Aan mama's met TWEEDE kindje

Ik ben. Ook zwanger maar van eerst. Keer ja ik begrijp je. En heel veel succes met je zwangerschap sommige mannen begrijpen dat niet helemaal mijn zei ook tegen. Mij ja kom op. Overdreven en zo. Gekke opmerking maar ja ik zei tegen hem jammer ga je nooit begrijpen went jij bent een man. Dus succes schat.

Niet zwanger van de tweede, wel van de derde. Ik heb er al 2 rondlopen uit een eerdere relatie van 4 en 7 jaar oud. Ik ken beide kanten van de medaille. Mijn nieuwe/huidige partner is de afgelopen tijd juist extra veel bij mij geweest om een handje bij te steken bij die andere twee. Hij heeft wel het inzicht van wat er moet gebeuren, helpt de jongste bijvoorbeeld uit zichzelf met aankleden smorgens, maakt eten voor ze als ze honger hebben, ruimt op daar waar het nodig is en neemt huishouden van mij over. Dat is wel een stukje anders dan toen ik zwanger was van de tweede en met m'n ex was. Mijn dochter was toen 2.5 en erg hulpbehoevend, maar mijn ex had dat inzicht niet. Hoewel we beide 24/7 thuis waren, nam hij niets van mij over en stond ik alleen voor zowel de zorg voor mijn dochter als de zorg voor het huishouden etc. Daarnaast werkte ik nog vanuit huis enkele uren. Wat was dat ongelooflijk zwaar en wat ben ik blij dat ik dat nu niet meer heb. Familie had ik niet toendertijd, want de mijne woonde aan de andere kant van het land en de zijne was totaal niet betrokken. Vraag om hulp als je dat nodig hebt, is het enige advies dat ik je kan geven. Er zijn mensen die het wel begrijpen als je partner dat stukje begrip mist.

Hier ook zwanger van een tweede. Mijn dochter is bijna 2 jaar. Wij hebben er bewust voor gekozen dat ik bij de kinderen ben en mijn man werkt. (Moet financieel wel haalbaar zijn) Zelf werk ik 1 dag in de week om toch ook mijn eigen ding te hebben want ik heb best leuk werk. Nu is mijn man elke avond thuis maar dat gaat veranderen. Hij gaat straks de vrachtwagen weer op en internationaal rijden. Het is soms best pittig maar als ik moe ben ga ik gewoon met mijn dochter mee rusten of rust ik lekker op de bank. Gelukkig heeft mijn man wel inzicht als onze dochter wat vraagt of nodig heeft. Maar mijn man hoeft van mij niks in het huishouden te doen. Daar heb ik overdag meer dan genoeg tijd voor. En anders is morgen een nieuwe dag. Moet wel zeggen dat ik mijn ouders letterlijk 3 deurtjes verder heb wonen. Als er wat is, kan ik daar altijd heen. Ik zou toch die opdrachten blijven geven en het gesprek aan gaan dat je het toch graag anders ziet. Kan hij geen vaste ‘taken’ doen die voor jou aan het einde van de dag wat lucht geven? Knuffel en succes

Hier ongeveer hetzelfde verhaal als bij Felicia9812. Hier zwanger van de 4e. Mijn 2 pubers redden zich en zijn ook een grote hulp in huis, als ze er zijn! Maar hun vader begreep het ook nooit zo goed. Was dan geïrriteerd als hij thuis kwam en het was nog een bende. Mijn dochter was destijds een huilbaby en haar broer een veeleisende peuter (bleek later ass te hebben). En dan nog boos zijn. Dat heeft uiteindelijk wel mede geleid tot onze scheiding. Mijn huidige man is echt fantastisch! Voor mijn 3e zwangerschap had ik postcovid. Dus ik wist al hoe goed hij voor mij en mijn kinderen kon zorgen. Hij is een fantastische vader voor onze zoon van 13 maanden en voor zijn bonuskinderen. Hij heeft een lichamelijk zware baan. Maar als hij thuis komt doet hij nog van alles. Sowieso na het eten de boel afruimen, afval weggooien enz. En in de weekenden en soms ook door de weeks gaat hij schoonmaken. Zo maakt hij elk weekend de wc en badkamer schoon en zuigt het hele huis. Laatste tijd moppert hij wel wat meer. Neemt gedoe van werk mee naar huis. En heeft nu aangegeven dat hij ook wel wat meer van ons verwacht en daar heeft hij ook wel gelijk in. Mijn pubers zijn vaak liever lui dan moe. En mijn tijdsplanning is niet altijd helemaal ok, waardoor hij ineens hard moet helpen bijvoorbeeld. Maar het is gewoon een topper! Mijn tip zou zijn: doen wat je doen kunt en wat niet lukt: jammer dan. Morgen is er weer een dag. Stoort je partner zich er aan? Dan helpt hij maar een handje!

