht zielig, maar ik was echt verblind en verslonden door de hormonen. Heeft echt wel een tijdje geduurd voor ik weer echt lief tegen hem kon doen. Nu zwanger van een meisje en ik adoreer hem echt.. prijs hem elke dag de hemel in. 🥹

Ellendige hormonen…. En heb ook weleens gehoord dat je lijf dan soort van denk he kijk eens even extra kritisch, is dit een goede vader voor je kind? Gaat als t voor de tijd gewoon goed zat, vanzelf weer over!

Wauw zou het aan het geslacht liggen. Hier al een dochter en zwanger van de 2e meid nu. Ik word altijd smoorverliefd op mijn man in de zwangerschap. Don’t know why maaar alles kriebelt gewoon 😅

Ik ben ook zwanger van een meisje maar bij mij is het echt met momenten. Ik kan hem soms echt niet uit staan en vind hem bij alles dom en irritant en het andere moment wil ik opnieuw met hem trouwen en zit ik zo wat in zijn broek zak... 😅

Jep 🥲

Bij mijn eerste zwangerschap ook. Echt z’n geur.. eerst vond ik die heerlijk en nu vraag ik of hij wilt gaan douchen 🤣. Maar echt, het gaat over! Dalijk zie je hem knuffelen met jullie baby’tje en komt die verliefdheid vanzelf weer!

Oh heel herkenbaar. Ik had dit in het eerste trimester ook heel erg, het feit dat die ademde irriteerde me al. 😅 Het zijn echt de hormonen en bij mij is het een heeeel stuk minder geworden in het tweede trimester.

Herkenbaar. Vorige en huidige zwangerschap. Komt denk ik ook door de misselijkheid, kan geen enkele geur dan aan. Gelukkig wordt het nu beter en kan ik weer normaal knuffelen. Heb het gewoon uitgelegd. Zijn echt hormonen, komt helemaal goed daarna!

Herkenbaar! Ik kan zijn irritante gewoonten ook gewoon niet meer relativeren. Dus ik ga daar keihard op reageren. Alles wat ik irritant vond, is nog erger geworden. Maar daarnaast vind ik gewoon nog meer dingen irritant. 🤭

Herkenbaar! Maar ik had dit bij mijn vorige zwangerschap ook. Beide keren ook een jongen trouwens, grappig als dat uit maakt. Het gaat inderdaad vanzelf over als je hem straks met de baby ziet knuffelen.

Nee dat maakt niks uit🙈 Ik had dit bij mijn dochter ook. Echt extreem erg. Kon niet eens samen slapen, ik irriteerde me aan zijn ademhaling, geur, gewoon zijn aanwezigheid. Ik had het juist mijn 1e zwangerschap niet (jongetje) Nu weer wel ook een jongetje. Maar bij mijn dochter was het echt het ergst. Die stomme rot hormonen. Hoop dat het snel voorbij😅

Dat zijn de hormonen. Niet twijfelen aan jezelf, het komt vanzelf weer goed!

Pfff t zelfde hier, irriteer me ook de hele tijd aan alles! Hoop dat t snel over is

Dit had ik bij mijn eerste ook! Echt verschrikkelijk. Maar echt waar het word minder en straks als je je kindje hebt is het weer normaal als voorheen :-)

Zo herkenbaar, ik krijg zelfs de rillingen als ik een spontane knuffel of n aai of kusjes krijg.

Echt apart dat vele vrouwen die hier ook last van hebben/hadden vaker jongetjes hebben! Ik ben vandaag achter gekomen it is a boy !!!!!! En ik ben ook raar ik snuffelde echt aan mijn partner dacht: “bahhh maar ik hou wel van hem en z’n stinkgeur 🤢❤️”🤣

Ik heb hier sinds een paar weken ook echt last van. Alles irriteert me. Het geeft echt een hele grote druk op onze relatie. En twijfel ik inderdaad of hij wel de juiste voor mij is. Er zijn ook momenten dat ik niet bij hem weg te slaan ben….. maar betrap mezelf er ook steeds vaker op, dat ik hem niet eens een kus geef als ik thuis kom…..