Beëindiging zwangerschap

Ik denk dat je je nu zo voelt omdat je je behoorlijk zwak en beroerd kan voelen 9 maanden lang, helaas is niet elke zwangerschap prettig. Als je 9 maanden lang moet afzien is het soms normaal dat die gedachtes door je hoofd spoken, en ook gaat twijfelen. Maar als je baby er is dan is dat vaak helemaal verdwenen en ga je steeds meer op een roze wolk leven. Misschien kan je een afspraak maken bij de pop-poli of dit ook bespreken met je gynaecoloog of verloskundige. Wellicht kunnen hun je ook hierin ondersteunen. Je kan na de bevalling ook hulp met de kleine krijgen als je chronisch ziek bent. Dat ontlast ook heel veel. De zwangerschap afbreken kan ook juist weer heel zwaar opwegen en kan je ook mega spijt van krijgen. En dan kan je niet meer terug. Ik wil je wel even heel veel liefde en knuffels geven ❤️ ik wil niet graag in jou schoenen staan. Ps hier ook een niet fijne zwangerschap en vind deze ook enorm zwaar. Ik vraag me ook vaak af hoe ik dit nog 19 weken ga volhouden

Wat een heftige situatie! Ik heb nooit in jouw situatie gezeten, maar heb wel voor de tweede keer ernstige hg deze zwangerschap, wat inhoud dat ik al sinds week 6 ziek thuis zit, en eigenlijk niets anders kan dan liggen, in bed of op de bank. Ik heb inmiddels 12 ziekenhuisopnames gehad, en ik weet soms ook niet hoe ik het nog ga redden, maar ik weet ook dat bij mijn vorige zwangerschap alles het waard was geweest toen ze mijn zoontje op mijn borst legden, en dat zal deze keer ook weer zo zijn. Heb je contact met een arts? Misschien kan die je doorverwijzen naar de poppoli, daar kunnen ze je helpen als je het mentaal zwaar hebt tijdens je zwangerschap. Ook zou ik goed met je behandelend arts bespreken wat de gevolgen zijn van het voortzetten van je zwangerschap, is het realistisch dat je deze klachten blijft houden als je kindje er is? Is er de mogelijkheid om dalijk met een keizersnede te bevallen en meteen de baarmoeder te verwijderen? Ik wil je iig sterkte wensen met welke keuze je maakt ❤️

Krijg je hier hulp bij? Heb je een netwerk om je na de geboorte te helpen? Zwanger zijn is niet voor iedereen even makkelijk helaas, laat staan als je er nog eens chronisch ziek naast hebt. Hoe voelde je je voor je zwangerschap? Toen was je fit genoeg een zwangerschap aan te gaan en wilde je graag mama worden? Dit zou ik vasthouden! Zwanger zijn is zwaar voor je lichaam. Het maakt je moe, misselijk, duizelig, zwak, ... en je kan zo'n beetje overal pijn krijgen. Dat valt (denk ik, ben zwanger van de 1e) echt niet te vergelijken met hoe je je zal voelen eenmaal je kindje niet meer in je lichaam zit. Wat zegt je partner hier over?

Dapper om dit te delen!!! Ik kan niet mee praten over je twijfels om je zwangerschap af te breken. Maar wel ervaring met chronisch ziek zijn... Ook Ik heb t gevoel dat ik echt op ben en heb dagen dat ik 0 energie heb. En denk vooral ook, hoe moet dat straks in godsnaam al ze geboren zijn. Enige wat ik je mee wil geven is praat erover. Met je partner, vraag hulp aan je omgeving en eventueel psychische hulp om dit te bespreken. Je staat er niet alleen voor. Niet nu, maar ook als de baby er is kun je voldoende hulp krijgen. En wat je keuze ook wordt, het is jou leven. Niemand loopt in jouw schoenen. Maar zorg dat je alles goed afweegt en een beslissing maakt waar zowel jij als je partner volledig achterstaan. Want achteraf spijt krijgen van welke beslissing dan ook, is ondraaglijk ... Ik wens je heel veel liefde en wijsheid 🪷

Je geeft gelukkig aan dat je blij was dat het is gelukt, hadden jullie dan ook een kinderwens? 💕 Een zwangerschap brengt sommige van ons helemaal in de war, je hormonen kunnen echt gekke dingen met je doen. Zelf heb ik dit bij mijn vorige zwangerschap gehad, vooral in de avond kreeg ik veel twijfels of ik het allemaal wel ging redden als alleenstaande moeder. En nu kan ik je zeggen mijn zoontje is het mooiste wat ik erbij heb gekregen 💕 Als ik nu onzekere gevoelens krijg, zeg ik gelijk tegen mezelf NEEEE dit gaan we niet doen. Ik ga lekker gezond en tevreden mijn zwangerschap uitzitten, zeg ik eigenwijs tegen al mijn gedachten en kwaaltjes 😅😅 dus als jullie graag een kindje wilde er er heel blij mee waren, zou ik snel proberen je gedachten om te gooien en als het zelf niet lukt naar een professional te gaan. Vergeet niet de hormonen kunnen je echt gek maken en je verdient geen depressieve gedachtens ❤️❤️❤️ beetje genieten mag ook

