Even van me afschrijven

Hoi, vervelend verhaal...Mijn vrouw haar situatie lijkt in sommige opzichten op het jouwe; miskraam, nu 18 weken zwanger, en soms voelt ze zich wat alleen (ze is Amerikaanse dus geen familie hier). Ik ben wel een erg betrokken vader maar werk wel erg veel wat soms zwaar is in combinatie een wat emotionele vrouw. Ik ben emotioneel ingesteld en vraag haar veel naar hoe zij zich voelt en wat haar bezig houdt, omdat ik weet dat zij dit nodig heeft. Kan het zo zijn dat er weinig naar je gevraagd wordt omdat ze bang zijn je emotioneel te maken, en dat het dan hen energie kost om je te troosten? Overigens herken ik zelf wel het ingetogen blij zijn voor de zwangerschap, omdat de miskraam zo ontzettend zwaar is geweest voor mijn vrouw en ik. Het is elke keer dat zij naar de WC gaat voor mij moeilijk niet angstig te zijn.

Ik vind het even moeilijk te volgen want je gaat van het een naar iets helemaal anders. Een zwangerschap na een miskraam is erg spannend en helaas sta je er anders in dan wanneer je niet eerder een zwangerschap bent verloren. Ik lees hier heel vaak op het forum dat de man dit anders ervaart en ergens is dat niet heel vreemd. Als vrouw dragen wij het kindje en voelen we ons zwanger. Als man is het allemaal wat afstandelijker. Hij moet het doen met de wetenschap dat zijn vrouw zwanger is, bij hen zit er minder gevoel en al helemaal geen hormonen. Wat ontzettend jammer dat echt niemand begrip voor je verdriet had en heeft. Ook je ouders/ vriendinnen niet? Wat had je van hen verwacht kwa steun? Misschien kan je proberen dit nog eens aan te kaarten, dat het je nog steeds zwaar valt. Wie weet hebben ze geen idee en dachten/ denken ze dat je net rust nodig hebt en het beter is het er niet over te hebben? Heb je dit al aangekaart bij je vriend? Wat wil je doen voor je groeiende kindje dat hij afwijst? Ik ben ook bijna op de helft en heel eerlijk heb ik ook nog niets gedaan kwa voorbereiding, voelt nog steeds erg vroeg en heb er persoonlijk de energie niet voor. Kan je al zien dat je zwanger bent? Misschien voelt het voor hem nog steeds niet echt? Of is hij bang dit kindje te verliezen en durft daarom nog niet zo ver vooruit te denken? Praat er eens rustig over. Ook naar je omgeving, als je hulp nodig hebt, heb je die al gevraagd? Of verwacht je het vanuit henzelf? Heel jammer dat ze niet om de baby vragen, maar ook hier, geef het eens aan, vraag eens waarom niet. Ik begrijp niet helemaal waar je laatste stuk om gaat, maar ik zou die weg niet op gaan. Zo ga je hem alleen maar haten. Het gaat niet goed met je en hij blijft daarom thuis? Waar komt het gevoel dan vandaag dat er niet om je gekeken wordt? Waarom ben je blijkbaar zelf boos omdat hij helpt? Zeggen mensen je letterlijk dat jij het niet goed doet en hij geweldig is? Ik denk dat je een goed gesprek nodig hebt. Eventueel eens met een psycholoog. Ik ken de situatie natuurlijk niet persoonlijk, maar op mij komt het over dat je het een doortrekt naar het ander en dat is niet zo gezond en ga je je alleen maar slechter door voelen. Ik weet niet of mijn berichtje wat streng overkomt, is in ieder geval niet de bedoeling! Hopelijk voel je je snel wat begrepen en kan je meer genieten ❤

❤️‍🩹