🌙Overleden ouder(s) - delen zwangerschap

Hey! Ik herken mijzelf helaas in jou verhaal. Mijn moeder is overleden toen ik jong was, heeft nog steeds een impact op mijn leven (meer qua gevoel, niet qua functioneren oid). Na jaren vind ik het nog steeds lastig het een plek te geven, en irriteer me dan ook mateloos aan mensen die zeggen "maar het is toch al zo lang geleden gebeurd?".. zulk verdriet verdwijnt namelijk nooit, en hen die hun ouders nog hebben zullen dit verdriet simpelweg nooit begrijpen (sorry, maar het is zo).. tijdens mijn zwangerschap, welke al heftig was as it was, merkte ik een bizar gemis naar mijn moeder toe. Ik wilde dat ze erbij was, en dat kon niet, dat viel mij echt enorm zwaar.. verder heb ik een moeizame en verstoorde relatie met mijn stiefmoeder en die zal ook nooit "oma" zijn/worden voor mijn zoon. Na de geboorte is er wel het één en ander veranderd. Hoe zeer ik mijn mam ook mis, ik voel wel een soort van rust opeens. Alsof ze bij ons is. Waakt over mijn zoon en mij. Ik vertel hem ook verhalen over zijn oma, en laat foto's zien (alhoewel hij echt te klein is om dit te begrijpen, maar toch).. Anyway, kan hier uuuuuuren over doorpraten.. je mag me toevoegen als je dat fijn vind. Veel liefs x

Ik ben in 2020 helaas mijn moeder verloren op 21 jarige leeftijd. Op dit moment ben ik 10 weken zwanger en ik heb al regelmatig gehuild om het feit dat ze er gewoon niet is en niks fysiek mee zal maken. Ze heeft altijd gezegd dat gaat grootste droom is om oma te worden. Eergisteren had ik tevens een heftige nachtmerrie, waarbij ik opnieuw afscheid van mijn moeder moest nemen (wat heel traumatiserend was in 2020) en ik vervolgens een miskraam kreeg. Ik werd met een paniekaanval wakker en de hele dag door gingen die beelden nog rond in mijn hoofd. Ik weet niet of het ooit makkelijker wordt, maar ik weet wel dat het me nu erg zwaar valt. De vriendin van mijn vader gaat tevens wel oma genoemd worden, anders is het voor de kleine ook zo ingewikkeld. Maar de kleine gaat zeker weten dat mama’s mama er helaas niet meer is maar ze wel heel veel van hem/haar houdt 🤍

Helaas is het dit jaar al 30 jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Dit gemis verdwijnt nooit. Mijn vader is dit jaar ook al 12 jaar overleden. Beide grootouders zijn helaas ook niet meer onder ons. Dit gaat wel vaker door m’n hoofd nu ik zwanger ben. Helemaal sinds ik gister, met 14 weken, gehoord heb dat we 1 van de 2 kindjes zijn verloren. Ik zou nu zooooo graag de armen van m’n moeder of opa om me heen willen hebben. Het is m’n eerste zwangerschap, maar de gynaecoloog heeft me al wel beetje voorbereid op de klap die mogelijk gaat komen na de bevalling.

Mijn vader is twee weken voordat ik ontdekte dat ik weer zwanger was overleden. Het feit dat het zo kort op elkaar zit maakt het gevoelsmatig heel dubbel. Ik zit in een rouwperiode maar heb hier ook weinig ruimte voor omdat ik met mijn hoofd bij mijn zwangerschap ben. Mijn moeder heeft ook aangegeven het moeilijk te vinden dat ik zwanger ben, omdat dit het eerste kleinkind gaat zijn dat mijn vader niet mee zal maken. Het zorgt er bij mij dus voor dat er een beetje een schaduw over mijn tweede zwangerschap hangt...

Hier beide ouders verloren toen ik klein was en geen band met verzorgers. Ik merk wel dat ik er meer aan denk in deze periode, maar het is een situatie wat ik niet kan veranderen en sta er daarom nooit lang bij stil. Die emotie is bij mij behoorlijk afegestompt. Ik heb een lieve opa en oma en focus mij op hen. Ik ga wel in tweede namen vernoemen, dat vind ik een mooie gedachte.

Hele mooie gedachte inderdaad 🥰 Doen wij ook hier. En idd hier ook een ouders 2.0 band met opa en oma, fijn he! Ik heb ze vandaag meegenomen naar een pretecho in hun buurt, wellicht ook iets voor jou?

Herkenbaar. Mijn vader is vier weken geleden overleden, toen was ik 9 weken zwanger van ons eerste kindje. Merk ook dat het enorm dubbel is en dat ik weinig aan rouwen toekom. Ik vind het te emotioneel om er de hele tijd mee bezig te zijn maar daar voel ik mij dan ook weer schuldig over. Lastig en verdrietig allemaal…..❤️

Mijn vader is 10 jaar geleden overleden. Nog ver voor ik mijn man leerde kennen. Bij alle mijlpalen blijft dat lastig en ben ik er mee mee bezig, huis kopen / baby / we gaan nog trouwen. En nu weer zwanger . Hoe ik er mee omga? Verdriet even toe laten , mooie herinneringen ophalen en door. Heel stom maar ja de situatie kan ik niet veranderen. Maar wel goed om af en toe even lekker te janken.

