Geen twee dezelfde

Ik hoef niet eens verder dan de eerste zinnen te lezen.. herkenbaar! Maar ik denk ook wel dat het er mee te maken heeft dat de jongste vaak stiekem toch het lievelings kind is. Kan daar ook meer van genieten dan de oudste het houden van gevoel is er niet echt , omdat hij het ons zo moeilijk heeft gemaakt tot op de dag vandaag. Dus zeker herkenbaar

Misschien kan de oudste even ergens een paar nachtjes slapen bij een familielid? Het is toch zomervakantie en zo kan je een soort tot rust komen.

Hier ook een beetje dezelfde situatie! Onze oudste zoon heeft sinds de geboorte slaapproblemen en dit blijft aanslepen waardoor wij al 2,5 jaar weinig slapen. Toch gekozen voor een tweede en wat een verschil… de jongste slaapt zo goed. Toch voel ik dat als de jongste toch eens wat minder slaapt, ik volledig stresseer en er zelfs bijna ziek van wordt vanwege trauma met de oudste. Ik zie beide doodgraag, maar het is moeilijk om niet te vergelijken op dit moment.

Heeel herkenbaar! Ons dochtertje van 3 was en is echt enorm lastig. Ons zoontje van 5 maanden is daarintegen piece of cake. Ik zit wel erg met mezelf in de knoop waardoor ik lichamelijk veel last kreeg. En ben er mee naar de huisarts gegaan.. Slik nu antidepressiva en start volgende maand bij een psycholoog. Ik hoop dat ik daarmee het schuldgevoel wat aan mij knaagd aan kan pakken, en een fijne manier ga vinden om beide kindjes gelijkwaardig op te voeden.

Hi Karien! Volgens mij lees ik heel veel vermoeidheid tussen de zinnen door. Jullie hebben ook wel wat meegemaakt met Sam natuurlijk. Deze gevoelens mogen er zijn. Een tweede kind is weer een heel ander persoon en karakter, maar ook nog maar een baby. Ben je alweer aan het werk? Twee kinderen, een trauma, hormonen, herstel. Het is niet niks ❤️ Laat goed voor je zorgen 😘

Hij gaat vandaag gelukkig een dagje op uitstap met zijn meter en volgende week heeft hij een kampje gepland staan.

Niet precies dezelfde gevoelens maar dat stuk van stress en trauma herken ik wel … nu is mijn jongste iets makkelijker tot nu toe maar breng niet minder zorgen want er spelen andere dingen bij die versterker worden door de ervaringen met de oudste. Ik denk dat vergelijken normaal en menselijk is … ik betrapt mijzelf de hele tijd met vergelijken deze kon dit wel de ander niet en deze is zo en die zo … ze snappen het nu niet echt volledig maar het is goed dat wij ons beseffen om dit niet geregeld te doen en dat ze er van bewust van deze vergelijking. Gewoon bevestigen wat leuk en fijn is aan beide… en ja die minder leuke dingen zijn er. Ik merk wel dat ik door de stress en kort lontje want heftiger reageert naar mijn oudste vooral als die aandacht zoek als ik bezig ben met de jongste. Daarna voel ik me schuldig.

Oja ik ben een keer echt kwaad geworden .. ik hoopte dat mijn zoontje zal luisteren. Maar ik voel mij schuldig wil niet dat hij een traumatje oploopt. Is dit ook herkenbaar?

Ja hoor. Wij moeders zijn ook niet perfect. Maar zolang je je er schuldig over voelt, zit het wel goed denk ik. Ik verontschuldig me wel naar de kleine toe om hem te leren dat ik ook fouten kan maken en dat ook mama dat niet mag doen. Zoals dat ik van hem verwacht dat hij zich verontschuldigt als hij iemand onheus heeft behandeld. En ik mijn best doe om kalm te blijven in het vervolg.

Niet helemaal hetzelfde, maar het stuk van stress en trauma herken ik heel erg! Mijn zoontje is nu 6 maanden en de eerste 2 dagen uit het ziekenhuis waren erg zwaar. Er waren die dagen geen kraamzorg, waardoor we alles zelf moesten doen. Mijn zoontje wilde niet slapen, sliep alleen op mij. Ik wilde niet in slaap vallen met hem op mijn borst en heb mezelf daardoor al die dagen wakker gehouden. Overdag slapen ging ook niet, want ik gaf borstvoeding dus echt tijd om bij te slapen had ik ook niet. Door mijn slaapgebrek liep mijn productie heel erg terug en heeft mijn zoontje 2 dagen honger gehad, waardoor ik uiteindelijk over ben gestapt op kunstvoeding. Door de honger en waarschijnlijk hoofdpijn/misselijkheid van de bevalling sliep hij dus slecht. Als hij nu dus slecht slaapt krijg ik heel snel dat gevoel van de stress van die dagen... Ik probeer het heel erg los te laten, maar merk dat als het te veel voor me wordt dat ik snel gefrustreerd raak en dat vind ik niet eerlijk richting hem. Mijn man helpt me ook goed, waardoor ik soms even op adem kan komen. Totaal ander verhaal dus, maar wel herkenning. We zijn allemaal mens, deze gevoelens mogen er zijn. Hoe je het ook wendt of keert, we zijn een bom vol hormonen! Hou je taai 🧡