Eerste kind het makkelijkst?

Ligt toch echt aan je eigen opvoeding denk ik.. ik zie het ook in mijn omgeving, precies wat jij omschrijft. Ik heb een dochter van 7 en een zoon van 4 en ik herken dat helemaal niet. Tuurlijk hebben ook zij af en toe hun buien en gooien ze de kont in de knip, maar dat hoort er denk ik ook gewoon wel bij. Brutaal en onbeschoft, dat zijn ze zeker niet. Niet om mijn kinderen de hemel in te prijzen ofzo, maar ze zijn lief, goed gemanierd naar vreemden, spreken met u en helpen waar nodig. Ik kan alleen maar hopen dat het zo mag blijven en dat nummer 3 net zo wordt 😌

Heb er zelf pas 1 dus we moeten het nog gaan meemaken, maar ik herken het niet echt uit mijn omgeving. We hebben vrienden waarbij de 2e juist engeltjes zijn maar ook waarbij ze draken zijn. Denk dat het een combinatie is van karakter en opvoeding. Vooral het onbeschofte en wat jij beschrijft is m.i. grotendeels te wijten aan opvoeding. Maar men is naar mijn idee ook steeds vrijer in de opvoeding waardoor oa dit soort problemen ontstaan. Dusja, is denk ik net hoe je er zelf mee omgaat. Hier komt dat hele 'gentle parenting' er niet in 🫣. Als je nu een lief kindje hebt zou ik zeggen, blijf vooral doen wat je doet, dan komt het met die 2e ook vast goed!

Zonde van je tijd om jouw eigen situatie en gezin te vergelijken met mensen in je omgeving! Zo zonde van je stressniveau, tijd, gedachten. Ik heb ook echt een pesthekel aan mensen die zo negatief praten: - 'Ja ze zeggen dat je er zoveel voor terugkrijgt, nou ik wacht nog steeds' (kind 11 en 8). - 'Als je denkt dat 1 kind zwaar is, wacht maar tot je er 2 hebt' (kind 5 en 2). Hou je bek, waarom zeg je dit tegen aanstaande moeders 😕? Waar zijn de positieve berichten? Heb je nou echt niks leuks te melden? Zulke dingen komen voornamelijk van collega's waar ik toch geen ruk om geef, dus ene oor in, andere oor uit. Het enige wat ik erover denk, is 'jeetje wat sneu dat jij tegen de buitenwereld zo negatief over je eigen gezin praat. Succes met je leven'. Ik ga me echt niet druk maken om andermans gezinsleven dat diegene zelf blijkbaar o zo vreselijk vind. Zorg gewoon dat je het zelf goed doet. Als jij zelf niet schreeuwt, doen je kinderen dat ook niet. Als jij niet met spullen gooit als je boos bent, doen je kinderen dat ook niet. En natuurlijk leren ze ook weleens slecht gedrag op school; maar zorg dan dat je thuis het goede voorbeeld geef en vertel ze wat wel en niet netjes is. Kinderen doen niet wat jij zegt, ze doen wat jij doet. Ik ben er heilig van overtuigd dat als jij het goede voorbeeld geeft, je kinderen zullen volgen!

Hier een dochter van 7 en zwanger van de 2e. Ik heb totaal niet de ervaring zoals jij het omschrijft en denk dat idd ook vooral te maken heeft met de opvoeding en omgeving. Bepaalde leeftijden brengen nou eenmaal de nodige uitdagingen met zich mee.

Mijn moeder heeft in totaal 5 kinderen. Kind 1 en 2 waren schatjes. Kind 3 (ik), was vreselijk. Daarna heeft ze weer een schatje gekregen en daarna een huilbaby die wel een schatje werd toen hij ouder dan 1 jaar werd. Dus het heeft niet zo zeer te maken met de volgorde.. maar meer met karakter van een persoon. Ik heb nog steeds een lastig karakter waarin ik heel duidelijk aangeef wat ik niet wil.

Ik zie overigens juist dat het met meerdere kinderen makkelijker gaat.. doordat ze elkaar vermaken waardoor jij meer rust hebt. Ik kom dan ook uit een familie met veel kindjes. Dus voor mij was ook de doorslag om er nog één te krijgen dat mijn dochtertje een maatje heeft.

Hier sluit ik me helemaal bij aan. Dit is uiteraard een stukje karakter maar voor het grootste gedeelte opvoeding. Als je als ouder veel schreeuwt gaan kinderen dit ook doen.

