Vrienden verliezen

Ik ben ook heel veel mensen verloren nu mijn zoontje er is , ik heb het geaccepteerd dan zijn het geen vrienden geweest.

Ja hier hetzelfde. Ik snap het ergens ook wel. Ik maak op dit moment niet heel veel mee, behalve alle dingen die mijn zoontje doet, en als je zelf geen kinderen hebt is dat misschien ook niet zo interessant om steeds aan te horen. Ik laat het maar gaan en hoop nieuwe (mom) vriendinnen te maken maar dat is wel lastig op deze leeftijd en in deze levensfase.

Ik verloor helaas al heel wat vriendinnen toen ik verhuisde voor de liefde naar mijn huidige woonplaats, en nu nog eens omdat we een kindje hebben gekregen. Het maakt me soms wel verdrietig, maar als ik dan weer naar ons zoontje kijk maakt dat weer veel goed 🥰

Hoi, ik niet. Ik weet wel van andere vriendinnen die het wel hebben mee gemaakt. Maar het kan ook zo zijn dat het nu even op een laag pitje staat omdat jullie levens inderdaad totaal anders zijn. Het zou kunnen veranderen als ze zelf aan kinderen beginnen. Het zou ook kunnen dat als de kinderen wat ouder worden er weer ruimte is voor andere dingen. Want inderdaad afgelopen half jaar was ik ook bijna alleen maar thuis te cocoonen met de baby en ik houd er van. Ik merk wel dat met vriendinnen die geen kinderen hebben het een beetje radio stilte is. Af en toe even bellen doen we wel en afspreken komt wel weer als de ruimte daar voor is. Uit het oog is niet uit het hart. En anders dan zij dat zo. Ik heb een vriendin die heeft een peuter van twee en nu een drie weken oude baby. Ik had niet heel veel contact met haar omdat haar leven heel anders was. Nu ik zelf een kindje heb bloeit weer helemaal op omdat we hetzelfde door maken. En sommige vrienden zijn voor het leven en sommige vrienden gaan. Ik merk wel dat nu de baby wat ouder is en ik weer werk en we wel activiteiten buiten de deur hebben dat ik ook weer meer andere praat heb dan alleen baby praat. Want ik snap van kinderloze vrienden ook dat het niet altijd interessant is om alleen baby praat te horen. Ik hoop voor je dat het een fase is.

Herkenbaar! Ik kreeg van mijn vrienden geen berichtjes tijdens de zwangerschap over hoe het met mij gaat. Moest via instagram zien dat ze samen hadden afgesproken, zonder mij mee te vragen.. Na de bevalling kreeg ik ook geen berichtje om te vragen hoe het met mij ging, hoe de bevalling was geweest, hoe het met ons zoontje ging, ... Voor mij is dit geen echte vriendschap dan, hoe spijtig het ook is daar stopt het dan voor mij. De vrienden van mij man waren oprecht geïnteresseerden in mij dan hen

Ik heb gelukkig heel begripvolle vriendinnen, maar doe ook wel echt mijn best om het contact met ze te onderhouden. Van mijn vriendinnen is er ook maar één moeder dus de vriendschap met de andere meiden verandert gewoon. We zien elkaar minder vaak, vaak is de kleine erbij en moeten we ons daarop aanpassen. Dat is logisch natuurlijk. Maar het weerhoudt mij er niet van om op mijn manier aan mijn vriendinnen te laten merken dat ik aan ze denk, hetzij met een appje, kaartje of wat dan ook. Daarnaast probeer ik ze echt actief te betrekken in het leven van mijn dochter. Voor mij zijn mijn vriendinnen bonus tantes voor mijn dochter en ik merk dat ze dat echt kunnen waarderen, ondanks dat onze vriendschap nu eenmaal een andere vorm heeft gekregen nu.

