Alleenstaande moeders

Ik ben momenteel 21 weken zwanger. Ik was 2 maanden aan het daten met iemand die mij vertelde dat we exclusief waren en dat hij voor mij wou gaan. Toen ik zwanger bleek te zijn (39 en altijd gehoord dat het heel lastig zou worden om zwanger te raken na 8 jaar behandeling gynaecoloog) heeft de vader een maand lang geen duidelijk antwoord gegeven. Toen bleek ik onderdeel van een roulatie schema van vrouwen en bleken er verslavingen en financiële problemen te zijn. Daar kwam bij dat hij vooral zijn levensstijl niet op wou geven. Zijn kind van 8 bleek voornamelijk gebruikt te worden voor social media. Het plaatje wat hij geschetst had, was alleen maar schone schijn. In gesprekken gaf hij aan dat hij het wel wou proberen met mij en het kindje, maar dat hij het niet kon. Geen reden verder. Uiteindelijk kwam hij met dat hij er niet voor openstond. Maar weigerde dit te bevestigen op papier. Hij heeft vervolgens verteld aan iedereen die het maar wou horen dat hij maar niet van mij afkwam. Hij vergat daarbij wel te vermelden dat ik zwanger ben van hem. Ik sliep slecht en had veel bloedverlies. Toen heb ik besloten voor mijn eigen rust om de deur dicht te doen. Ik heb mijn leven en zaken goed op orde. Lang verhaal samengevat: gewenst resultaat in een ongewenste situatie 😊 Fysiek vind ik zwanger zijn goed te doen. Het was vooral mentaal de eerste maanden zwaar. Ik voel me vaak alleen en inderdaad alles komt op mij neer. Soms is dat wel zwaar. Vooral als je de baby voelt en er is niemand om mee te delen. Maar dat ik dit nog mag meemaken. Ik ben tegelijkertijd zo ontzettend dankbaar. Al is het lastig om de vader erbij te betrekken, hij wil in ieder geval wel onderdeel van jullie leven zijn. Met de tijd vind je vast een goed ritme daarin ondanks dat het nu vreemd voelt. Op een gegeven moment zijn jullie natuurlijk ook geen vreemden meer. Is er een mogelijkheid om hem eventueel om hulp te vragen? Ik heb inmiddels een vangnet van ouders en vriendinnen om mij heen. Ik maak nooit aanspraak op hen voor dagelijkse klusjes, maar als ik het zou doen dan zijn ze er. Misschien is dit een optie in jouw situatie? Als ik er echt doorheen zit, dan mag ik een half uurtje op de bank overlopen van zelfmedelijden met chocola en daarna hop schouders eronder. Als ik dan maar eenmaal in beweging ben, dan gaat het prima. En als het echt een baaldag is, dan duik ik 's avonds na het werk vroeg mijn bed in en trek mijn dekbed over mijn hoofd. Ik heb me ongelooflijk dom gevoeld dat ik in de mooie praatjes getrapt ben, maar zonder dat was ik nooit zwanger geworden. Zwaar ja, maar vooral dankbaar 🩷 we komen er wel 😘

Ik ben eerder ook zwanger geraakt van iemand waar ik geen relatie mee had. In de laatste weken van de zwangerschap werd onze band heel goed, je wil namelijk nog maar één ding: bevallen in hopelijk alle gezondheid, dus dat vreemde ging wel weg gelukkig. En tot 34/36 weken heb ik alles lekker zelf gedaan 💪 Inmiddels is hij 6 maanden oud en een paar dagen per week is hij bij zijn vader, alleen slapen doen we nog niet, tot 1 jaar oud slaapt hij bij mij.

Bedankt beiden voor jullie berichten. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik zwanger ben. Een langgekoesterde wens die nu uitkomt ondanks dat het anders loopt dan dat ik vooraf had bedacht. Ik vind het inderdaad mentaal soms zwaar ook omdat vele doen alsof het één grote roze wolk is. En dat is het bij mij gewoon niet. Maar goed ik probeer te genieten en mijn ding te doen. En ben benieuwd wat de toekomst zal brengen… Wie had jij bij de bevalling en wie wil jij bij de bevalling? Dat is nu ook iets waar ik veel over nadenken.