Hier ook zwanger van een tweede kindje. Onze zoon is nu net 14 maanden en wat vind ik het ook zoveel pittiger dan bij de eerste zwangerschap. 😞 Ik werk 4 dagen per week en de 5e dag heb ik mijn zoontje. Ik heb nu al zoveel last van bekkenklachten en de vermoeidheid is killing me. Ik ben nu net een paar dagen thuis geweest van werk maar vandaag begin ik weer. Ik zie er zo tegen op. Mijn man doet wel zijn best maar werkt extreem lange dagen waardoor ik er vaak alleen voor sta met ons zoontje. Over het huishouden heb ik niet te klagen want daar helpt hij echt wel veel. Daar heb ik echt wel duidelijk zelf aangegeven wat ik kan en waar ik graag hulp bij zou willen. Ik zou echt niet twijfelen om het aan je man te blijven vragen en misschien kan hij zelf een aantal vaste klusjes voor zijn rekening nemen?

Mijn zoontje is nu 1,5. Mijn man helpt echt super veel en zou alles doen met liefde. Het enige wat ik nu wel merk is dat het voor hem ook veel begint te worden (niet door dat ie klaagt ofzo). Ik denk dat een goede tussenweg vinden heel belangrijk is.

Sorry maar wat voor man heb je dat zich niet als een volwassene zijn mede verantwoordelijkheid pakt als ouder en het gezamenlijk huishouden, hij heeft een grote schop onder zijn kont nodig! Dat hij geen rekening houdt dat je zwanger bent boven op met een dreumis erbij, had hij een groot probleem met mij gehad met zojn kinderachtig gedoe! Een respectvolle volwaardig partner pakt zijn gezamenlijk verantwoordelijk voor het huishouden en ouderschap ook met een voltijd baan zoals normaal is voor volwassenen! Sterker nog hij zo je juist meer moeten ondersteunen in de zwangerschap want bent een compleet mens aan bouwen wat ook letterlijk roofbouw is oo je eigen lijf! Ik kan echt woedend worden op zulke lamballen! Mischien dat familie, verloskundige en relaties therapie zijn ogen kleppen af kunnen doen. Met mij had een dergelijke figuur een groot probleem gehad, ik ga niet nog een uit de kluiten gewassen kleuter naast mijn kinderen opvoeden!

Dit inderdaad.. Ik verbaas me soms wat vrouwen over hun partners schrijven. Alsof ze een partner hebben van 16, dan zou ik het nog begrijpen. Als ik op de bank lig te loungen en besef dat de vaatwasser nog uitgeruimd moet worden, krijg mijn man diezelfde gedachte via telepathie en gaat spontaan de vaatwasser uitruimen lijkt het wel 😅. Ik hoef hem bijna niks te vragen. De was, de peuter die gepoept heeft, de woonkamer prepareren voor robotstofzuiger.. Hij doet het vanzelf. Af en toe moet ik em juist een halt toe roepen, van yo, zal ik eens een keer de was ophangen, jij hebt het nou al 10* achter elkaar gedaan.. Niet om op te scheppen ofzo hoor, maar dit is wel hoe het zou moeten gaan in een relatie, vind ik. Sommige vrouwen zeggen 'ach, zo zijn mannen', maar ik heb toch zo'n schijthekel aan die opmerking. Zo zijn mannen helemaal niet, je moet ze gewoon goed opvoeden vanaf dag 1 en zorgen dat het niet zo ver komt 😂. Anders maak je een lijst met dagelijkse taken en hang die op de koelkast. Misschien als ie er dagelijks tegenaan loopt, gaat ie uit zichzelf wat doen? Aan de andere kant is het moeilijk om zo iemand zo laat nog op te voeden ...

