Herstel ❤️‍🩹 mentaal &lichamelijk

Thanks lieve mams, voor je reactie. Het gaat voorbij en daardoor zullen we het vast en zeker ook ooit missen. Maar voor nu is het aanpoten en overleven. Ik snap dat het voor jou ook echt knallen is. Een peuter en een baby = strijden haha. Maar ik geloof, desondanks ik je niet ken, dat je het helemaal rockt. Je manier van schrijven zegt dat je goed bent in relativeren ;), dus dat zal vast helpen in deze fase. Ik vind dit forum ook wel echt fijn. Om soms even ongegeneerd en anoniem te kunnen klagen. En vooral heel veel herkenning te lezen zonder oordeel🩷

Heyhey ❤️ Voor mij is dit 100% herkenbaar. Ik ben ook echt aan het overleven en echt genieten doe ik niet. Mede door de oververmoeid. Mijn man en ik botsen hierdoor ook. Ik moet zeggen dat ik hier gewoon eerlijk over probeer te zijn en dat ik dan ineens van heel veel mamas hoor dat ze het die eerste weken zo hebben ervaren. Maar ook dat dat uiteindelijk minfrr wordt. Ik voel me ook vaak schuldig dat ik me zo voel. Ik vind onze kleine man echt fantastisch en zou niet meer zonder hem willen, maar ik merk dat ik gewoon te moe ben om dit echt bewust te voelen. Ik mis dan soms wel dat ik inderdaad gewoon even kan douchen of wat kan eten. Ik probeer er maar echt op te vertrouwen dat het minder word, maar probeer er ook open en eerlijk over te zijn om op die manier wat steun te ontvangen. Heel veel liefs ❤️

Sommige mama’s maken het ook mooier dan het is, merk vaak dubbele reacties. De ik heb het zwaar en dan later nee alles gaat perfect. Het is heftig en zwaar en niemand heeft me voor kunnen bereiden want er bestaan geen woorden voor. Ik geniet mega als ik haar zie, ik zak door de grond als ze huilt of al 3 uur wakker is en ik nog geen ontbijt of lunch op heb. Wij gaan samen wandelen (slaapt goed in de wagen) podcast/muziek op en dan echt even niks. Dat doet mij echt goed!

Fantastisch dat je er open en eerlijk over wilt zijn! Dat helpt mij echt als ik dat lees. Want ik denk alleen maar: ooohh zo fijn die herkenning, ik ben niet de enige die zich nu even heel erg ellendig voelt omdat der kindje oneindig lijkt te jengelen. Het is een moeilijk onderwerp omdat het heel kwetsbaar is. Maar toch is er zoveel herkenning en zegt inderdaad iedere moeder die ik ook spreek hetzelfde: het is zo zwaar. Vervelend dat jij en je man botsen. Maar ook dat herken ik dan weer, want ik bots hier thuis ook met vriendlief. Gooi het op het slaaptekort. Het is bewezen dat met minder slaap je slechter kan rationaliseren. En daarnaast hebben wij ook nog last van post partum hormonen en als je borstvoeding geeft dan al helemaal🤯. We got this mama. Het wordt inderdaad vast en zeker beter. En dat we nu even niet genieten is echt OK. Mijn zus zei laatst iets grappigs, maar wel waar: Stel je had geen kind, sliep 2 uur per nacht, werd wakker met hoofdpijn, kon dagelijks maar 2 min douchen en je stonk naar uien, zou je dan genieten van je leven? Ik zei uiteraard nee. Toen zei zij, nou dan maakt een kind daarin niet ineens het verschil. Het is gewoon kut en even niet genieten. True that 🤣

Lichamelijk herstel gaat echt perfect eigenlijk. Ik mag totaal niet klagen! Mentaal gaat het sinds deze week, week 3, echt wel veel minder. Bij de pop poli heb ik mijn grenzen aangegeven waar mijn partner bij was, zodat ik niet terug zou vallen in een depressie die ik 10 jaar geleden heb gehad. Maar sinds de kraamverzorgster weg is, is het onwijs druk met afspraken. En in het weekend is mijn partner vrijdag en zaterdag gewoon weg. Of het nou een verjaardag, bruiloft of de kroeg is. Naast zijn werk zit ik savonds met een huilend kind als het weekend is. Daarnaast gaat iedereen over mijn grenzen, maar ik zit er zo doorheen dat ik dit niet op zo’n moment durf aan te geven. Ik vroeg al twee keer mijn baby terug van familieleden en krijg bijvoorbeeld gewoon een nee. Op een verjaardag geweest en ze ging zonder toestemming de kamer rond toen ik even weg was. Ik ben erg emotioneel tegenwoordig en sluit mijzelf gewoon op. Ik durf ook niet meer ergens naartoe te gaan eigenlijk 😅

