Schuldig voelen over weer gaan werken

Niet schuldig voelen omdat andere mensen vinden dat je “nu al” gaat werken.. doen waar jij je goed bij voelt

Ik herken je gevoel heel goed. En snap dat je het zo ziet. Het fijne is, zoals je zegt, dat het niet moet. Maar ik zou het gewoon even proberen. Dan weet je hoe je kleine het doet. En eerlijk.. toen ik weer ging werken bij mijn eerste, voelde ik mij zooo veel beter. En dat helpt ook als moeder zijnde. Geef het een kans. Dan kan je daarna altijd weer terug, maarrrr als je je werk leuk vindt, voel je je op die twee dagen weer echt jezelf 😊

Ik voel me ook zo schuldig! 😢 maar extra blij als ik naar huis en naar m’n meisje rij😍

Dit is wel waar! Een blije moeder is ook fijn voor het kindje. En andere mensen moeten zich er niet mee bemoeien. Maar ik herken het gevoel heel erg. Hij is nog zo klein! Wat mij soms ook helpt, is om te denken: mijn man voelt zich ook niet schuldig en die is alweer aan het werken sinds m’n zoontje zes weken is…

Ik kijk er eigenlijk naar uit. Even weer wat voor mezelf, niet alleen maar thuis en mama zijn. En daar voel ik me eigenlijk niet schuldig over, omdat ik weet dat ik dan ook weer een leukere mama ben als ik thuis kom en mijn meisje heb gemist! Maar als jij dat zo voelt dan is dat oké toch?! Niemand kan dat voor jou bepalen en dat hoeft gelukkig ook niet. Maar weet dat je je niet schuldig hoeft te voelen door iets te doen waar jij heel blij van wordt.

Voel je je schuldig omdat anderen zich afvragen waarom je "nu al" gaat werken, of omdat je dat oprecht zelf vind? Daar zit een heel groot verschil tussen vind ik. Mijn collega's keken me aan alsof ik gestoord was dat ik nu alweer op kantoor rond liep. Heb met mijn tweeling 18 weken ouderschapsverlof (wordt bij ons 100% vergoed) en echt het is gewoon vreselijk zwaar thuis. En ja, ze zijn klein en kwetsbaar, maar tegelijkertijd ben ik zooooo toe aan meer dan poepluiers en liedjes zingen. Ik voel me soms een entertainer op een podium, alles om mijn babies maar blij te houden, maar wát een verademing om op kantoor tussen normale mensen te zijn. Nouja toen ik dat uitlegde en zei dat ik echt vooral heel blij was om weer terug te zijn, was iedereen vooral blij voor me. Ik heb denk ik te maken met de andere kant. Helaas gaat het gewoon niet om 3 dagen te werken, dus moet ik terug naar 2. Wat betreft verlof geen probleem, maar ik baal zo, want wil gewoon ook graag zelf werken. Het is niet dat het qua opvang niet goed geregeld is (1 dag opvang, 1 dag papa, 1 dag oma, 2 mama) maar ik ben zó gesloopt van alles, dat het gewoonweg niet lukt om die derde dag werken te pakken. En daar baal ik oprecht van. Heb heel veel plezier in mijn werk 🤷 niet omdat ik niet thuis wil zijn (2 mamadagen valt echt heel erg mee en is leuk!) maar ik word gewoon niet gelukkig van thuis zitten. En dat is oke :) Maar als je je er echt zelf rot bij voelt, dan moet je misschien proberen om toch wat te regelen.

Ik vond het eerst ook erg om de kleine naar de opvang te doen. Ze zit daar nu sinds 7 mei, 2 dagen in de week. Nu vind ik het fantastisch dat ze daarheen gaat. De oudere kindjes gaan constant bij haar zitten, speelgoed laten zien etc, de leidsters zijn super lief, en ze is ook altijd super blij op de opvang. 🙈 nu achteraf ben ik blij dat ze erheen gaat, puur om hoe ze het zelf vind en zo met de andere kindjes. Dus nee voel je niet schuldig, en al helemaal niet door mensen van buitenaf.

Ik voel me ook zo schuldig en verdrietig. Deels ook omdat ik uit Duitsland kom, waar je 12 maanden ouderschapsverlof hebt. Dus ik heb vaak het gevoel alsof ze mij hier mijn tijd met met kleine hebben genomen, terwijl al mijn vrienden een jaar met hun baby thuis mogen blijven. Tegelijkertijd wordt je ook helemaal gek als je zolang thuis zit 😅 Gemixte gevoelens dus…