Ik heb geen ervaring, denk dat de voorgaande reacties al heel helpend kunnen zijn. Wil je wel heel veel liefde en wijsheid wensen. ❤️

Ik herken het een beetje. Ik ben niet gemaakt om zwanger te zijn en heb het de eerste zwangerschap enorm pittig gehad. Ik heb bijna 2 jaar gerevalideerd voordat ik de dagelijkse dingen weer kon. Toen werd ik (heel weloverwogen en bewust) zwanger van de tweede. Rond week 10 ging het al zo slecht, dat ik er helemaal doorheen zat. Ik trok het toen al fysiek niet meer en dat kostte ook mentaal een hoop. Op een avond dat ik er helemaal doorheen zat, heb ik tegen mijn partner gezegd dat ik spijt had van deze zwangerschap, dat ik wilde dat ik het terug kon draaien. Het kost mijn lijf zó veel, dat ik het het niet meer waard vond op dat moment. Afbreken heb ik overigens niet overwogen, dus misschien toch net wat anders dan bij jou. Inmiddels kan ik weer zien dat het het wél waard is. Ik zou, ondanks alle ellende, mijn dochter nooit meer kunnen wegdenken zodat die ellende me bespaard was gebleven. En ook nu weet ik dat die 24/7 in pijn, met enorm veel obstakels, het waard gaat zijn voor die kleine die er straks zal zijn. En dan wordt het duimen dat ik weer zal revalideren, hopelijk in ieder geval gedeeltelijk. Dat gaan we meemaken. Ik snap jouw gedachten dus echt. Ik hoop dat ik je vanuit mijn ervaring mee kan geven dat het het uiteindelijk allemaal echt waard is. Zeker als je wel een kinderwens had voor de zwangerschap. Maar ontzettend pittig is het wel! En als je een andere keuze maakt en de zwangerschap toch afbreekt, weet dan dat dat ook oké is. Die keuze mag je maken, niemand kan voor jullie beslissen wat in jullie situatie het beste past. Veel sterkte! 🍀

Ik ben soms ook wel op en ik denk dan ook. Oei hoe ga ik dat later redden.Ik heb ook een paar chronische ziektes. ( fybro cvs en spasmofolie) eerste 13 weke kon ik wel gwn dag en nacht doorslapen als ik wou. Ik werk nu 30 uren en de uren die ik niet werk lig ik vaak in de zetel. Maar mijn kinder wens is zo groot. Wij hebben nu al een traject van 4.5 jaar achter de rug.

Dankjewel allemaal voor de lieve, steunende reacties 🤍 Mijn partner heeft gisteren een gesprek gehad met zijn leidinggevende, en gaat morgen om tafel met personeelszaken. Het streven is voor hem om 4 dagen te werken, waarvan 2 vaste dagen thuis. We willen dan ook vragen of mijn schoonouders een in de tijd een dag willen oppassen. Dat plan neemt een hoop stress weg.

Ik wist niet dat de poppoli bestond, ik heb donderdag bij de verloskundige counseling pregnancy, zal daar even kijken of er de gelegenheid is om 1 op 1 daarnaar te vragen, en ook te informeren naar een geplande keizersnede mèt verwijdering van mijn baarmoeder. Ik heb eerlijk gezegd ook liever dat in èèn keer, dan dat ik eerst beval en dat ik daarna nog een keer onder het mes zal gaan voor het verwijderen ervan.

Momenteel heb ik er geen hulp bij. 6 weken voor mijn zwangerschap ben ik geopeerd om een gedeelte van de pijn te bestrijden, maar het grootste probleem bleef mijn baarmoeder en daarom kreeg ik na de operatie 6 maanden om zelf zwanger te worden, anders gingen ze ermee helpen omdat de kinderwens er al jaren was, maar de pijn ons tegenhield. Voor de zwangerschap voelde ik me nog niet beter, zit/zat ook in de ziektewet erdoor. Mijn partner vindt het enorm lastig, maar snapt het uit mijn fysieke oogpunt wel. Hij ziet me dagelijks door de grond gaan en vooral op de bank leven omdat het eigenlijk niet gaat.