Up

Wat heftig voor je! Wat betreft andere mensen die je baby willen vasthouden, ik heb uk graag in de draagzak of doek en dan zeg ik gewoon dat het teveel gedoe is om hem eruit te halen. Voelt soms makkelijker dan nee moeten zeggen 😅 Je partner mag je echt wel wat meer helpen!! Het is ook zijn kind. Als jullie voor de bevalling een gesprek hebben gehad over taakverdeling zou ik daar naar terug grijpen, en zo niet denk ik toch dat het heel belangrijk is om dat gesprek nu te hebben. Maar ik herken het absoluut, ik heb ook na ong 3 weken half huilend gezegd dat ik zijn hulp echt meer nodig heb, het is gewoon heel heftig. Nu (6weken) gaan we alleen zonder baby op pad in overleg. Ik merk dat ik hem ook meer uitjes gun op het moment dat ik zelf even zonder baby erop uit kan. Als je er zelf nog niet op uit wil, laat hem dan keer 2 uurtjes wandelen ofzo met de kleine, heb je toch even de tijd om je eigen batterij op te laden, hielp mij in het begin heel erg. (Ben ook gewoon keer zelf de deur uit gelopen met de mededeling dat ik een rondje ging lopen. Jij je eigen plan trekken, dan ik ook 😂) Sterkte!! ❤️

Lichamelijk: mag ik niet klagen. En nu de kleine overdag dutjes doet kan ik overdag beter mijn rust pakken. Mentaal: redelijk. Ik merk dat ik tijdens de sprong erg gespannen ben. Vooral omdat ze zo onrustig is. Afgelopen week is mijn dochter voor het eerst ontroostbaar geweest en dat vond ik echt heel moeilijk. Niets leek te helpen. Uiteindelijk is ze met een paar cc voeding in slaap gevallen. Ik heb dus voor mijn gevoel de hele tijd haar honger aangezien voor vermoeidheid 😰. Gelukkig slaapt ze ‘s nachts (afkloppen) tot nu toe heel goed. Waardoor ik zelf ook redelijk wat slaap kan pakken tussen 3 en 4 begint ze met kreunen. Dan lig ik zelf soms ook even wakker. Ze maakt gewoon erg veel geluid in haar slaap. Mijn man is doordeweeks veel weg van huis (voor zijn werk). Waardoor alle zorg op mij terecht komt. En als hij dan toch thuis komt moet hij super vroeg opstaan (2:30 of zo) en gaat hij dus ook vroeg naar bed. Binnenkort gaat ze beginnen op de opvang als ik zelf nog verlof heb. Dat zorgt er voor dat ik dan twee volle dagen in de week voor mezelf heb. En ik haar kan halen als het niet goed zou gaan. Daarna is mijn man twee weken thuis als ik weer begin, zodat ik ook echt rustig kan beginnen. Dat geeft wel rust. Daarnaast zegt mijn lieve schoonmoeder (ja ze bestaan 😜) iedere keer als ik haar zie dat ik een goede moeder ben en niet onzeker hoef te zijn. Daar probeer ik iedere keer maar aan te denken als mijn dochter het moeilijk heeft. En dat het maar een fase is…

Oke ik zit er vandaag weer helemaal doorheen. Ik voel me zo een vreselijk incapabele moeder. Mijn god wat vind ik dit zwaar allemaal. Ik heb echt de hele dag door gehuild. Die kleine van ons doet het goed, maar slaap overdag erg weinig tot niet. Dus heb ik erg weinig m'n handen vrij. Een oplossing nu is een box waar ze in kan spelen, zodat ik haar veiliger kan wegleggen. Maar vooralsnog ben ik veel met baby in de weer. Ik ben echt moe gestreden, kan alleen maar huilen en heb energie meer in m'n lijf. Goddank heb ik ouders en een lieve vriend. Iedereen helpt en is betrokken. Maar ik voel me helemaal leeg, alsof ik gewoon even niet meer voor de baby kan zorgen.

