Hi moeders,
Korte intro:
Ik ben tijdens mijn zwangerschap ontslagen bij mijn vorige werkgever wegens de zwangerschap. Ik ben hierdoor 3 maanden voor mijn verlof thuis komen te zitten. Dit is een hele rechtszaak geweest uiteindelijk. Hierdoor heb ik midden in mijn bevallingsverlof moeten solliciteren. Ik heb het idee dat ik door alle stress niet hebben kunnen genieten zoals ik dat wel voor ogen zag.. net 6 weken bevallen en steeds op gesprek om een baan te vinden (1 inkomen is hier financieel niet haalbaar). De kleine is nu 5,5 maand. Inmiddels werk ik al 2,5 maand bij een geweldige werkgever. Alles omtrent de kleine gaat in hun ogen voor en alles is bespreekbaar. De voorwaarden zijn geweldig en ik vind het werk geweldig. Manlief is ook ergens anders gaan werken zodat hij meer thuis is en heeft ook z’n papadag. We werken beide 4 dagen.
Maar nu.. ik merk dat dit me toch echt wel heel zwaar valt.. ik blijf struggelen of ik haar wel genoeg kan bieden. Ze is 1 vaste dag bij oma, 2 dagen opvang en dus een dag met papa en een dag met mij. Eigenlijk een perfecte verdeling ook omdat we vinden dat de opvang goed is voor de ontwikkeling. Gezien haar andere oma 3 weken voor de geboorte is overleden, vinden we ook de oma dag heel belangrijk. Kortom.. echt dagen weglaten gaat dus niet op want we vinden het te belangrijk. Maar ik merk dat het mij soms enorm zwaar valt om “maar” 3 dagen met haar te zijn. Het financiële plaatje klopt weer en we hebben een goed inkomen waardoor we eigenlijk weinig hoeven na te denken bij aankopen/boodschappen etc. Dar brengt enorm veel rust en zekerheid en zorgt ook dat we flink kunnen sparen voor haar maar ook leuke dingen kunnen doen straks..
Zijn er meer moeders die zich hierin herkennen? Eigenlijk klopt het plaatje volledig en alles loopt goed zoals het loopt maar ik merk dat ik vanaf de pauze op het werk continu op de klok kijk om naar huis te kunnen. M’n werk is geweldig, de collega’s zijn super en de sfeer is goed. Maar ik mis m’n meisje echt enorm.. vanaf augustus mag ik deels thuis werken en dat scheelt in reistijd natuurlijk maar het doet misschien 1 uur op de dag.. ik weet niet zo goed wat ik moet.. ik wil heel graag door, wil dat zij trots op me is, wil niet dat zij opgroeit in de zorgen zoals ik die had en ben een carrière tijger waardoor opgeven geen optie is maar m’n adhd werkt ook niet mee. Eigenlijk klopt alles maar ik betrap mezelf er dagelijks op dat ik met tranen in m’n ogen in de auto zit omdat ik haar “achterlaat”, ik kijk op tegen een nieuwe werkweek maar puur omdat vanwege het
missen..
Dagen wisselen ergens kan niet. Zowel bij mij niet, mijn man niet en de opvang niet..
In het begin viel het mee maar we zijn net 2 weken op vakantie geweest en sindsdien valt het me plots erg zwaar..