Boos op partner van m'n zus (Lang bericht!!)

Ok, even van me af schrijven. Ik heb vanavond de man van mijn zus gebeld. Waarom ik hem heb opgebeld is omdat ik gisteren avond een verontrustend apje van m'n zus kreeg met dat haar man blijkbaar dronken achter het stuur was gekropen om naar vrienden te gaan. Dit scheen al de 2e keer te zijn geweest in 1 week tijd... Ik wilde er zijn voor m'n zus dus schreef haar om rustig te blijven ook omwille van de kinderen... Maar ik snapte haar woede natuurlijk hartstikke goed! In de afgelopen jaren is er zoveel gebeurd, hij heeft haar zoveel geflikt... En telkens dacht ik "het is hun zaak Cleo, bemoei je niet" maar dit... ik weet het niet. Ik kon gewoon niet meer zwijgen. Ik heb de hele dag genomen om te 'bedaren', maar het bleef me achtervolgen. Wat als hij zichzelf had doodgereden of een ander?! Het raakte me meer dan ik wilde. Dus besloot ik, na overleg met mijn vriend (even de boel rationaliseren) hem te bellen en mijn zorgen te uiten. Hij reageerde koeltjes, bedankte vriendelijk en wilde toen al het gesprek afronden. Dat raakte me. Ik zei dat ik me zorgen maakte en hoop dat hij nooit meer zo dronken achter het stuur zou gaan. Ik had hem diezelfde avond zelf nog gezien en echt, hij kwam bijna niet meer uit z'n woorden!! Hij zei dat "het kon gebeuren". We rondde het gesprek af, opnieuw een "dankjewel voor je zorg" en toen hingen we op. Ik wist ook niet exact wat voor reactie ik wilde, maar dit voelde koel en ongeïnteresseerd. M'n vriend zei "waarom verbaasd het je, want dit doet hij altijd als hij wordt aangesproken"... Ik had het kunnen verwachten, maar had stiekem hoop dat deze situatie voor hem ook wel een eye opener was, van hoezeer hij te ver was gegaan... Vervolgens, appt me zus me. Ik ben over haar grenzen gegaan door hem te bellen. Ze vond het niet OK. Ik heb haar vervolgens dit bericht gestuurd: Ik vind het vervelend dat je voelt dat ik over je grenzen ga. Maar dit, de keuze van ... raakt niet alleen jou. Ik heb *NOG NOOIT* gebeld of m'n gevoel direct aan ... geuit over ook maar iets dat er in de afgelopen 8/9(?) jaar is gebeurd. Alles wat er ooit is gebeurd tussen jullie heb ik altijd gezien als 'jullie zaak'. Maar dit kan-niet(!!). Ik heb heel de dag genomen om het te laten bedaren, maar ik kon het niet loslaten en had voor mn gevoel niet jouw toestemming nodig om m'n zorgen en gevoel te uiten richting .... Wat wat als ... zich had dood gereden, of een ander?? Ik mag hopen dat jij (mijn vriend) ook had gebeld als hij zo een ongelofelijk gevaarlijke keuze had gemaakt, wat echt voorbij het stukje "kan gebeuren" gaat. En dan had je mij echt niet om "toestemming" hoeven te vragen om je gevoel met hem te delen. Ik belde niet omdat hij verantwoording moest afleggen, maar om me zorgen te uiten en uit liefde voor jou en de kinderen. Want ..., hij heeft echt een engeltje op z'n schouder, maar het gaat een keer fout. En ik weet dat dit niet de 2e keer is, maar misschien wel de 3e of 4e. Dus dat ik noodzaak voel om m'n zorgen te uiten en het op te nemen voor m'n familie in deze (terwijl dat nogmaals eerder nog nooit is gebeurd) vind ik niet heel gek. Als je niet waardeert of kan accepteren dat dit is hoe ik me erover heb gevoeld en heb gehandeld, wil ik je vragen het dan voortaan niet meer met me te delen. Want de eerstvolgende keer dat hij weer laveloos de auto in stapt en ik het weet, zal ik hem weer bellen, op dezelfde manier als vandaag. En volgens mij heb ik je boundries totaal niet 'overstepped' maar juist kracht bij gesproken, want laten we hopen dat hij dit NOOIT meer doet. Ik heb me keuze gemaakt en sta er nog steeds achter. Liefs Nu ben ik dus onzeker en denk ik, ben ik echt te ver gegaan :(. M'n vriend zegt van niet en m'n moeder (die er ook van weet) zegt ook van niet. Maar waarom ziet m'n zus het dan toch anders...