Hi, Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd. Ik ben ook alleenstaand en ben zwanger door een donor, hij blijft wel in het leven en loop nu dus ook tegen dezelfde dingen aan. Hem en zijn familie erbij betrekken. En ook dat gevoel over de zwangerschap snap ik helemaal 😉

Ik heb je verzoek geaccepteerd 😊

Hi mommy’s, ik ben ook alleenstaande mama sinds kort. We hebben een zoontje van 2,5 en inmiddels 21 weken van ons tweede zoontje. Hij blijkt me al langer dan dat ik zwanger ben te bedriegen en heeft me verlaten voor een ander waar hij nu mee samen woont. Gelukkig kan ik mn eigen boontjes goed doppen en ben ik niet afhankelijk van hem. Toch is het wel echt slikken na 12 jaar een relatie die in mijn ogen goed zat het ineens alleen te moeten doen. Als vader is hij betrokken maar ik laat mn zoontje absoluut nog niet bij zn nieuwe vriendin in de buurt komen. Kom zelf uit een gebroken gezin en had dit mn kindjes niet toegewenst. Maar we zijn niet de eerste en ook niet de laatste. We gaan er gewoon voor vechten om er het allerbeste van te maken❤️. Mijn ex is ook totaal niet betrokken bij deze zwangerschap, zijn vrienden en familie vragen en weten er meer over dan hijzelf. Hij ziet mn buik wel elke week groeien als hij ons andere zoontje komt ophalen. Mn emotie en woede zitten nog echt te hoog om goede besluiten te maken maar wil het beste handelen voor mn zoontjes. Wens jullie veel succes❤️💙

Ik ben morgen 23 weken zwanger van mijn 2de kindje! Mijn dochter is net 2 jaar geworden. Ze zijn beide van een bekende donor die ik heb leren kennen via een website. Ik zie en spreek hem regelmatig. Nu in verwachting van de 2de valt het me lichamelijk zwaarder dat merk ik ook.

Ik ben 19 weken zwanger van iemand die ik begin dit jaar heb ontmoet. Tweede zwangerschap, mijn dochter is nu 7. Hij begon psychotische symptomen te vertonen en zette me onder druk om zwanger te raken (anticonceptie gebruik werd dus een mega issue), terwijl ik daar juist mee wilde wachten omdat ik er al eerder alleen voor gestaan heb. Een paar maanden geleden is hij ineens vertrokken, week later bleek ik zwanger, maar toen had hij ook ineens al een ander gevonden. Een meisje van 22 dat nu (3,5 maand later) al mijn online activiteiten nog steeds spastisch in de gaten houdt en die hem steunt bij het idee dat mijn zwangerschap hem/hen niets aangaat. Hij is ervan overtuigd dat de zwangerschap een leugen is of dat het van een ander is (onmogelijk). De eerste maanden deed het pijn dat ik door zo iemand ineens weer in een instabiele situatie terecht ben gekomen, terwijl ik mijn leven net weer wat op orde had. En dat mag ook.. de situatie is emotioneel ook gewoon zwaar en het vergt veel van me. Ik probeer nu met hulp van therapie eraan te werken dat ik minder hard voor mezelf ben, hulp moet leren accepteren (want alles echt alleen doen is onmogelijk en ook niet nodig) en gewoon meer compassie en bewondering voor mezelf heb. Het positieve is dat de zwangerschap vooral iets van mijzelf is, mijn eigen ervaring waarbij ik alleen rekening hoef te houden met mijn eigen wensen en noodzakelijkheden (en die van mijn dochter, uiteraard). Dat maakt het ondanks alles toch een mooie ervaring. Mijn eerste zwangerschap was namelijk ook geen pretje door mijn ex en ik ben blij dat de enige stem die me nu omlaag praat en kritiek levert die van mijzelf is (en ik daar dus aan werk). Wat ik wel ontzettend zwaar vind is dat het leven door blijft draaien, hoeveel last ik ook heb van symptomen en vermoeidheid en vaker ziek ivm lagere weerstand. Maar ook dat is op te lossen door mezelf meer over te leveren aan de omstandigheden en hulp te vragen. Het lastigste vind ik denk ik het idee dat ik niet weet wat ik met de bevalling en de weken daarna aan moet. Wil ik iemand bij de bevalling? Wie vertrouw ik daar genoeg voor? Als er niemand is die ik genoeg vertrouw, vind ik het dan acceptabel om het alleen te doen? Krijg ik mijn dochter op tijd bij oppas? Hoe moet ik naar het zkh als ik alleen ben? Maar gelukkig zijn ook die zaken te bespreken met mijn verloskundige. Heb je een goed contact met je verloskundige en ervaar je steun vanuit hun kant?

Ik ben 21 weken zwanger ,ik had 2 maanden een relatie toen ik zwanger werd nadat ik zwanger werd sloeg hij ineens om en begon hij steeds vreemder gedrag te vertonen ,uiteindelijk heb ik de relatie verbroken het is het beste voor mij en mijn kindje om hem veilig te kunnen houden en mijn kindje een goede opvoeding te kunnen geven ,eindelijk kan ik nu van mijn zwangerschap genieten zonder stress