Ach wat naar. En helemaal herkenbaar. Ik opende het topic omdat ik toch even wat herkenning zocht en jouw berichtje sluit echt precies aan bij hoe ik me voel. Vandaag echt de hele dag gehuild. Het voelt soms echt inderdaad alsof ik het echt even niet meer trek. En dan ga je door, want ja, je hebt een kleintje om voor te zorgen. Maar soms is het echt zo heftig. Ik heb er zelf meer last van op dagen dat het slecht weer is, heb jij dat ook? Naar buiten gaan geeft echt meer energie. Ik hoop dat je ergens toch nog een beetje je rust kan vinden en kan opladen. En ik vertrouw er op dat het met de tijd echt makkelijker gaat worden ❤️

Zelfde hier. Ik heb morgen een afspraak met de poh. Maar k wil eigenlijk niet ....

Wat is de poh? 🫣

Nou precies dit. Heb ik ook erg veel last van. Ik heb dan ook nog een kleine die niet zo goed drinkt wat mentaal nog zwaarder valt bij mij. Je bent niet de enige

Ggz praktijk ondersteunende

Wat super goed van je! Juist gaan! Je kan er nooit slechter uitkomen denk ik dan altijd en is het niks dan ga je gewoon niet meer. Geef het een kans mama, als je kinderen deze hulp nodig zouden hebben zou je ze ook erheen sturen. 🤍

Herkenbaar. Ik had vandaag ook echt een mindere dag, hele ochtend en middag gehuild en het weer speelde daar zeker een rol in. Morgen weer lekker genieten van de zon ☀️. Blijf dat vertrouwen houden, mijn mantra met dit soort dagen is; morgen is weer een nieuwe dag 🙏 Hoop dat jullie morgen ook een betere dag hebben!

Lichamelijk gaat het hier top! Mentaal; ik weet dat ik mijn lichaam mag omarmen, ik heb een prachtig meisje op de wereld gezet, maar ik heb hier heel erg moeite mee. Ik ben nooit maatje 36 geweest, maar de flubber nu vind ik echt een ding. Ik kijk ook niet heel erg uit naar de zomer daardoor.

Lichamelijk super goed. Mentaal zit ik er helemaal doorheen... Mijn klachten komen dicht in de buurt bij de stempel burnout... Daarom besloten met heel veel pijn in mijn hart te gaan stoppen met borstvoeding geven... Daarnaast heb ik helaas een huilbaby. Als ik alleen thuis ben met hem huilt hij zo ontzettend veel tot zeer grote frustratie toe. Elke dag wanneer ik alleen thuis ben heb ik geen tijd om mezelf klaar te maken voor de dag of überhaupt te eten en te drinken. Het moederschap valt me erg zwaar. Ik had het zo veel mooier voorgesteld.

Wat herkenbaar allemaal❤️. Ik zit er lichamelijk en mentaal helemaal doorheen. Zó ontzettend moe en uitgeput en daardoor doet m'n lichaam ineens veel pijn, heftige spierpijn en hoofdpijn. Het lukt me letterlijk even niet om uit bed te komen. Daardoor voel ik me zón slechte moeder. Mijn vriend is fantastisch, doet vanaf het begin al de nachten dus waarom ben ik zo moe en uitgeput? Onze zoon komt al weken maximaal 1 x per nacht en slaapt soms zelfs door. M'n vriend is niet eens echt moe en dan ik, uitgeput in bed. Ik huil iedere dag omdat ik me zo leeg en schuldig voel. Zou zo graag willen dat het allemaal leuker is en genieten. En m'n zoontje doet het fantastisch! Groeit goed (iets te goed zelfs), slaapt redelijk, drinkt nu de laatste week ineens minder maar js wel hartstikke tevreden en lacht veel. Dus waarom voel ik me zo?! Over 2 maanden moet ik weer werken, zit m'n zoontje in sprong 4.. maak me nu al zorgen over hoe ik dat ga trekken. Voel me zo eenzaam. Aangegeven bij m'n moeder dat het echt niet meer gaat en ze zei dat ik nu eenmaal door moet en dat jedere ouder het zwaar heeft. Schoonouders willen volgende maand (bij uitzondering) een keer oppassen zodat m'n vriend en ik samen kunnen uiteten. Vriendinnen hoor ik niet meer.. nouja 2 van m'n vriendinnen nog en verder niemand. De enige op wie ik (we) kon rekenen was m'n moeder maar die vindt dat ik me niet zo aan moet stellen. Hopelijk komt het snel goed

Het duurt nog 10 weken tot het zomer is, dus als je wel uit wil kijken naar de zomer, begin dan nu. In 10 weken kan je al zoveel bereiken!! Echt, waar een wil is is een weg 💕