Precies en dat is ook hoe mijn man andere mannelijke familieleden zijn, dit is normaal volwassenen gedrag. Een relatie hoort gelijkwaardig te zijn, waar je elkaar met respect dient te behandelen. Een "man" die zijn zwangere en uitgeputte vrouw hoofdzakelijk alles laat opknappen in het huishuiden en opvoeding van kinderen om zelf op de bank te hangen is gewoonweg een onverantwoordelijke respectloze en empathieloze egoïst. Iemand die van je houd wil samen een team vormen, tuurlijk zal niet alles altijd exact verdeeld zijn, maar wel het streven naar kunnen en helemaal je vrouw tijdens de zwangerschap meer ondersteunen in het normaalste om te doen. Dat is niet alleen liefdevol naar elkaar toe, maar ook de basis van respect, verantwoordelijkheid en empathie. Menmf, je verdient zoveel beter en ga voor een gelijkwaardige relatie.

Ik heb zelf een kleine van 2,5 jaar lopen en een zware zwangerschap. Los van uberhaupt mijn zwangerschappen doet mijn man echt heeeel veel in het huis, naast zijn fulltime baan & sociale leven. Ik kan oprecht op geen enkel vlak klagen over mijn man. Ook deze zwangerschap ontneemt hij mij alle lasten. Bij de eerste na de bevalling heeft hij ook mij met alles gesteund en geholpen. Daarnaast heeft mijn moeder denk ik tot 2 maanden aan eten dagelijks bereidt en diverse malen echt een big big cleaning gedaan. Qua de kleine.. haar ooms nemen haar geregeld mee om leuke uitstapjes te doen en haar papa ook. Ik heb eigenlijk geen zorgen. Ik kijk er zelf ook gewoon weer naar uit om meer mijn ding te kunnen doen.. tot die tijd is het goed zo❤️🫶🏻. Mijn familie-leden komen overigens ook net voor de bevalling langs voor een ‘big clean’, hebben ze zelf aangegeven. Wellicht is het een idee om dit voor te stellen aan familie-leden of vriendinnen? Een schoon huis biedt iig altijd rust. En qua de kleine.. vooral een ritme mee proberen te vinden en leuke zaken waarmee ze zich bezighoudt.

Misschien is het goed om een keer met je man om de tafel te gaan en er goed over te praten. Je hebt moe en je hebt medisch moe, twee heel verschillende dingen en zwangerschap valt naar mijn mening onder de medische vermoeidheid. Veel intenser dan een normale vermoeidheid. Mensen die het zelf nooit gevoeld hebben, zullen dat minder begrijpen en het is lastig om ze het duidelijk te maken. Toch is het wel goed om er over in gesprek te blijven denk ik. Mijn ex werkte en ik was thuis met de oudste toen ik zwanger was van de tweede. Hij snapte het ook niet als ik te moe was om het huis opgeruimd te hebben, viel met hem ook niet over te praten. Hulp in huis zorgde er alleen maar voor dat ik extra werk had. Nu zijn de rollen omgedraaid, mijn vriend is thuis voor de jongste (15 maanden) en ik werk. Hij zorgt enorm goed voor mij en de kinderen (oudste twee zijn 11 en 12), neemt mijn deel van de huishoudelijke taken op zich als ik er te moe voor ben en brengt me eten en drinken, naast de zorg voor de kleine. Natuurlijk zijn er momenten dat hij niet in de gaten heeft dat het me allemaal even te veel is, de hormonen zijn voor hem ooit ook wel lastig om me om te gaan en voor sommige taken lijkt hij blind haha, maar dat is niet erg, daar kunnen we over praten. Denk dat communicatie echt het belangrijkste is