Jaa echt precies het zelfde! Ik zit nu van, ga ik er nog energie in steken of ga ik gwn afstand nemen, want word er steeds weer verdrietig van. Het is allemaal mijn schuld volgens hun, en ligt niet aan hun…

Ik heb er echt enorm om gehuild tijdens mijn zwangerschap en na de bevalling. Ik heb het ook niet gemakkelijk gehad na de bevalling. Daarom heb ik besloten om gewoon afstand te nemen, ben benieuwd hoe lang het zal duren voor ze het beseffen... En dan probeer ik mij in hun schoenen voor te stellen en denk ik 'hmm nee ik zou dit nooit doen.'

Jaaaa ik denk dit inderdaad ook. Het eerste half jaar was intens en zat het liefst de hele dag met mijn zoontje thuis, vooral nu werk er ook bij is gekomen. Het is jammer dat mensen het zonder kinderen niet begrijpen, en begrijpelijk hoor! Maar het maakt het lastig

Ja herkenbaar. Ik heb echt nog wel vriendinnen die ik nog spreek maar het is wel anders. Gaat gewoon in fases ik verwacht ook niet dat ze het begrijpt. De oudste is bijna 3 en het is toch lastig vind ik zelf om op visite te komen bij mensen zonder kinderen je merk gauw verveling en dat ze het gewoon echt minder leuk vinden. Dus ik doe het wel maar wel minder daardoor. Ook werden wij vaak ook niet meer uitgenodigd voor festivals etc. Het stoort me meer dat het überhaupt niet gevraagd is en ingevuld wordt ook al zouden we niet kunnen..

Heel herkenbaar, helaas! Al best vrienden verloren toen ik een relatie kreeg met mijn vriend en nu nog meer.. Heb twee goede vriendinnen over, zij leven wel ontzettend mee. Ik hoop wat vriendinnen (vrienden) te maken de komende tijd die ook een kindje hebben, ik denk dat dat al veel meer begrip brengt. Maar waar je die dan precies vandaan haalt weet ik niet 😂

Misschien activiteiten doen zoals babyzwemmen?

Ik heb vrij laat juist mn dochter gekregen en veel van mijn (goede) vriendinnen kregen opeens vriendinnen. We hebben het hier wel over gehad en beide kanten ons best gedaan. Ik accepteerde dat t vaak over hun kind ging of dat die er bij was en zij vroegen hoe t met mij ging. Wel merk ik nu dat ik het echt pas begrijp wat een bevalling en de kraamperiode en het hele moederschap allemaal inhoudt. Eerder vond ik t een beetje overdreven dat ze hun kindje al misten na twee dagen. En nu doe ik t zelf... Haha 🙈

Daar heb ik voor gekeken maar dat is hier in allebei de de zwembaden alleen op mijn werkdagen 😔

Het kan zijn dat die vriendinnen nog terugkomen als ze zelf kinderen hebben of anders leren kennen in een momclubje, op de opvang, of als ze ouder zijn op school.

Ik ben oprecht wel vrienden verloren omdat zij kinderen kregen. Niet omdat ik er geen moeite in stak, integendeel ik was er altijd en nam moeder en kind ook overal mee heen. Tot het mij opviel dat ze eigenlijk nooit vroeg hoe het met mij ging.. toen was het voor mij wel klaar. Nu ik zelf moeder ben snap ik heus dat je minder tijd hebt maar het is wel degelijk een keus om de contacten met je vrienden te willen behouden. Ik kies er bewust voor om mijn zoon voor mezelf te houden en alleen te delen met mensen die oprecht willen weten hoe het met ons gaat. Ik heb geen zin en kracht meer om moeite te steken in de mensen die dat ook niet in mij/ons steken.

Ik heb dit gelukkig niet zo zeer, maar ik merk wel dat ik soms het begrip dat moeders voor elkaar hebben, een beetje mis. Mijn vriendinnen doen absoluut hun best, maar ik mis toch wel een medemoeder in de groep. Je merkt ook wel dat je inderdaad nu andere interesses en prioriteiten hebt, dus in die zin voel ik soms echt wel wat afstand maar dat is voor nu ook gewoon oké. Wij moeders moeten gewoon eens wat vaker een stap naar een andere moeder durven zetten, want ik denk dat er heel veel mooie, nieuwe vriendschappen kunnen ontstaan! Maar zelf vind ik dat soms wel een hele stap