Het is ook wel iets om te bespreken. Stel je bevalt vaginaal dan kunnen ze je baarmoeder later ook vaginaal verwijderen en hoef je helemaal geen litteken te hebben.

Ja dat is ook zo. Ik vindt een combinatie ervan eigenlijk wel een hele geruststellende gedachte. Mijn partner en ik waren al jaren van plan het bij èèn zwangerschap te houden, omdat we dan al blij zijn met èèn. Hoe de zwangerschap nu verloopt heeft dat ook fysiek bevestigd. Ik weet dat mijn klachten ook na de bevalling weer snel kunnen verergeren doordat de endometriose dan weer terugkomt. Aangezien mijn gehele buikholte vol is gaan zitten ondanks hormonale anticonceptie (wat normaal de groei moet verminderen) zie ik het ook niet zitten om snel na de bevalling daar weer aan te beginnen. Ben nu ook na 2,5 jaar van het gebruik van tramadol af, vanwege de zwangerschap. Maar wil ook niet meer daar aan hoeven te beginnen.

Pfff ja snap ik. Wat rot dat het zo erg is. Mijn mama haar baarmoeder hebben ze ook om deze reden verwijderd. Wel pas jaren na de bevalling en via haar buik toen omdat ze zo het litteken dat lelijk was genezen van haar keizersnede konden herstellen. Maar het kan dus ook zonder grote buikoperatie dag van vandaag. Jouw keuze hoor wil je niet overtuigen. Maar je kan alle opties eens bekijken. Weet ook niet hoe het werkt als ze de endometriose erbij moeten verwijderen?

De endrometriose in mijn buikbolte is begin april weggehaald, alleen de adenomyose (dus endrometriose in mijn baarmoederspier) konden ze niet weghalen. Ik loop vanwege de adenomyose ook extra bij de gyneacoloog voor bloedprikken etc, maar dat is bij mijn lokale ziekenhuis die ook de endrometriose niet hebben kunnen diagnosticeren. Als ik dit zou willen zou ik denk ik in gesprek moeten gaan met mijn behandelende gyneacoloog van het HMC endrometriose centrum, maar dat is dan wel weer 35/40 minuten rijden vanaf huis.

Super, ik hoop dat je daar snel terecht kan, in jouw situatie is het heel fijn en belangrijk om te kunnen praten met iemand die weet waar ze het over hebben denk ik, en bij de poppoli ben je dan aan het goede adres! Ik snap idd dat je niet twee keer een grote operatie zou willen, en hopelijk komen de klachten als het zo mogelijk is dan na je bevalling ook niet meer (in deze mate) terug, als ze meteen je baarmoeder er mee uithalen. Al je organen moeten na de bevalling toch alweer opnieuw hun plekje in je buik vinden, dus hopelijk heb je dan alles in een keer. Veel sterkte ❤️

Ik heb een goede vriendin met precies hetzelfde verhaal. Zit ook thuis, inmiddels kindje van bijna 3. Uiteindelijk blij dat ze het kindje heeft gehouden, want zegt nu "baarmoeder heeft haar dienst bewezen. Nu na 1 kindje mag de bm eruit. Het is genoeg oorlog geweest". Superbelangrijk om hier met professionals over te praten, want je zorgen zijn ongelooflijk begrijpelijk...

Sterkte zeg! De poppoli is inderdaad een fijne plek. Hopelijk kan je goed gesteund worden in de keuze die je wil maken! Wanneer je voor doorgaan kiest en je kindje geboren mag worden nog een idee: Ik heb bij mijn eerste ruim 2 jaar borstvoeding gegeven en erg veel onderzoek gelezen. Daar kwam ik ook VEEL tegen over de (mogelijke) voordelen van exclusief borstvoeden op endometriose - wel op specifieke onderdelen. Denk ik goed om je daar ook in te verdiepen wat voor jouw lijf zou kunnen helpen / daar naar te vragen bij een ziekenhuis lactatiekundige bijvoorbeeld. Linkje: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8535640/

Wat heftig! Een kleine toevoeging: wij krijgen kinderopvangtoeslag via de gemeente (sociaal medische indicatie). In ons geval is partner ziek en ben ik tijdens uren opvang aan het werk. Niet elke gemeente gaat er hetzelfde mee doen maar mocht het echt niet gaan, is dat wellicht het uitzoeken waard. Ik zat overigens niet direct op een roze wolk. Hou er rekening mee dat dat kan. Inmiddels een 4-jarige die me zielsgelukkig maakt. Veel sterkte

Helaas herken ik het gevoel, weliswaar vanwege een andere situatie. Nu ben ik bijna 21 weken, kan ik nog steeds niet veel, maar ik voel de kleine bewegen en ben daardoor echt wel heel verliefd geworden. Moeilijk die twijfels he.