Ik heb zelf een dochter thuis die word in januari 2 jaar. Mijn man werkt 60/70 per week in een eigen onderneming. Ik werk 20 uur in de week in de zorg en heb daarvoor een gastouder. Onze levens zijn beide druk en vermoeiend. Ik deel daarom ook de taken uit. Bijv ik ben eerder thuis dan kook ik. Zijn we uitgegeten dan zeg ik oké ik ruim af jij doet de kleine in bad en brengt haar naar bed. Even team work. En dat werkt erg goed. Ook zo met de boodschappen ik doe de boodschappen en houd de koelkast producten en vries producten apart deze til en ruim ik zelf op de rest laat ik in de auto staan. Als hij thuis is zeg ik tegen hem pak even die boodschappen uit de auto en ruim ze op. Dan ruim ik met de kleine het speelgoed op. Zo verdeel je de taken en vraag je het niet maar leg je het gewoon neer.

Mijn man ziet gewoon niet wat er opgeruimd moet worden omdat onze opgeruimd anders is. Hij heeft op zolder een plek voor zichzelf en wat een bende is dat en hij vind dat fijn. Dus daar gaat al een groot deel mis helaas. Daarnaast is me man gewoon dom bezig want hij heeft een hoge bloeddruk, sport niet, let niet goed op ze eten en eet geen fruit, en hij zit voor werk ook alleen maar achter een scherm, tja dan heeft je lijf geen energie omdat hij zo slecht met zijn lijf omgaat. Hier al meerdere gesprekken over gehad maar ter vergeefs. Zijn ouders ook al gezegd van jongen je moet gaan sporten, maar helaas... En deze zwangerschap was niet gepland hoor, maar wel gewenst alleen zo lastig dat hij steeds zegt dat die moe is, waarvan ik denk hallo ik ben pas moe en heb overal pijn. Hij beseft gewoon echt niet wat voor aanslag het is op me lijf de zwangerschap.

Dat is een lange strijd waarin je waarschijnlijk niets gaat kunnen veranderen. Zolang het in zijn ogen opgeruimd is, zal hij inderdaad niet meer gaan doen dan dat. Je kunt altijd proberen het gesprek aan te gaan en uit te leggen hoe je het liever hebt, maar het is een lange weg om dat te veranderen. Net hetzelfde voor slechte eetgewoontes en niet spotten, als dat er niet in zit dan is het moeilijk dat erin te krijgen. Maar was hij altijd al zo? Je kunt niet iemand zomaar 360° draaien, andere leefgewoontes etc kost meer tijd dan die paar weken van een zwangerschap

Het opruimen was altijd al zo idd en ben al 6. 5 jaar bezig om hem wat meer in te laten zien en hij doet wel al soms ietsjes meer dan eerst. Maar die ongezonde leefstijl was idd al zo maar weet je wat het verschil maakt. Hij heeft dus steeds hoofdpijn en is steeds moe, eigenlijk is dit al 2 jaar gaande. Zijn lijf laat het op verschillende manieren merken maar hij luistert er niet maar. Hij heeft een aantal keer een behoorlijke heftige jicht aanval gehad en nu steeds last van ze enkel. Zijn hogebloeddruk daar heeft hij eindelijk medicatie voor maar het doet eigenlijk te weinig. Ze wilde hem geen dubbele dosis geven wat eigenlijk wel zou moeten vanwege zijn leeftijd. De arts die was ook verbaast dat hij daar zat en er zijn meerdere onderzoeken geweest of het ergens vandaan komt maar niks lijkt erop, behalve wat ik denk zijn ongezonde leefstijl en dat hij dus te weinig beweegt. En dan denk ik je moet toch een x wakker worden als een arts schikt dat je zo een hoge bloeddruk hebt en de medicatie niet voldoende is dan moet je toch wat veranderen maar wat zo jammer is hij is niet iemand die naar een arts gaan ofzo dus hij is uiteindelijk met veel pushen gegaan. Maar ja naar een arts gaan van ik ben steeds maar moe en futloos, dat doet die echt niet en ook bespreekt hij niks over zijn leefstijl en de arts is hier ook niet op in gegaan, zo zonden vind ik