Ik zie dit niet in mijn omgeving eerlijk gezegd. En ik denk er ook zo helemaal niet over, integendeel; ik ben ervan overtuigd dat ons zoontje een superlief broertje zal zijn. En hij is geen makkelijk (wel lief) ventje, dus als de tweede er een beetje op lijkt dan weet ik al wat ik moet doen, voila 😀 Nee serieus, zou me op voorhand echt niet druk gaan maken in zo dingen!

Laat je niet gek maken hoor! Ieder kindje is anders en iedereen ervaart het anders. Ik zie dat elke ouder wel ergens een tijdje mee moet dealen, maakt niet uit of het de oudste of de jongste is. Je groeit overal vanzelf in mee.

Ik denk dat het aan opvoeding ligt. Misschien is de tweede wel sneller met bepaalde woorden zeggen (omdat de eerste ze zegt), maar het is hoe jij als ouder hiermee om gaat, ingrijpt, iets van zegt etc

Ik merk dat elke leeftijd uitdagingen heeft en ook leuke kanten. Je groeit er langzaam in mee. En ik bedenk me vaak dat onze kinderen, pubers, bij anderen wel netjes zijn en dus heel goed weten hoe het hoort.

Mijn oudste zoon (14 jaar) heeft autisme en dat was vroeger heel pittig. Nu is het echt de leukste puberzoon die je je kunt wensen! Al denk ik wel dat mijn huidige man daar behoorlijk wat invloed op heeft uitgeoefend door alles met humor te brengen en hem uit te dagen waardoor hij nu veel zelfverzekerder en heel zelfstandig is. Tweede is een dochter van nu 12 jaar. Daar valt ook vast een etiketje op te plakken. Maar daar hebben we juist nu meer last van dan vroeger. Nummer 3 is 13 maanden en een supervrolijk kereltje. Altijd aan het lachen en het dansen. Dus ik kijk uit naar nummer 4!! Volgens mij worden ze alleen maar steeds leuker en leuker

Jou kinderen zijn erg jong. Die kun je niet vergelijken met oudere kinderen. Hetzelfde dat hele kleine kinderen heel makkelijk zijn. En ja dat vind ik. Zodra ze ouder worden denk aan 10/11/12 jaar richting die leeftijd is het toch echt wel pittiger. Kinderen van 7 en 4 heb je nog goed onder controle. Over algemeen spelen ze ook nog niet alleen buiten. Ga eens een middagje tussen groepen 6/7/8 zitten dan toeteren je oren van alle kanten. En die ouders zijn het daar heus niet mee eens. Maar zo gaat t vaak wel als kinderen ouder worden

Verschrikkelijk is ? Alleen die uitspraak al🤣 Ik ben moeder van drie kinderen dochter van 13 zoon van 10 en zoontje van 6 en mijn kinderen hebben gewoon respect voor ons en de omgeving daarbij speelt opvoeding een belangrijke rol maar ook het social media gebruik bij pubers bijv hoe ga je daarmee om en hoe raakt een kind geïsoleerd van alles en iedereen. Denk dat die vraag tegenwoordig snel te beantwoorden is , mobiele telefoons tabletten etc maken het sociaal leven van kinderen beperkter en ze worden er anders van. Daarin regels en duidelijke grenzen aangeven is super belangrijk. En nu ik heb geen harteloze kinderen maar kinderen die wel duidelijkheid krijgen en ook weten als het menis is , bij mij is ja ja en nee is nee er is geen tussenweg om de duidelijkheid te weergeven. Kortom het ligt wel degelijk aan je eigen opvoed vaardigheden hoe kinderen zich ontwikkelen en wat hun sociale aspecten worden ( zijn)

Het karakter van een kind speelt natuurlijk mee (hier heeft de tweede een pittiger karakter dan de oudste), maar schreeuwende ouders is een teken dat ze onmacht voelen, dat ligt bij de ouders, niet bij de kinderen. En kinderen die zich onbeschoft en harteloos gedragen, ligt naar mijn mening 9 van de 10 keer ook bij de ouders, een kind wordt gevormd door de opvoeding en omgeving. Ik heb 3 kinderen van 12, 11 en 1, ben zwanger van de 4e. Hier wordt niet geschreeuwd, we praten met elkaar. Mijn jongens zijn respectvol en netjes, zeker als ze bij anderen over de vloer zijn. Thuis voelen ze zich thuis, dus dan wordt er echt wel wat gepuberd en ze maken ook heus wel ruzie met elkaar, maar dat praten we samen uit. Hoe jouw kinderen zich later gaan gedragen, heb jij voor een groot deel in de hand