Hoe kijk je naar jouw lichaam?

Ach, lieve mama, Wat je zegt… het snijdt dwars door me heen, omdat ik elk woord herken. Elk gevoel dat je beschrijft, heeft ooit in stilte in mij gewoond. En soms — op dagen dat het licht niet goed valt — woont het er nog steeds. Ook mijn lichaam is nu los, terwijk het ooit strak was. Mijn buik, mijn borsten — zakjes herinnering aan een tijd van dragen en geven. Niet zoals het ooit was. Niet zoals ik ooit dacht dat het altijd zou blijven. En toch wil ik je iets zeggen. Iets eenvoudigs, maar wezenlijks: doe wat jij moet doen om weer vrede in je eigen spiegelbeeld te vinden. Voor mij werd dat uiteindelijk bewegen. Sporten, al klinkt dat woord kouder dan het voelde. In het begin stond ik ertegenover als een kind voor een gesloten deur. Vooral op dagen vol gebroken slaap, wanneer de wereld al te veel vroeg. Maar ik begon klein. Eén keer per week — een afspraakje met mezelf. Geen plicht, maar een klein eerbetoon aan wie ik was en wilde zijn. Als ik die ene keer niet haalde, voelde ik de schaamte zwaarder dan ooit. Ik haatte mijn lichaam — of nouja, dat dacht ik. Maar nu weet ik: het was de teleurstelling in mijn eigen onvermogen om vol te houden. Ik wist niet hóe. Ik had geen handvatten, geen kompas. Dus gaf ik op. Telkens weer. En met elk opgeven bleef dat oude, donkere gevoel me aankijken. Tot ik besloot mezelf iets nieuws te leren. Iets van waarde. Hoe je evenwicht bewaart, als het leven aan je trekt. Ik las over voeding. Over kracht. Over balans, en het recht om goed voor jezelf te zorgen. Elk inzicht werd een nieuwe richting voor op mijn pad. Drie maanden later. Slechts drie. En ik ben niet alleen vier kilo lichter, maar ook vrijer in mijn hoofd. Mijn buik is nog zacht, maar nu met zachtheid die ik erken en niet meer veracht. Ik voel me aantrekkelijk. Ik kleed me met een glimp van verlangen — mijn vriend zou zeggen: "appetijtelijk." Ik heb weer zin in de dag, in mezelf. Niet omdat ik strakker word — al is dat fijn. Maar omdat ik mezelf keer op keer bewijs: ik kan dit. En belangrijker: ik bén het waard. Dat, lieve mama, is de kern van alles voor mij. Zelfliefde. Niet als idee, maar als dagelijkse daad. Kleine doelen helpen me scherp te blijven. Maar ik heb al gewonnen. Want ik schrijf dit aan jou, en ik weet nu zeker: ik hou van mezelf. Omdat ik mezelf het beste gun. En ik gun het jou ook. Uit het diepst van mijn hart.

Na foto.

Ik heb staan janken in het pashokje omdat ik mijn borsten niet meer mooi vond. Dat gezegd hebbende, ben ik heeel erg blij dat ik nieuwe bh's heb gekocht en advies heb gevraagd aan de winkelmedewerkers om me iig weer sexy te voelen in lingerie en niet telkens geconfronteerd te worden door slecht zittende bh's. Ik weet niet hoelang je borstvoeding hebt gegeven. Maar ik merkte wel na een paar maanden dat er iets meer vorm terug kwam. Daarnaast probeer ik als ik in de spiegel kijk, te denken: wauw dat lijf van mij heeft gewoon een heel kindje gebouwd en gebaard. Wat een knap sterk lijf. En focus wat extra op de dingen die je wel mooi vind aan je lijf. En dit klinkt misschien heel gek 🙈 maar ik heb op een gegeven moment aan mijn partner gevraagd of hij mij nog wel mooi vind. Toen hij ja zei, zei ik, ik heb het nodig om dit vaker van je te horen en dat helpt. En ergens in mijn achterhoofd denk ik altijd, als ik zeker weet dat ik geen kinderen meer wil kan ik ze altijd nog laten liften 😂 maar ik merk dat ik er steeds meer vrede mee kan hebben. Wees lief voor jezelf! En gun jezelf wat mooie nieuwe lingerie en zwemkleding🥳

Zoals Cleo81 het beschrijft is denk ik dé kern! We moeten het onszelf kunnen, uit zelfliefde. Zelf merk ik dat ik grotendeels leef voor het geluk van een ander. Als ik het maar goed doe voor iedereen dan zie ik daarna wel verder. Momenteel werk ik bij een coach aan mijn zelfvertrouwen, mijn bestaansrecht en mijn belangen, waarin ook sport heel duidelijk naar voren komt. En ik verdiep mezelf vooral in materie als 'Sporten omdat je van je lijft houdt en niet omdat je het haat' en idem qua voeding. Het gaat op en af. Ik verlies langzaam wat gewicht en wordt langzaam zelfverzekerder. Mijn borsten zijn ook niet meer wat ze geweest zijn, maar mijn vriend vindt ze prachtig en ze hebben mijn dochter gevoed. Wij willen nog graag een 2e kindje, maar daarna denk ik er wel over om er mogelijk iets aan te laten doen. Hoewel ik dit met sport toch ook wel probeer nu. Het is een lange weg van acceptatie, verandering van je leven en toch denk ik de drang van een moeder om alles voorop te zetten ipv je zelf. Ik heb veel aan mijn partner hierin. Hij is eerlijk, maar juist ook veel positiever dan ikzelf. Hij noemt ook het moederschap, terwijl ik dat weiger als excuus te zien, moet ik toch ook accepteren dat dit deels wel zo is. Ik doe wat kan en lukt en hoop mezelf langzaam terug te vinden.

Pfff ik denk dat alle mama’s hier wel mee worstelen. Wat een verhalen ook van jullie allemaal ❤️ mooi om dit samen te delen, want we zijn niet alleen. Ik ben een hele slanke dame met vóór mijn zwangerschap cupje A en amper vorm in mijn lichaam. Maar wel nog een taille waardoor kleding oprecht mooi zat. Tijdens mijn zwangerschap voelde ik me zó mooi. Ik had de mooiste bolle buik die ik ooit had gezien en mijn kleine borsten groeide mee. Ik voelde me vrouw 💕 Nu is dat alles weg en er is letterlijk geen borst meer over. Als ik in de spiegel kijk voel ik me soms echt een jongetje van 10. Ik kleed me op een manier waardoor ik me weer mooi voel, maar ik voel me daarin mega beperkt en ik heb echt moeite met vormen die ik gewoon niet heb. Deze acceptatie duurt dan ook een stuk langer dan dat ik had gehoopt. Wat mij voorheen hielp, is vaker in de spiegel te kijken naar mezelf. Zodat dat beeld gaat wennen en normaal wordt en je er uiteindelijk van gaat houden 💕 Dus ik denk dat ik daar zelf ook maar weer mee moet beginnen.