Mijn partner en ik zijn allebei 1 ouder verloren in het afgelopen jaar, dus kan me iets indenken van hoe emotioneel (of hoe je het wilt noemen) zo’n situatie voelt. Wij hebben afgesproken dat we de baby’s gaan meegeven dat ze straks 1 lieve oma hebben en 1 lieve opa en dat we ze later met heel veel foto’s en mooie verhalen uitleggen hoe hun andere opa en oma waren ✨ Weet niet of je er iets aan hebt, maar wens je iig veel sterkte!

Bij mij is het al 29 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Mijn oudste wordt 18 jaar en mijn moeder is nooit oma geworden. Mijn kinderen weten wel wie oma is. Ze gaan ook wel eens mee naar het graf. Zelf ben ik inmiddels al ouder dan dat mijn moeder was toen ze overleed. Voel heel erg raar. Mijn 4 oudsten zijn zelfs al ouder dan dat ik was toen.

Ik ben mijn vader 6 jaar geleden verloren. Toen ik zwanger was van mijn eerste kind had ik veel moeite mee, in de zin dacht heel vaak aan hem en moest vaak huilen. Toen mijn zoon er was werd ik soms emotioneel toen ik mijn vriend zag met mijn zoontje en hoe hij voor hem zorgde want moest zelf aa mijn vader met mij denken. Ik miste hem toen ik bevallen was, toen mijn zoontje 1 werd (hij hield van feesten). Wat mijn hielp was tegen mijn zoontje heel veel Over mijn vader te praten en verhaaltje vertellen. Ik prate ook zelf tegen mijn vader en vertelde hem hoe ik mij voelde toen ik alleen zat. Ik.l weer dat sommige mensen hier Niet ik geloven maar ik blijf tegen hem praten, als ik mijn zoontje naar bed brengen betrek ik mijn vader ook en zeg dat opa vanuit de hemel op hem wait en zulke dingen. Deze is mijn manier om hem toch een beetje bij ons te houden. Sterkte 🙏🏻

Ik zie dat ik het verkeerd getypt heb maar ik zeg vak dus dat opa vanuit de Hemel over ons waakt 🙏🏻

Mijn mama is 9 jaar geleden gestorven .... mijn zoontje is nu 2 en een half zegt zowel tegen men vader als tegen men stiefvader pepe ... tijdens de zwangerschap jad ik wel het idee van ik wil het haar vertellen weten dat ze trots zou zijn maar het was vooral met de bevalling dat er een gemis over me kwam want ja hoe je het draait of keert op zo momenten wil je je mama dicht bij je en nu heb ik ook vaak momenten dat ik denk amai wat zou ze trots zijn en wat zou ze zo dikke vriendjes geweest zijn met men kleine man Het gemis is er en blijft er en er zijn zoveel momenten da je zou willen delen en dak kijk je is naar boven en je lacht is ....

Ik ben mijn papa 23 jaar geleden verloren, toen ik zelf net 7 jaar was. Ondertussen is er al ongeveer 15 jaar een stiefvader in mijn leven. We hebben gelukkig een heel goeie band - maar hij heeft nooit een echte ‘vaderrol’ gehad voor mij. Hij heeft mijn grenzen daarin altijd gerespecteerd. Bij mijn eerste zwangerschap kon ik wel eens emotioneel worden bij de gedachte dat mijn papa dit allemaal niet kan meemaken en vooral.. dat ik deze momenten niet samen met hem kon delen. Ook bij de geboorte heb ik bewust aan hem gedacht.. maar met een eerder vredig gevoel. Alsof ik voelde dat mijn dochtertje de beste beschermengel heeft. Dat geeft mij oprecht een warm gevoel. We hebben op het geboortekaartje ook zijn favoriete bloem gebruikt. Nu verwachten we een zoontje.. en ik merk dat ik dit precies lastiger vind dan bij mijn dochtertje. De tweede naam van mijn zoontje zal de naam van mijn papa worden. Mijn stiefpapa is voor mijn dochter (en zal voor mijn zoontje) gewoon opa zijn. We hebben een goeie band en ik wil het ook niet onnodig moeilijk maken voor mijn kindjes. Hoe leg je namelijk uit dat ‘oma’ wel oma is.. maar haar man eigenlijk niet opa? Mijn stiefpapa is ook echt gek op mijn dochtertje.. ik zou het dan ook oprecht sneu voor hem vinden als hij niet de titel ‘opa’ zou mogen dragen. Ze zullen natuurlijk wel meekrijgen dat ze nóg een geweldige opa hebben.. eentje die voor altijd over hen waakt vanuit de hemel. 💫

