Even van me afschrijven

Hoi dames, Normaal doe ik dit niet zo snel, maar ik wil even me hart luchten. Ik voel me zo ontzettend alleen. Bij niemand kan ik me gevoelens kwijt, dus nee bij mijn vriend ook niet. Er zijn de laatste jaren veel dingen gebeurd, waar ik last van heb, maar kan het bij niemand kwijt. Nu ben ik na een miskraam weer in verwachting geraakt. Ontzettend blij dat ik ben, ontzettend zwaar is het geweest. Zware eerste trimester, zwangerschapsdiabetes, ijzer tekort en paar keer licht bloedverlies gehad ( helemaal in paniek natuurlijk). Maar dan het volgende.. tijdens mijn eerste trimester voelde ik me zo alleen, niemand die naar me om keek, mijn vriend dus ook niet. Wat heb ik hier een klap van gehad. Voor mijn miskraam in de omgeving ook weinig begrip gehad. Voel me zo depri en alleen, me vriend gedraagt zich helemaal niet betrokken bij deze baby.. alles wat ik voor de baby wil doen wijst ie af, ben al op de helft en nog niks is gedaan. Voelt alsof ik niet blij mag zijn en de omgeving kan het niks schelen. Er wordt nooit gevraagd naar de baby of mij, of het gaat of iemand kan helpen. Ook krijg ik steeds naar me hoofd.. dat mijn vriend nu als enigste werkt, en daar moet ik blij mee zijn. (Ben gestopt met werken om meer thuis te zijn voor de kinderen). En ook.. dan denk ik zo.. als hij met de baby over straat wandelt straks is hij een goeie vader.. als hij de baby een flesje geeft is het een goeie vader.. Maar ik voel me een kut moeder. Lijkt alsof ik niks goed kan doen. Me vriend is nu even thuis omdat ik het even niet meer trek.. nu doet ie allemaal dingen met de jongste... dan denk ik, dat doe ik ook, waarom is wordt hij dan omhoog geprezen? En ik ben maar een 'thuismoeder' Sorry voor het lange verhaal. Hopelijk begrijpen jullie me een beetje. Liefs.