Geen twee dezelfde

Geen twee kinderen zijn dezelfde en wat ben ik er blij om. Ik wil even zeggen dat ik geen kritiek wil. Ik zie onze oudste doodgraag en hij is het toonvoorbeeld van onvoorwaardelijke liefde. Maar hoe langer hoe meer ik besef dat zijn baby jaren mij toch ook wel getraumatiseerd hebben. En mij een dubbel gevoel geeft bij de jongste. Hij is zo gemakkelijk dat ik me schuldig voel als ik zeg dat ik blij ben dat Sam zoveel gemakkelijker is. Bij de oudste was ik zo op dat ik niet meer kon genieten van hem en ook geen gevoel van liefde voor hem kon voelen toen hij even oud was als Sam nu. Ik kon toen alleen maar wenen als ik weer uren met hem bezig was met hem in slaap te krijgen of hem iets van eten binnen te krijgen of hem te kalmeren als hij weer eens gefrustreerd was als hij iets nog niet kon. Vermoedelijk is hij hoogbegaafd, en ook nu heeft hij nog steeds gedragsproblemen. Maar telkens als Sam een mindere dag heeft (lees: hij wil even niet slapen of even niet eten) dan sla ik al in paniek en moet de oudste uit mijn buurt blijven (in mijn gevoel, ik probeer hem wel toe te laten en kalm te blijven, want besef ook dat hij er niet aan kan doen, maar mijn stressniveau stijgt gewoon tot extreme hoogten). Ik heb dan zo hard die herinneringen aan de continue moeilijke momenten met de oudste en de schrik dat de geschiedenis zich herhaalt (terwijl dit ècht niet zo is) dat ik het soms niet kan relativeren. Gelukkig heb ik de steun van mijn vrouw en als ze thuis is, kan zij het even van mij overnemen zodat ik even kan kalmeren in de tuin. Hoewel ik nooit de diagnose had van een postnatale 'afwijking', denk ik dat ik toen leed aan een postnatale depletie, ik kreeg amper slaap en kon het fysiek en mentaal niet meer aan, maar door de Coronacrisis toen had ik ook geen netwerk om op terug te vallen. Onze oudste was en blijft een pittig kind, met een zeer sterk karakter en drang naar zelfbeschikking. Het zal hem ooit verder helpen in het leven, maar het is niet eenvoudig hem op te voeden. Ik ben blij dat Sam een 'normaal'/gemakkelijk kind is, hoewel hij ook zijn gezondheidsproblemen heeft. Ik hoop dat hij verder 'normaal' ontwikkeld, maar tegelijkertijd denk ik vaak 'Hij is toch trager, de oudste kon nu al helemaal zelfstandig zitten en Sam nog niet zo stevig met steun'. De valkuil van het vergelijken. En tegelijkertijd voel ik me schuldig naar de oudste toe, omdat ik blij ben dat de jongste toch een ander karakter heeft. Ik zal me er bewust van moeten zijn dat ik geen voorkeur voor een kind mag tonen, dat ik hen allebei weet te appreciëren voor wie ze zijn. De oudste zal me trots maken met zijn kunnen/weten, de jongste meer met zijn kalmere karakter. Zijn er nog ouders die deze gevoelens herkennen en tips hebben hoe ermee om te gaan?