Wat een mooi idee Anne! En gecondoleerd voor jullie beide ❤️ Ik zie dat we beide precies even ver zijn in de zwangerschap! En wat bijzonder dat jullie twee kleintjes verwachten, hopelijk gaat het goed. De foto’s, filmpjes en verhalen zullen het zeker levendig voor ze maken, dat lijkt mij ook. Vinden jij en je partner ook steun bij elkaar met betrekking tot het proces? Het is me wat in jullie situatie, rollercoaster! 😘

Ha Anna. Ik vind ook veel herkenbaarheid in jouw verhaal, dank voor het delen! Ik merk dat ik veel moeite heb met bepaalde reacties hier van mensen die oordelen dat het ingewikkeld maken zou zijn als een stiefouder niet de eretitel opa/oma zou krijgen… ik kijk daar echt anders naar als je geen band hebt met een stiefouder wat ik duidelijk stel in mijn topic, dus ik ben blij dat jij vanuit herkenbaarheid reageert. Heel erg bedankt daarvoor! Dat was ook mijn eigenlijke vraag. Hoe heb jij dat aangepakt met jouw zoon? Ik ben zelf van plan om de voornaam gewoon te laten gebruiken en het zodra het kan uit te leggen. Sommige mensen verdienen deze titel gewoon niet en het zou in ons geval ook niet gezond zijn die persoon bij de toekomstige kleine te betrekken. Ik vind het vervelend als mensen er meteen vanuit gaan dat het minder ingewikkeld zou zijn “diegene maar gewoon zo te noemen” dan wel, elke situatie is anders. En wat bijzonder van die rust❤️Het lijkt me alsof ze heel dicht bij jou is! De tijd maakt daarin niets uit. Als mensen zo reageren dan zeg ik altijd terug dat tijd niet bestaat/relatief is,

Denk dat vooral belangrijk is om te doen wat voor jou goed voelt als jij geen band hebt met die persoon waarom die dan een titel geven ....

Hey meis! Onthoud; het is jou leven, jou kindje en alleen jij weet hoe je je voelt bij, en wat voor impact het op jou heeft, dat contact met je stiefouder. Niemand anders kan, en mag daar over oordelen. Voor mij (en dus ook voor jou lees ik uit je verhaal) is het vele malen beter om die zogenaamde stiefouder uit het opa/oma plaatje te houden en dus noway die eretitel te geven, dan geforceerd een label er aan te plakken omdat het in het oog van ons medemens "beter lijkt".. nee, een naam zal het krijgen. Mijn zoon zal opgroeien met de wetenschap dat zijn oma er niet meer is, en krijgt de naam te horen van mijn stiefmoeder. Helaas is de relatie dusdanig verstoord dat ik daar niet meer kom, en dus ook sowieso niet zal komen met mijn zoon. Mijn zus en haar kinderen komen daar wel, is altijd wel een dingetje geweest in mijn ogen maar nu ik zelf moeder ben heb ik het losgelaten en gaat ze haar gang maar. Mijn vader is gescheiden van mijn stiefmoeder, maar zij is al zo lang in ons leven dat we er niet meer vanaf komen (hoe hard het ook klinkt). Ik heb over de jaren heen meerdere malen geprobeerd de relatie te verbeteren, haar ook vaak genoeg "vergeven", maar het werkt gewoon niet. En het verdriet en sores, dat wil ik mijn zoon gewoon niet aan doen. En daarom heb ik de keuze gemaakt om daar niet meer te komen. Heb daar ook rust bij. In jou situatie is het wellicht anders omdat het een actieve rol in je leven heeft? Zo ja, hoofd omhoog, zet je kroon recht en laat je niet gekmaken. Volg je eigen gevoel, doe wat goed voelt voor jou en je kleintje. En laat je niks, nooit niet, wijsmaken door een ander. Als je wilt mag je me toevoegen, dan kunnen we wat rustiger, wellicht wat meer open praten. Liefs x

Volgens mij oordeelt er hier niemand. Je vraagt naar de verschillende manieren waarop mensen dingen aanpakken. Een stiefouder de titel opa of oma geven is één manier. Net zoals jij een andere manier kiest, vanuit welke motivatie dan ook. Hoe jij het nu schetst is het eerder andersom veroordelend. Ik wens je veel succes met het vinden van een fijne manier die goed bij jou past en alle familie geluk die je in deze situatie kunt vinden voor jezelf en je kindje!

Spijtig dat je bepaalde reacties als ‘oordelend’ opvat. Denk niet dat iemand hier over jou oordeelt.. alvast ik niet. Al voel ik me wel een beetje aangesproken. Ik heb gewoon mijn verhaal met jou willen delen.. dat onze ervaring niet volledig gelijkloopt, besef ik maar al te goed! Net daarom dat ik in mijn verhaal ook meerdere malen de goede band met mijn stiefvader heb aangehaald.. in mijn situatie zou het dan ook nogal ‘ingewikkeld’ zijn om mijn stiefvader niet de titel ‘opa’ te geven. Bij jou is er evenwel geen sprake van een goeie band.. en dan is het ook helemaal oké dat jouw stiefouder de titel ‘opa/oma’ niet krijgt. You do you.